Josef Harpe
Z Wikipedii
Josef Harpe (21 września 1887 Buer – 6 sierpnia 1945 Norymberga) – niemiecki wojskowy, generał pułkownik z okresu II wojny światowej
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Urodził się w miejscowości Buer w pobliżu Recklinghausen.
W 1909 roku wstąpił do wojska, służąc w charakterze kandydata na oficera w 56 pułku piechoty „Vogel von Falkenstein”. W 1913 roku zostaje adiutantem III batalionu 56 pułku piechoty, a w 1914 roku dowódcą 5 kompanii, a następnie adiutantem 56 pułku piechoty. W składzie tego pułku brał udział w I wojnie światowej. W 1916 roku zostaje ranny. Pod koniec I wojny światowej został oficerem do zleceń dowódcy VII Korpusu i funkcję tę pełni do jej zakończenia.
Po zakończeniu I wojny światowej pozostaje w wojsku wstępując do Reichswehry i dniu 1 października 1919 roku został szefem sztabu 3 Brygady Reichswehry. Następnie pełni szereg funkcji dowódczych i sztabowych w różnych oddziałach Reichswehry. W tym też czasie zaczął się zajmować motoryzacją wojska, w latach 1931 – 1933 przebywał w ZSRR, gdzie zapoznawał się z systemem wojsk zmechanizowanych i pancernych.
W dniu 1 listopada 1933 roku po utworzeniu Wehrmachtu zostaje instruktorem w obozie treningowym wojsk zmotoryzowanych w Zossen, pełnił tam służbę do 1935 roku. Następnie został dowódcą 12 pułku strzelców górskich, a do 15 października 1935 roku dowódcą 3 pułku pancernego.
W dniu 1 sierpnia 1939 roku zostaje dowódcą 1 Brygady Pancernej i jak jej dowódca bierze udział w ataku na Polskę. Następnie w marcu 1940 roku zostaje dowódcą szkoły wojsk pancernych w Wünsdorf. W dniu 5 października 1940 roku zostaje dowódcą 2 Dywizji Piechoty, którą przekształca w 12 Dywizję Pancerną. Dowodził tą dywizją w trakcie ataku na ZSRR. W styczniu 1942 roku został dowódcą XXXXI Korpusu Pancernego, którym dowodzi do 1943 roku, w tym czasie dwukrotnie pełni obowiązki dowódcy 9 Armii. W listopadzie 1943 roku zostaje dowódcą 9 Armii, a od 1 maja 1944 roku dowódcą 4 Armii Pancernej. We wrześniu 1944 roku został dowódcą Grupy Armii „Północna Ukraina” a następnie Grupy Armii „A”, funkcję tę pełni do 17 stycznia 1945 roku, kiedy został odwołany ze stanowiska za klęskę podległych mu wojsk w rejonie Baranowa. Do 9 marca 1945 roku pozostaje w dyspozycji OKH.
W dniu 9 marca 1945 roku zostaje dowódcą 5 Armii Pancernej, funkcję tę pełnił do 17 kwietnia 1945 roku, kiedy dostał się do niewoli amerykańskiej. W obozie jenieckim przebywał do 14 kwietnia 1948 roku.
Zmarł w 1968 roku w Norymberdze.
[edytuj] Awanse
- Kandydat na oficera (Fahnenjunker-Unteroffizier) (1910)
- chorąży (Fähnrich) (1910)
- podporucznik (Leutnant) (1911)
- porucznik (Oberleutnant) (1915)
- kapitan (Hauptmann) (1918)
- major (Major) (1931)
- podpułkownik (Oberstleutnant) (1934)
- pułkownik (Oberst) (1937)
- generał major (Generalmajor) (30 sierpnia 1940)
- generał porucznik (Generalleutnant) (15 stycznia 1942)
- generał wojsk pancernych (General der Panzertruppe) (01 czerwca 1942)
- generał pułkownik (Generaloberst) (20 maja 1944)
[edytuj] Odznaczenia
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (13 sierpnia 1941)
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (31 grudnia 1941)
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (15 września 1943)
- Order Niemiecki kl. I (19 lutego 1943)
- Krzyż Żelazny kl. I (1915)
- Krzyż Żelazny kl. I (1914)
