Reprezentacja Brazylii w piłce nożnej

Z Wikipedii

Reprezentacja Brazylii w piłce nożnej

Skrót FIFA	BRA
Przydomek	A Seleção, Canarinhos
Związek piłkarski	Confederação Brasileira de Futebol
Rok założenia	1914
Prezes	Ricardo Teixeira
Trener	Dunga od 2006
Najwięcej meczów	Cafú (142)
Najwięcej bramek	Pelé (77)
Pierwszy mecz  Argentyna - Brazylia 5-0 (Buenos Aires, Argentyna; 20.08.1914)
Najwyższe zwycięstwo Brazylia -  Boliwia 10-1 (São Paulo, Brazylia; 10.04.1949)
Najwyższa porażka  Urugwaj - Brazylia 6:0 (Viña del Mar, Chile; 18.09.1920)

Reprezentacja Brazylii w piłce nożnej jest najbardziej utytułowaną narodową drużyną piłkarską na świecie. Jako jedyna w historii pięć razy zdobyła Puchar Świata (w 1958, 1962, 1970, 1994 i 2002 roku), ponadto ośmiokrotnie była najlepsza w rozgrywkach o Copa América.

Spis treści 1 Złote jedenastki 1.1 1958 rok 1.2 1962 rok 1.3 1970 rok 1.4 1994 rok 1.5 2002 rok 2 Złoci trenerzy 3 Udział w mistrzostwach świata 4 Udział w Copa América 5 Rekordziści 6 Trenerzy reprezentacji Brazylii od lat 80. 7 Mecze z Polską 8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Złote jedenastki

[edytuj] 1958 rok

[edytuj] 1962 rok

[edytuj] 1970 rok

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Brazylia z mundialu w Meksyku jest uważana przez wielu za najlepsza drużynę w historii mistrzostw świata. Zespół Mario Jorge Lubo, zwany Zagallo grał efektowny i efektywny futbol. Jednak ta drużyna miała wielu ojców jednym z nich był Joao Saldanha, który przestawił drużynę na system 1-4-3-3. Czterem obrońcom, którym zabronił gry w linii, dodał jeszcze defensywnego pomocnika, który jeśli drużyna się broniła, stawał się piątym defensorem. Miejsce na środku pola zajmował wtedy cofający się środkowy napastnik. Podstawowy skład Brazylii wyglądał następująco: Félix – Carlos Alberto, Brito, Piazza, Everaldo – Gérson, Clodoaldo, Rivelino – Jairzinho, Pelé, Tostão.

Brazylia rozpoczęła swój zwycięski marsz od 4-1 z Czechosłowacją (bramki: Rivelino 24, Pelé 60, Jairzinho 64,83 – Petras 12), następnie 1-0 z Anglią (Jairzinho 69) i 3-2 z Rumunią (Pelé 20,66 Jaizinho 22-Dumitrache 33, Demborschi 83) w ćwierćfinale 4-2 z Peru (Rivelino 11, Tostao 18,52, Jairzinho 76, Gallardo 28, Cubillas 69), w połfinale 3-1 z Urugwajem (Clodoaldo 45, Jairzinho 76, Rivelino 90-Cubilla 19), finał 4-1 z Włochami (Pelé 18, Gerson 66, Jairzinho 71, Carlos Alberto 87-Boninsegna 37).

