Juliusz Owidzki

Z Wikipedii

Juliusz Owidzki (ur. 1 lipca 1921, zm. 1996) - wybitny twórca radiowy.

Studiował po wojnie prawo na Uniwersytecie Warszawskim; studiów nie ukończył. Przez całe życie zawodowe związany z Teatrem Polskiego Radia, w którym pracował od roku 1949 aż do emerytury w roku 1986, przechodząc wszystkie szczeble kariery zawodowej - od inspicjenta do dyrektora i głównego reżysera. Przez wiele lat współpracował także z Telewizją Polską, początkowo z redakcją teleturniejów (gdy miała ona samodzielny byt; istniał wówczas zespół twórczy OZETES: Owidzki, Zakrzewski, Taczanowski, Serafinowicz), później tylko z redakcją teleturnieju "Wielka Gra". Był - z racji niezwykłej erudycji - nieocenionym autorem pytań, kilkakrotnie też zastąpił prezenterów niektórych teleturniejów.

W dorobku ma liczne adaptacje dla radia literatury polskiej (m. in. Sienkiewicza) i obcej (fantastyka naukowa, którą się pasjonował; spektakle kryminalne "Teatru Zielone Oko"). Szczególnie upodobał sobie twórczość Fredry, którego sztuki wielokrotnie inscenizował. Współpracował z najwybitniejszymi aktorami polskimi, z którymi też był blisko i serdecznie prywatnie zaprzyjaźniony - m. in. z Gustawem Holoubkiem, Aleksandrem Bardinim, Andrzejem Szczepkowskim, Janem Świderskim.

Miłośnik wszelkiego typu gier i szarad. Współautor wydanej z Ryszardem Serafinowiczem w 1965 roku książki Gry, zabawy, quizy. Świetny brydżysta, znakomity pokerzysta. Człowiek o ogromnym poczuciu humoru. Żył zawsze pełnią życia - aż do ostatnich lat, w których unieruchomiła go ciężka choroba płuc i serca.

Z racji osiągnięć twórczych otrzymał wysokie odznaczenia państwowe, m.in. order Polonia Restituta. Wysoko cenił najwyższą nagrodę, jaką może otrzymać twórca radiowy, Wielki Splendor.