Julio Morales
Z Wikipedii
| Julio Morales | ||
| Imię i nazwisko | Julio César Pelinho Morales | |
| Data i miejsce urodzenia |
25 kwietnia 1944 Montevideo, Urugwaj |
|
| Pseudonim | Cascarilla | |
| Pozycja | lewy defensywny pomocnik i obrońca | |
| Wzrost | 164 cm | |
| Waga | 64 kg | |
| Kariera piłkarska | ||
|---|---|---|
| Lata | Klub | M (G) |
| 1961-1965 1965-1972 1973-1978 1979-1982 |
 Racing Montevideo Nacional Montevideo Austria Wiedeń Nacional Montevideo |
|
| Reprezentacja narodowa | ||
| Lata | Reprezentacja | |
| 1966-1981 | Urugwaj | 24 (11) |
| Kariera trenerska | ||
| Lata | Klub/Reprezentacja | |
| 1983-1987 ?-? |
Racing Montevideo Bella Vista Montevideo |
|
Julio César Pelinho Morales[1] (16 lutego 1945) - piłkarz urugwajski noszący przydomek Cascarilla, napastnik (lewoskrzydłowy). Wzrost 164 cm, waga 64 kg. Po zakończeniu kariery piłkarskiej trener[2].
Spis treści |
[edytuj] Kariera klubowa
Morales rozpoczął swoją karierę w 1961, w wieku 16 lat, w klubie Racing Montevideo. W 1965 podpisał kontrakt z potężnym Nacional Montevideo, któremu później pomógł w zdobyciu 5 tytułów mistrza Urugwaju oraz Copa Libertadores 1971. Po tych sukcesach przeniósł się do Europy, gdzie grał w klubie Austria Wiedeń.
Grając w Austrii Wiedeń dwukrotnie zdobył mistrzostwo Austrii oraz dwukrotnie Puchar Austrii, a także dotarł do finału Pucharu Zdobywców Pucharów w 1978 roku.
Po rozczarowaniu związanym z porażką w finale Pucharu Zdobywców Pucharów Morales wrócił do Nacionalu, z którym zdobyl jeszcze jeden tytuł mistrza Urugwaju, a przed zakończeniem kariery zwyciężył w turnieju Copa Libertadores 1982.
Od 1966 do 1981 grając w barwach klubu Nacional rozegrał w Copa Libertadores 76 meczów oraz zdobył 30 bramek, dzięki czemu w tabeli strzelców wszechczasów tej imprezy plasuje się na 5 miejscu[3]. W barwach Nacionalu zagrał w 471 meczach i zdobył 191 bramek.
[edytuj] Kariera reprezentacyjna
Jako piłkarz klubu Nacional Montevideo wziął udział wraz z reprezentacją Urugwaju w finałach mistrzostw świata w 1970 roku, gdzie Urugwaj zdobył miano czwartej drużyny świata. Zagrał w trzech ostatnich meczach - z ZSRR, Brazylią i Niemcami.
W 1981 razem z reprezentacją Urugwaju zwyciężył w silnie obsadzonym turnieju Mundialito.
Nigdy nie zagrał w turnieju Copa América.
Od 18 maja 1966 do 6 września 1981 rozegrał w reprezentacji Urugwaju 24 mecze i zdobył 11 bramek[4].
Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem - pracował m.in. w klubach Racing Montevideo i Bella Vista Montevideo[5]
[edytuj] Sukcesy
Przypisy
- ↑ według encyklopedii FUJI Julio César Morales Araújo
- ↑ encyklopedia FUJI
- ↑ http://www.rsssf.com/players/players-in-copalib.html
- ↑ http://www.rsssf.com/miscellaneous/uru-recintlp.html
- ↑ http://www.futbol.com.uy/mvdcms/noticia_5685_1.html
[edytuj] Źródło
- Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska FUJI (Tom 8): Herosi Mundiali, Wydawnictwo GiA, Katowice 1993, ISBN 83-900227-6-3, str. 123
[edytuj] Linki zewnętrzne
- RSSSF - reprezentacja Urugwaju w finałach mistrzostw świata
- RSSSF - Urugwaj w eliminacjach do finałów mistrzostw świata
- RSSSF - Peñarol w Copa Libertadores 1960-1969
- RSSSF - Peñarol w Copa Libertadores 1970-1979
1 Mazurkiewicz • 2 Ancheta • 3 Matosas • 4 Ubiñas • 5 Montero Castillo • 6 Mújica • 7 Cubilla • 8 Rocha • 9 Espárrago • 10 Maneiro • 11 Morales • 12 Santos • 13 Sandoval • 14 Cámera • 15 Fontes • 16 Caetano • 17 Bareño • 18 Gómez • 19 Zubía • 20 Cortés • 21 Losada • 22 Corbo • trener: Hohberg
