Juliusz Pietrachowicz

Z Wikipedii

Juliusz Pietrachowicz (ur. 7 stycznia 1923 w Brześciu nad Bugiem) – puzonista, profesor Akademii Muzycznej.

Muzyka fascynowała go od wczesnego dzieciństwa. Przysłuchiwał się często sąsiadowi grającemu na kornecie. Brzmienie tego instrumentu oczarowało go. Naukę gry na instrumencie dętym Juliusz rozpoczął dopiero mając 14 lat. W roku 1937 wstąpił w tym celu do wojska. Tam jako elew 82 Syberyjskiego Pułku Piechoty im. T. Kościuszki w Brześciu nad Bugiem rozpoczął naukę gry na puzonie pod kierunkiem sierżanta Stefana Śmigulskiego. Tuż po wybuchu II wojny światowej Pietrachowicz trafił do obozu jenieckiego Armii Czerwonej, skąd po paru dniach udało mu się uciec do rodzinnego Brześcia, gdzie podjął pracę muzyka w orkiestrze straży pożarnej.

Pierwszego dnia napaści Niemiec na Związek Radziecki Juliusz wraz żołnierzami radzieckimi trafił do niemieckiego obozu jenieckiego. Po kilku dniach udało mu się uciec. Wrócił do Brześcia, gdzie zaczął uczęszczać na prywatne lekcje do profesora Trofima Kudryszowa. Postać Kudryszowa okazała się mieć decydujące znaczenie dla późniejszego rozwoju młodego puzonisty.

W 1945 roku wstąpił do II Łużyckiej Dywizji Artylerii pod dowództwem generała Benedykta Nestorowicza, z którą przemierzył szlak bojowy.

W latach 1945-1953 rozpoczął naukę w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej i Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, pod kierunkiem prof. Jana Wróblewskiego. W tym samym czasie – w latach 1945-1950 służył w Orkiestrze Reprezentacyjnej Wojska Polskiego jako podoficer zawodowy.

W lutym 1950 podjął pracę w Filharmonii Warszawskiej na stanowisku drugiego puzonisty. Od 1951, po sukcesie na konkursie w Berlinie, pracował tam już jako pierwszy puzonista – solista. Pracował na tym stanowisku przez następne 26 lat. II nagroda na konkursie w Berlinie otwarła przed nim możliwość rozpoczęcia kariery solistycznej i kameralnej.

Od 1950 roku Pietrachowicz był częstym solistą na antenie Polskiego Radia.

W 1953 roku uzyskał dyplom z odznaczeniem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie.

Jako solista stał się autorem prawykonań kilkunastu utworów polskich i nie tylko polskich kompozytorów. Wśród nich można wymienić Kazimierza Serockiego, T. Paciorkiewicza, W. Friemanna, Cz. Grudzińskiego, B. Konowalskiego, Sz. Laksa, czy też rosyjskiego kompozytora Leonida Lubowskiego, których utwory częstokroć były dedykowane Pietrachowiczowi.

W 1958 roku uzyskał stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki i kontynuował swój rozwój w dziedzinie metodyki nauczania, jak też samej gry na puzonie w Paryżu, Moskwie i Leningradzie.

Jako solista i kameralista współpracował i występował w Filharmonii Narodowej w Warszawie, Państwowych Filharmoniach w Łodzi, Poznaniu, Częstochowie, Wrocławiu, Bydgoszczy, Koszalinie, Montreux w Szwajcarii, Markneukirchen w Niemczech. W działalności kameralistycznej szczególne sukcesy odnosił z założonym w Filharmonii Narodowej kwartetem puzonowym i kwintetem blaszanym o nietypowym składzie – 2 trąbi i 3 puzony.

W 1958 roku rozpoczął pracę pedagogiczną w Liceum Muzycznym w Warszawie. Pracował tam do roku 1963. W 1959 rozpoczął nauczanie na szczeblu akademickim w Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi. Od 1963 roku jest związany z Akademią Muzyczną im. F. Chopina w Warszawie, gdzie w 1973 otrzymał stanowisko docenta, w 1988 profesora nadzwyczajnego, a w 1996 roku profesora zwyczajnego. Ogółem wykształcił 56 dyplomantów wyższych uczelni artystycznych.

W 1976 roku został zaproszony na I Międzynarodowy Kongres Instrumentów Dętych Blaszanych do Montreux w Szwajcarii, gdzie jako jeden z siedmiu mistrzów puzonu wygłosił dwa wykłady na temat szkolnictwa muzycznego i polskiej muzyki, oraz wystąpił z recitalem muzyki polskiej. W latach 1985-1988, 1991-1993, 1993-1996 zasiadał w Radzie Wyższego Szkolnictwa Artystycznego.

Lata 1982-1990 wypełniła mu wraz z organistą Jerzym Rosińskim działalność koncertowa, głównie zagraniczna – w Niemczech i Holandii.

Prof. Pietrachowicz podejmuje też szereg działań o charakterze społecznym, patriotycznym i ekumenicznym, organizując m.in. od 1981 roku koncerty ekumeniczne, czy też uczczenia pamięci muzyków Wojska Polskiego poległych na frontach II wojny światowej. Ukoronowaniem tej wszechstronnej działalności, oraz zasług stała się nagroda International Trombone Association, przyznana mu w 1992 i wręczona w Detmold w 1992 roku w czasie 21 International Trombone Workshop.