Josef Dietrich

Z Wikipedii

Josef „Sepp” Dietrich (ur. 28 maja 1892 r. w Hawangen, zm. 21 kwietnia 1966 r. w Ludwigsburgu) - SS-Oberstgruppenführer i Generał-Pułkownik Waffen-SS.

W młodości pracował w hotelach i gospodach, był także rzeźnikiem.

W 1911 roku wstąpił do armii niemieckiej i otrzymał przydział do 4 pułku artylerii. W czasie I wojny światowej służył w artylerii, potem w piechocie, by na koniec przenieść się do broni pancernej. W czasie wojny osiągnął stopień sierżanta i został odznaczony Krzyżem Żelaznym za odwagę. W marcu 1919 roku opuścił szeregi armii.

Po zakończeniu działań wojennych służył we Freikorpsie „Oberland”. W 1923 roku,będąc już członkiem ruchu nazistowskiego, wziął udział w nieudanym puczu monachijskim.

W 1928 roku Dietrich ponownie wstąpił do NSDAP (po puczu NSDAP została zdelegalizowana) (Nr w NSDAP – 89105, Nr w SS – 1177) i szybko zwrócił na siebie uwagę Adolfa Hitlera, który jeszcze w tym samym roku powierzył mu dowództwo swojej straży przybocznej. W szeregach SS Dietrich zrobił błyskawiczną karierę. Służbę rozpoczął w stopniu SS-Sturmbannführera, ale już w 1929 roku został dowódcą SS-Brigade „Bayern” w stopniu SS-Standartenführera (pułkownika), a rok potem – dowódcą SS-Gruppe „Sud” w stopniu SS-Oberführera (brak polskiego odpowiednika). W 1932 roku otrzymał z kolei dowództwo SS-Gruppe „Nord”. Jednocześnie piął się po stopniach kariery politycznej, zostając w 1930 r. z ramienia NSDAP posłem do Reichstagu z Dolnej Bawarii. W 1931 roku został awansowany do stopnia SS-Gruppenführera (z pominięciem stopnia SS-Brigadeführera). Po dojściu nazistów do władzy, Dietrich został członkiem pruskiej Rady Państwa.

W marcu 1933 roku Dietrich utworzył nowy 120-osobowy oddział przeznaczony do ochrony wodza nazistów, nazwany SS-Stabswache Adolf Hitler, którego został dowódcą. W listopadzie 1933 roku formacja ta, licząca już 835 osób, została przemianowana na „Leibstandarte Adolf Hitler”, a potem przeformowana kolejno w: pułk zmotoryzowany, brygadę i dywizję pancerną, zachowując niemal do samego końca II wojny światowej charakter jednostki elitarnej.

30 czerwca 1934 roku Dietrich uczestniczył w nocy długich noży, jako dowódca oddziału egzekucyjnego, który zamordował większość przywódców SA. W nagrodę, już 4 lipca 1934 r., został awansowany do stopnia SS-Obergruppenführera (odpowiednik generała broni).

Jako dowódca „Leibstandarte Adolf Hitler”, Dietrich uczestniczył w kolejnych kampaniach II wojny światowej, m.in. w 1939 r. w Polsce, w 1940 r. we Francji, w 1941 r. na Bałkanach, a w latach 1942-1943 na froncie wschodnim. W walkach tych, zwłaszcza na froncie wschodnim, Leibstandarte Adolf Hitler dopuściła się licznych zbrodni wojennych.

W sierpniu 1944 r. został uhonorowany najwyższym, oprócz Reichsführera, stopniem w SS tj. SS-Oberstgruppenführera i Generała-Pułkownika Waffen-SS (SS-Oberstgruppenführer und Generaloberst der Waffen-SS). W czerwcu 1944 r. stojąc na czele I Korpusu Pancernego SS, Dietrich nie zdołał zatrzymać oddziałów alianckich na plażach Normandii. We wrześniu 1944 r. otrzymał dowództwo nowo formowanej 6 Armii Pancernej, później nazwanej 6 Armią Pancerną SS, na czele której wziął udział w ostatniej niemieckiej kontrofensywie w Ardenach, ostatecznie zakończonej fiaskiem. Nie obyło się tu bez popełnienia przez podległe mu jednostki kolejnych zbrodni wojennych, w tym słynnej masakry jeńców w Malmedy, m.in. za którą Dietrich był po wojnie sądzony.

Po załamaniu się ofensywy w Ardenach, 6 Armia Pancerna SS została przerzucona na Węgry. Po ciężkich walkach, wojskom Dietricha ledwo udało się uniknąć okrążenia przez Armię Czerwoną i musiały się wycofać do Austrii, gdzie powierzono im obronę Wiednia. W maju 1945 r. Dietrich poddał swoje oddziały 7 Armii amerykańskiej.

W 1946 r. był sądzony w Dachau za zbrodnie wojenne i skazany na dożywocie. Później wyrok zamieniono mu na 25 lat pozbawienia wolności, a 20 października 1955 r. Dietrich został potajemnie zwolniony. W sierpniu 1956 r. został ponownie aresztowany, tym razem za udział w nocy długich noży i po procesie skazany na 19 miesięcy pozbawienia wolności. Wypuszczono go z więzienia w lutym 1959 r. ze względu na zły stan zdrowia. Zmarł na atak serca w 1966 r. Jego pogrzeb przerodził się w zlot 6000 weteranów Waffen-SS.

Dietrich nie był wybitnym dowódcą, brakowało mu wykształcenia wojskowego (miał np. problemy z odczytywaniem map sztabowych) jak również talentów strategicznych. Charakteryzował się natomiast bezsprzeczną odwagą i bezwzględnością oraz potrafił zyskać sympatię swoich podwładnych.

[edytuj] Odznaczenia

• 4 lipca 1940 r. – Krzyż Rycerski,
• 31 grudnia 1941 r. – Liście dębowe do Krzyża Rycerskiego,
• 16 marca 1943 r. – Miecze do Krzyża Rycerskiego,
• 8 czerwca 1944 r. – Brylanty do Krzyża Rycerskiego