Mistrzostwa w Meksyku były trudne z kilku powodów: ogromne wysokości na jakich odbywały się mecze, wysoka temperatura przy jakich grano. Przygotowania Brazylii trwały od 12 lutego 1970 przez 19 tygodni i pochłonęły 1,5 mln dolarów. Jednak zawodnicy znali się na pamięć, na każdym treningu Gerson wykonywał około 50 podań, po których piłka leciała 40-50 metrów i spadała koledze do stóp. Potem były przygotowania kondycyjne za które odpowiadał Carlos Alberto Parreira (późniejszy trener mistrzowskiej drużyny Brazylii z 1994 roku). Dzięki temu Brazylia dawała sobie radę z przeciwnikami grającymi różnymi stylami. Z Anglią wygrali po bramce Jairzinho z akcji a której uczestniczyło pół drużyny, a Tostao tańczył na polu karnym między zdezorientowanymi angielskimi obrońcami. Wspaniały strzał Pelégo obronił Gordon Banks. Ta parada została uznana za najlepszą akcję bramkarza w XX wieku. W ćwierćfinale łatwo poradzili sobie z Peru (trenowane przez Didiego). W półfinale Pelé mógł wreszcie spełnić swoją dziecięcą przysięgę pomszczenia rodaków którzy przegrali w 1950 finałowy mecz z Urugwajem na Maracanie. I choć canarinhos przegrywali długo, w końcówce rozstrzygnęli losy spotkania. Bramki Urugwaju bronił Ladislao Mazurkiewicz, Polak z pochodzenia, uznany najlepszym bramkarzem mistrzostw. Finał był taki jak i reszta meczów z udziałem Brazylijczyków i choć Włochom nie można było w tym meczu odmówić ambicji byli skazani na porażkę. W 18 minucie Pelé oszukał swoich włoskich stróżów i strzelił bramkę. W 37 minucie Włosi odpowiedzieli golem Roberto Boninsegni ale to była jedyna udana z nielicznych akcji Włochów na połowie Brazylii. Po tym golu Italia skupiła się na trym co potrafi najlepiej, czyli na obronie i utrudnianiu gry przeciwnikowi. Jednak Brazylia była pewna swego, canarinhos wymieniali dziesiątki podań i wreszcie w 66 minucie malutki rozgrywający Gerson strzałem z 20 metrów pokonał włoskiego bramkarza. 5 minut później zagrał do Pelé, ten głową do Jairzinho, i ten ostatni strzelił trzecią bramkę. Ostatni gol padł po akcji całego zespołu a strzelcem był obrońca i kapitan Carlos Alberto. Brazylia sięgnęła po tytuł mistrza świata po raz trzeci i zdobyła złotą Nike na własność.

[edytuj] 1994 rok

Brazylia, która po dwudziestoczteroletniej przerwie, w 1994 roku okazała się najlepsza w finałach mistrzostw świata, nazywana jest najbardziej defensywnie grającym zespołem canarinhos, jaki kiedykolwiek wystąpił na Mundialu. Po wyjściu z pierwszego miejsca z grupy w kolejnych spotkaniach aż do finału Brazylijczycy wygrywali tylko jedną bramką (1:0 ze Stanami Zjednoczonymi, 3:2 z Holandią i 1:0 ze Szwecją), a w bezpośredniej batalii o Puchar Świata, podobnie jak i Włosi, nie strzelili żadnego gola i o zwycięstwie musiały, po raz pierwszy w historii, zadecydować rzuty karne. Lepszymi egzekutorami jedenastek okazali się podopieczni Carlosa Alberto Parreiry, którzy wygrali 3:2. Przy czwartym tytule znów obecny był Mário Zagallo, tym razem jako asystent selekcjonera.

Trener Parreira przywiązany był do ustawienia 4-2-2-2, z czwórką obrońców, dwójką defensywnych pomocników, dwójką bocznych i dwójką napastników. Podobnej myśli taktycznej hołdował w czasie trzeciej kadencji na stanowisku selekcjonera reprezentacji w latach 2003-2006, ale na Mundialu 2006 Brazylijczycy nie powtórzyli wyczynu ze Stanów Zjednoczonych i odpadli już w ćwierćfinale. W 1994 roku centralnymi postaciami zespołu byli defensywni pomocnicy Mauro Silva (26 lat) i Dunga (31), który od meczu drugiej rundy z gospodarzami turnieju pełnił, zamiast Raía (29), zmienionego przez Mazinho (28), obowiązki kapitana. Obaj nie tylko asekurowali swoich obrońców, ale i byli odpowiedzialni za rozgrywanie piłki, najczęściej środkiem pola, bez udziału będących w słabszej formie skrzydłowych, ale bezpośrednio do duetu napastników. Mauro Silva często decydował się także na uderzenia na bramkę zza pola karnego.

Podstawowe ustawienie reprezentacji Brazylii w czasie Mundialu 1994

Taffarel Jorginho Aldair Raí (Mazinho) Mauro Silva Márcio Santos (Cafú) Romário Leonardo (Branco) Zinho Bebeto Dunga

Równie ofensywnie usposobieni byli boczni obrońcy, szczególnie występujący po lewej stronie Leonardo (25), który w swoim klubie São Paulo FC grał w drugiej linii. W spotkaniu ze Stanami Zjednoczonymi otrzymał czerwoną kartkę i w pozostałych trzech meczach, w tym w finale, zastępował go Branco (30). Obrońca Fluminense Football Club także inicjował ataki oraz potrafił zagrozić rywalom strzałami ze stałych fragmentów gry, jak w ćwierćfinałowej batalii z Holendrami, kiedy z rzutu wolnego z blisko 35 metrów strzelił gola decydującego o zwycięstwie Brazylijczyków. Często do akcji ofensywnych włączał się także prawy defensor Jorginho (30), który zapisał na swoim koncie dwie asysty. W ostatnim meczu w 22 minucie doznał kontuzji i został zastąpiony przez 24-letniego Cafú, dla którego był to pierwszy z trzech finałów mistrzostw świata. Defensywna taktyka Parreiry sprawiła, że często mogli się wykazać solidni stoperzy Aldair (29) i Márcio Santos (25) oraz bramkarz Cláudio Taffarel (28).

Za największą indywidualność drużyny powszechnie uznano napastnika Romário (28). Strzelił pięć goli, w tym decydujące o awansie do ćwierćfinału i finału, i był o krok od zgarnięcia korony króla strzelców. Bułgar Christo Stoiczkow i Rosjanin Oleg Salenko zaliczyli tylko o jedno trafienie więcej. Partner Romario z ataku – Bebeto (30) – zdobył trzy bramki. Mimo iż wiele mówiło się o tym, że obaj piłkarze nie darzą się sympatią, to na boisku porozumiewali się bez zarzutu i byli najskuteczniejszym duetem mistrzostw. Łącznie ośmiokrotnie pokonywali bramkarzy rywali, to znaczy, że byli strzelcami 73% wszystkich goli zdobytych przez canarinhos w czasie turnieju. Bebeto po bramce w meczu z Holandią po raz pierwszy zaprezentował światu słynną kołyskę na cześć nowonarodzonego dziecka. Całe mistrzostwa z ławki rezerwowych obserwował 18-letni Ronaldo.

Po turnieju Parreira przekazał stery reprezentacji Mário Zagallo, który zmuszony był zrezygnować z usług większości mistrzów świata. Kilku z nich po transferach do europejskich klubów szybko zatraciła formę, poza tym średnia wieku ekipy, która zdobyła Puchar Świata, wynosiła 28 lat i wielu z zawodników zakończyło reprezentacyjne kariery przed kolejnym Mundialem. Do Francji Zagallo zabrał tylko siedmiu z nich (zabrakło m.in. Romario), a w zespole, który w 2002 roku powtórzył wynik podopiecznych Parreiry, z mistrzów świata 1994 zagrali tylko rezerwowi w USA Cafú i Ronaldo.

[edytuj] 2002 rok

Brazylijczycy już po drugim meczu grupowym zapewnili sobie awans do kolejnej rundy. Selekcjoner Luiz Felipe Scolari dał więc w ostatnim spotkaniu szansę występu rezerwowym. Zagrali wówczas m.in. strzelec bramki Júnior i 20-letni Kaká, późniejsza gwiazda Milanu. W 1/8 finału canarinhos ograli Belgię, ale spotkanie to wywołało wiele kontrowersji, gdyż zdaniem komentatorów sędzia nie uznał prawidłowo zdobytej bramki podopiecznym Roberta Waseige'a. Mecz ćwierćfinałowy z Anglią zapisał się w historii jako przede wszystkim popis Ronaldinho, który strzelił gola z rzutu wolnego z około 40 metrów. W półfinale po raz drugi w turnieju Brazylijczycy pokonali Turków, a w batalii finałowej, dzięki dwu bramkom Ronaldo, okazali się lepsi od Niemców; tamten mecz określany był mianem pojedynku najlepszego napastnika turnieju (Ronaldo) z najlepszym bramkarzem (Oliver Kahn).

