Julio César Cortés
Z Wikipedii
| Julio César Cortés | ||
| Data i miejsce urodzenia |
29 marca 1941 ?, Urugwaj |
|
| Pseudonim | El Pocho | |
| Pozycja | napastnik, rozgrywający | |
| Wzrost | 176 cm | |
| Waga | 72 kg | |
| Kariera piłkarska | ||
|---|---|---|
| Lata | Klub | M (G) |
| 1956-1957 1958-1959 1960-1961 1962 1963-1964 1965 1966-1971 1972 ? ? ? 1976-1978 |
Fénix Montevideo Peñarol Montevideo Sud América Montevideo Gimnasia y Esgrima La Plata Cerro Montevideo Rosario Central Peñarol Montevideo Atlante Meksyk UNAM Meksyk Municipal Gwatemala Alianza San Salvador Guanacaste Nicoya |
80 (4)[1] |
| Reprezentacja narodowa | ||
| Lata | Reprezentacja | |
| 1962-1970 | Urugwaj | 30(3) |
| Kariera trenerska | ||
| Lata | Klub/Reprezentacja | |
| 1983- c.1985 1987 ok.199? 2000-2003 2004 2005 2007 |
Suchitepéquez Mazatenango Juventud Retalteca Gwatemala Comunicaciones Gwatemala Deportivo Saprissa San José Xelajú Quetzaltenango Turrialba FC Aurora Gwatemala Gwatemala Águila San Miguel Jalapa San Carlos Quesada |
|
Julio César Cortés (29 marca 1941) - piłkarz urugwajski noszący przydomek El Pocho, napastnik, rozgrywający. Wzrost 176 cm, waga 72 kg. Później trener.
W rozgrywkach klubowych największe sukcesy osiągnął w Peñarol Montevideo, z którym dwukrotnie zdobył mistrzostwo Urugwaju, a także Copa Libertadores oraz w 1966 Puchar Interkontynentalny.
Jako trener większość czasu spędził w Ameryce Środkowej, kierując wieloma drużynami klubowymi oraz reprezentacją Gwatemali, z którą wygrał turniej UNCAF Cup 2001, stanowiący mistrzostwa Ameryki Środkowej.
Spis treści |
[edytuj] Kariera piłkarska
Cortés pierwsze kroki stawiał w klubie Sud América Montevideo skąd w 1962 przeszedł do Cerro Montevideo. W 1965 przeniósł się do Argentyny, by występować w barwach Rosario Central.[2]
[edytuj] Peñarol - sukcesy klubowe
W Rosario Cortés grał tylko jeden sezon, po czym w 1966 wrócił do Urugwaju, tym razem do klubu Peñarol Montevideo. Stał się członkiem pierwszej drużyny, w której grali tacy piłkarze jak Pedro Rocha, Alberto Spencer, Julio César Abbadie czy Omar Caetano. Peñarol wygrał Copa Libertadores 1966, a Cortés zdobył 23 kwietnia bramkę decydująca o awansie do finału w spotkaniu z odwiecznym rywalem - Nacional Montevideo. W finale Peñarol potrzebował trzech meczów, by wykazać wyższość nad argentyńskim klubem River Plate Buenos Aires i po raz trzeci sięgnąć po Puchar Wyzwolicieli[3]. Jeszcze w tym samym roku Cortés pomógł Peñarolowi pokonać Real Madryt w meczach o Puchar Interkontynentalny. Cortés grając w barwach Peñarolu dwukrotnie został mistrzem Urugwaju - w 1967 i 1968[4].
[edytuj] Reprezentacja Urugwaju 1962-70
Od 1962 do 1970 Cortés rozegrał w reprezentacji Urugwaju 30 meczów i zdobył 3 bramki[5]. Zadebiutował 2 maja 1962 w wygranym 3:2 ze Szkocją meczu w Glasgow, który miał miejsce na krótko przed finałami mistrzostw świata w 1962 roku, na których Cortés zagrał tylko w jednym meczu (z ZSRR). Był także w kadrze Urugwaju na finały mistrzostw świata w 1966 i 1970 roku, stając się jednym z sześciu piłkarzy Urugwajskich, którzy byli w kadrze narodowej w trzech turniejach finałowych mistrzostw świata[6].
Na mistrzostwach w 1966 Cortés zdobył jedną z dwóch bramek w zwycięskim meczu z Francją. W grupie grał także w meczach z Anglią i Meksykiem. Urugwaj na tym turnieju dotarł do ćwierćfinału, gdzie wyeliminowany został przez Niemcy.
Cztery lata póżniej w Meksyku zagrał we wszystkich sześciu meczach. Urugwaj po wyjściu z grupy (Izrael, Włochy i Szwecja) i pokonaniu w ćwierćfinale ekipy ZSRR dotarł do półfinału, gdzie przegrał z Brazylią. W meczu o 3 miejsce z Niemcami Cortés zaliczył 11 występ w finałach mistrzostw świata - jest to jak dotąd drugi najlepszy wynik osiągnięty przez piłkarza Urugwaju po bramkarzu i klubowym koledze Cortésa Mazurkiewiczu, który zagrał w finałach 13 razy. Mecz z Niemcami okazał się ostatnim występem Cortésa w barwach narodowych.
Nigdy w swojej piłkarskiej karierze nie zagrał w turnieju Copa América.