Podstawowe ustawienie reprezentacji Brazylii w czasie Mundialu 2002

Marcos Lúcio Edmilson Rivaldo Gilberto Silva Roque Junior Cafú Ronaldo Roberto Carlos (Kléberson) Ronaldinho J. Paulista

Scolari preferował ustawienie 1-5-2-3, zmieniające się w czasie meczu na ofensywne 1-3-4-3, w którym przesuwał nominalnych bocznych obrońców Cafú (32 lata), dla którego występ w finale mistrzostw był trzecim z kolei, i Roberto Carlosa (29) do linii pomocy i powierzał im obowiązki klasycznych skrzydłowych.

W szarżach na bramkę rywali wyspecjalizował się "atak R". Ronaldo (26) zdobył osiem goli, z czego dwa w finale, i został królem strzelców azjatyckiej imprezy oraz, w opinii wielu obserwatorów, jej największą indywidualnością. Z dobrej strony zaprezentował się 22-letni Ronaldinho, szybki drybler, którego bramka z rzutu wolnego strzelona Davidowi Seamanowi uznana została za jedną z najładniejszych w całym turnieju. Najbardziej doświadczony z całej trójki – Rivaldo (30) – trafiał do siatki rywali w pięciu kolejnych spotkaniach i, chociaż dziennikarze narzekali, że gra zbyt indywidualnie, stanowił mocny punkt zespołu.

Podopieczni Scolariego wygrali wszystkie mecze, strzelili osiemnaście goli, a stracili cztery. Bramkarz Marcos (28), który przed turniejem typowany był na zmiennika Didy, zdaniem wielu komentatorów, nie zawiódł. W czasie mistrzostw kilkakrotnie ratował canarinhos przed utratą bramek, został wybrany na najlepszego piłkarza meczu 1/8 finału z Belgią. Dziennikarze uznali go za godnego następcę najwybitniejszych golkiperów Brazylii – Gilmara i Cláudio Taffarela.

W linii obrony grało trzech zawodników – Lúcio (24), Roque Júnior (26) i Edmilson (26) – w razie potrzeby wspomaganych przez Cafu i Roberto Carlosa. Defensorzy skupiali się niemal wyłącznie na zadaniach obronnych i rzadko włączali się do akcji ofensywnych, najbardziej aktywny był Edmilson, w klubie Olympique Lyon występujący jako pomocnik. W czasie turnieju strzelił jednego gola, w spotkaniu z Kostaryką.

Łącznikiem między obroną, a linią ataku był defensywny pomocnik Gilberto Silva (26), jedyny, oprócz Marcosa, Cafu i Lúcio, który rozegrał wszystkie mecze od pierwszej do ostatniej minuty. Zawodnik Atletico Mineiro Belo Horizonte, który po Mundialu przeszedł do Arsenal F.C., w ofensywnym ustawieniu Brazylii odpowiedzialny był za destrukcję; już na połowie przeciwnika zatrzymywał jego ataki i szybkim podaniem uruchamiał bocznych pomocników lub bezpośrednio napastników. Jego partner z drugiej linii Juninho Paulista (29), zmieniony od meczu ćwierćfinałowego przez Klébersona (23), miał był rozgrywającym. Jednak kontuzja Emersona, który pierwotnie miał grać na tej pozycji, dobra forma Gilberto Silvy i modyfikacja stylu gry reprezentacji, polegająca na przewadze zagrań bezpośrednich do atakujących, sprawiły, że jego rola ograniczała się do przeszkadzania przeciwnikowi i wspomagania w zadaniach obronnych Gilberto Silvy.

[edytuj] Złoci trenerzy

• 1958 – Vicente Feola (w eliminacjach – Osvaldo Brandão)
• 1962 – Aimoré Moreira
• 1970 – Mário Zagallo (w eliminacjach – João Saldanha)
• 1994 – Carlos Alberto Parreira
• 2002 – Luiz Felipe Scolari (w eliminacjach też – Vanderlei Luxemburgo i Emerson Leão)

[edytuj] Udział w mistrzostwach świata

• 1930 – Pierwsza runda
• 1934 – Pierwsza runda
• 1938 – III miejsce
• 1950 – II miejsce
• 1954 – Ćwierćfinał
• 1958 – Mistrzostwo
• 1962 – Mistrzostwo
• 1966 – Runda grupowa
• 1970 – Mistrzostwo
• 1974 – IV miejsce
• 1978 – III miejsce
• 1982 – Druga runda
• 1986 – Ćwierćfinał
• 1990 – 1/8 finału
• 1994 – Mistrzostwo
• 1998 – II miejsce
• 2002 – Mistrzostwo
• 2006 – Ćwierćfinał
• 2014 - jako gospodarz ma zapewniony udział

[edytuj] Udział w Copa América

1916 – III miejsce 1917 – III miejsce 1919 – Mistrzostwo 1920 – III miejsce 1921 – II miejsce 1922 – Mistrzostwo 1923 – IV miejsce 1924 – Wycofała się z turnieju 1925 – II miejsce 1926– 1935 – Wycofała się z turnieju 1937 – II miejsce 1939 – Wycofała się z turnieju 1941 – Wycofała się z turnieju 1942 – III miejsce 1945 – II miejsce 1946 – II miejsce 1947 – Wycofała się z turnieju 1949 – Mistrzostwo 1953 – II miejsce 1955 – Wycofała się z turnieju

1956 – IV miejsce 1957 – II miejsce 1959 – II miejsce 1959 – III miejsce 1963 – IV miejsce 1967 – Wycofała się z turnieju 1975 – III-IV miejsce 1979 – III-IV miejsce 1983 – II miejsce 1987 – Runda grupowa 1989 – Mistrzostwo 1991 – II miejsce 1993 – Ćwierćfinał 1995 – II miejsce 1997 – Mistrzostwo 1999 – Mistrzostwo 2001 – Ćwierćfinał 2004 – Mistrzostwo 2007 – Mistrzostwo

[edytuj] Rekordziści

Stan na 6 czerwca 2008.

Najwięcej występów w kadrze # Nazwisko Lata gry w kadrze Mecze 1 Cafu 1990-06 142 2 Roberto Carlos 1992-06 125 3 Cláudio Taffarel 1987-98 101 4 Djalma Santos 1952-68 98 5 Ronaldo* od 1994 97 6 Gilmar 1953-69 94 7 Pelé 1957-71 92 = Rivelino 1965-78 92 9 Dida 1995-06 91 = Dunga 1982-98 91

Najwięcej goli w kadrze # Nazwisko Lata gry w kadrze Mecze (Gole) 1 Pelé 1957-71 92 (77) 2 Ronaldo* od 1994 97 (62) 3 Romário 1987-05 70 (55) 4 Zico 1979-89 72 (52) 5 Bebeto 1985-98 75 (39) 6 Rivaldo 1993-03 74 (34) 7 Jairzinho 1963-82 81 (33) 8 Ademir 1945-53 39 (32) = Tostão 1966-72 54 (32) = Ronaldinho* od 1998 82(32)

• Gwiazdką oznaczono piłkarzy branych pod uwagę przy ustalaniu obecnej kadry.

[edytuj] Trenerzy reprezentacji Brazylii od lat 80.

Trener1	Data zatrudnienia	Data rezygnacji	Liczba meczów	Z	R	P
Telê Santana	2 kwietnia 1980	5 lipca 1982	38	29	6	3
Carlos Alberto Parreira	28 kwietnia 1983	4 listopada 1983	14	5	7	2
Edu Antunes	10 czerwca 1984	21 czerwca 1984	3	1	1	1
Evaristo de Macedo	25 kwietnia 1985	21 maja 1985	6	3	0	3
Telê Santana	2 czerwca 1985	21 czerwca 1986	17	11	4	2
Carlos Silva	19 maja 1987	12 października 1988	20	13	5	2
Sebastião Lazaroni	15 marca 1989	24 czerwca 1990	35	21	8	6
Falcão	12 września 1990	21 lipca 1991	17	6	7	4
Carlos Alberto Parreira	30 października 1991	21 czerwca 1994	47	28	14	5
Mário Zagallo	23 grudnia 1994	12 lipca 1998	72	54	12	6
Vanderlei Luxemburgo	23 września 1998	3 września 2000	34	21	8	5
Emerson Leão	15 listopada 2000	9 czerwca 2001	11	4	4	3
Luiz Felipe Scolari	1 lipca 2001	21 sierpnia 2002	25	19	1	5
Carlos Alberto Parreira	12 lutego 2003	19 lipca 2006	55	30	18	7
Dunga2	24 lipca 2006	-	23	15	6	2