[edytuj] Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarskiej w Kostaryce w drugiej połowie lat 70., Cortés postanowił zostać trenerem. W nowej roli przez trzy dekady kierował wieloma klubami Kostaryki, Gwatemali i Salwadoru.
W 1983 Cortés poprowadził klub Suchitepéquez do jedynego jak dotąd tytułu mistrza Gwatemali[7]. Następnie w latach 80. i 90. trenował inne kluby gwatemalskie - Juventud Retalteca, Comunicaciones, Xelajú oraz Aurora. W Kostaryce prowadził w latach 90. i na początku XXI wieku drużyny Turrialba F.C i Deportivo Saprissa. Potem trenował salwadorski klub Águila, następnie gwatemalski Deportivo Jalapa i kostarykański San Carlos (w 2007).
[edytuj] Reprezentacja Gwatemali (1987 i 2000-2003)
W 1987 Cortés objął pieczę nad reprezentacją Gwatemali, biorącej w tym roku udział Igrzyskach Panamerykańskich. Drugi okres pracy z reprezentacją Gwatemali rozpoczął się w czerwcu 2000 roku i trwał on do 2003 roku. Był to jeden z najdłuższych okresów, w których ten sam trener nieprzerwanie prowadził gwatemalską drużynę narodową. W okresie tym Cortés przegrał eliminacje do finałów mistrzostw świata w 2002 roku, ale za to wygrał turniej UNCAF Cup 2001, zdobywając mistrzostwo Ameryki Środkowej. Dwa lata póżniej zdobył wicemistrzostwo Ameryki Środkowej (drugie miejsce w turnieju UNCAF Cup 2003).
Po tym, jak w kwietniu 2003 został odwołany ze stanowiska trenera reprezentacji Gwatemali, Cortés oskarżył gwatemalską federację piłkarską (FEDEFUT) o złamanie umowy, żądając wypłaty przysługującej mu części gaży. Trener przedstawił swoje żądania FIFA, która nakazała, by FEDEFUT wypłaciła zaległe pobory. We wrześniu 2006 FEDEFUT oskarżyła Cortésa przed lokalnym sądem o defraudację pieniędzy. Tak się akurat złożyło, że Cortés, który mieszkał wówczas w Kostaryce, przebywał czasowo w Gwatemali - sąd, przed którym został oskarżony, nakazał, by nie opuszczał kraju.
[edytuj] Sukcesy
[edytuj] Piłkarz
- zwycięstwo w Copa Libertadores 1966 (Peñarol)
- Puchar Interkontynentalny: 1966 (Peñarol])
- mistrz Urugwaju: 1967 (Peñarol]), 1968 (Peñarol])
- czwarte miejsce na mistrzostwach świata w 1970 (Urugwaj)
[edytuj] Trener
- mistrz Gwatemali: 1983 (Suchitepéquez)
- zdobywca Pucharu Gwatemali: 1984/85 (Juventud Retalteca), 2005 (Deportivo Jalapa)
- mistrz Ameryki Środkowej: UNCAF Cup 2001 (Gwatemala)
- wicemistrz Ameryki Środkowej: UNCAF Cup 2003 (Gwatemala)
Przypisy
- ↑ http://www.nacion.com/ln_ee/2007/septiembre/24/pais1251576.html
- ↑ Źródła: [1], [2], [3].
- ↑ http://www.rsssf.com/sacups/penarol-copa1969.html
- ↑ http://www.manya.org/historia/campeonesc.html
- ↑ http://www.rsssf.com/miscellaneous/uru-recintlp.html
- ↑ Pozostałych pięciu to: Pedro Rocha (4 razy w finałach), Ladislao Mazurkiewicz, William Martínez, Víctor Espárrago, Luis Cubilla (3 razy).
- ↑ http://www.prensalibre.com/especiales/ME/guatefut/15.html
[edytuj] Źródło
- Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska FUJI (Tom 8): Herosi Mundiali, Wydawnictwo GiA, Katowice 1993, ISBN 83-900227-6-3, str. 139
[edytuj] Linki zewnętrzne
1 Sosa • 2 Troche • 3 Emilio Álvarez • 4 Méndez • 5 Gonçalves • 6 P.Cubilla • 7 Pérez • 8 Cortés • 9 Sasía • 10 Rocha • 11 L.Cubilla • 12 Maidana • 13 Martínez • 14 Soria • 15 E.González • 16 R.González • 17 Eliseo Álvarez • 18 Langón • 19 Bergara • 20 Silva • 21 Cabrera • 22 Escalada • trener: Corazzo
1 Mazurkiewicz • 2 Troche • 3 Manicera • 4 Forlán • 5 Gonçalves • 6 Caetano • 7 Cortés • 8 Urruzmendi • 9 Sasía • 10 Rocha • 11 Pérez • 12 Sosa • 13 Díaz • 14 Emilio Álvarez • 15 Ubiñas • 16 Eliseo Álvarez • 17 Salvá • 18 M. Viera • 19 Silva • 20 Ramos • 21 Espárrago • 22 Taibo • trener: O. Viera
1 Mazurkiewicz • 2 Ancheta • 3 Matosas • 4 Ubiñas • 5 Montero Castillo • 6 Mújica • 7 Cubilla • 8 Rocha • 9 Espárrago • 10 Maneiro • 11 Morales • 12 Santos • 13 Sandoval • 14 Cámera • 15 Fontes • 16 Caetano • 17 Bareño • 18 Gómez • 19 Zubía • 20 Cortés • 21 Losada • 22 Corbo • trener: Hohberg