¹ W tabeli uwzględniono tych trenerów, którzy prowadzili reprezentację w minimum 3 meczach.
² Stan na: 1 stycznia 2008.

[edytuj] Mecze z Polską

Piłkarze Brazylii do tej pory grali z Polską piętnaście razy – dziesięć razy wygrali, dwa razy w meczu padł wynik remisowy, a trzy razy schodzili z boiska pokonani, bramki 39:24

• 05.06.1938, Strasbourg (Francja): BRAZYLIA-POLSKA 6:5 (Leonidas 3, Romeu, Peracio 2 – Scherfke k., Wilimowski 4) - fin.MŚ
• 05.06.1966, Belo Horizonte: BRAZYLIA-POLSKA 4:1 (Tostão 2, Alcindo, Denilson – J.Liberda)
• 08.06.1966, Rio de Janeiro: BRAZYLIA-POLSKA 2:1 (Silva, Garrincha – J.Liberda)
• 20.06.1968, Warszawa: POLSKA-BRAZYLIA 3:6 (B.Blaut, Sadek k., J.Żmijewski – Natal, Rivelino, Tostão 2, Jairzinho, Rivelino)
• 06.07.1974, Monachium (RFN): BRAZYLIA-POLSKA 0:1 (Lato) – fin.MŚ
• 30.06.1976, Chorzów: POLSKA-BRAZYLIA 3:0 (Szarmach 2, Deyna)
• 27.07.1976, Toronto (Kanada): BRAZYLIA-POLSKA 0:2 (Szarmach 2) - fin.IO
• 19.06.1977, São Paulo: BRAZYLIA-POLSKA 3:1 (Paulo Isidoro, Reinaldo, Rivelino k. – Boniek)
• 21.06.1978, Mendoza (Argentyna): BRAZYLIA-POLSKA 3:1 (Nelinho, Roberto 2 – Lato) – fin.MŚ
• 29.06.1980, São Paulo: BRAZYLIA-POLSKA 1:1 (Zico – Lato)
• 16.06.1986, Guadalajara (Meksyk): BRAZYLIA-POLSKA 4:0 (Sócrates k., Josimar, Edinho, Careca k.) – fin.MŚ
• 17.03.1993, Ribeirão Preto: BRAZYLIA-POLSKA 2:2 (P.Świerczewski sam., Müller – Brzęczek, R.Warzycha)
• 29.06.1995, Recife: BRAZYLIA-POLSKA 2:1 (Tulio 2 – Juskowiak)
• 26.02.1997, Goiania: BRAZYLIA-POLSKA 4:2 (Giovanni 2, Ronaldo 2 – Kucharski, Citko)
• 16.06.1999, Bangkok: BRAZYLIA - POLSKA 2:0

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna witryna związku

• PLANETA TERRA – dokładne wyniki reprezentacji ze składami Brazylii i jej rywali
• PLANETA TERRA – archiwum wyników 1914 – (mecze tylko drużyny A)
• RSSSF – archiwum trenerów
• RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą meczów i goli
• Planet World Cup – archiwum wyników na mistrzostwach świata
• Planet World Cup – archiwum wyników z eliminacji do mistrzostw świata
• Planet World Cup – składy Brazylii na poszczególnych Mundialach
• Reprezentacja Brazylii w poszczególnych finałach mistrzostw świata – wyniki, opisy meczów, ciekawostki, zdjęcia