2 Łużycka Dywizja Artylerii

Z Wikipedii

2 Łużycka Dywizja Artylerii - związek taktyczny artylerii Wojska Polskiego.

Na podstawie Rozkazu Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 8 z 20 sierpnia 1944 sformowano we Włodawie 2 Dywizję Artylerii jako jednostkę odwodu Naczelnego Dowództwa WP.

Zaprzysiężenia jednostki dokonano 14 grudnia 1944 we Włodawie.

W kwietniu 1945 r. została włączona do 2 AWP.

Naczelny Dowódca Wojska Polskiego Rozkazem nr 208 z dnia 14 września 1945 nadał Dywizji miano Łużycka.

Za udział w walkach została odznaczona nastepującymi odznaczeniami:

• Krzyż Grunwaldu III klasy
• Order Czerwonego Sztandaru - odznaczenie radzieckie, nadane Rozkazem Dowódcy 2 Armii Wojska Polskiego nr 133 z 3 lipca 1945.

Spis treści 1 Szlak bojowy 2 Struktura 2.1 Wyposażenie 2.2 Dowództwo 3 Przeformowanie 4 Bibliografia 5 Zobacz też

[edytuj] Szlak bojowy

W okresie pomiędzy 20 września 1944 a 18 stycznia 1945 - w przerwach miedzy walkami trwało szkolenie bojowe Dywizji.

Przegrupowanie Dywizji z Włodawy do Radomia odbyło się po kontrolnym ostrym strzelaniu - pod koniec stycznia 1945.

12 lutego 1945 podporządkowano dywizję pod dowództwo 1 Frontu Białoruskiego i przedyslokowano w rejon Człopy.

W okresie od lutego do pierwszych dni marca 1945 Dywizja bierze udział w walkach jako wsparcie działań radzieckich armii: 3 Uderzeniowej i 1 Pancernej przy przełamaniu obrony Drawna i podczas działań na wybrzeżu Morza Bałtyckiego.

Do połowy marca 1945 Dywizja otrzymała rozkaz wspierania działań 47 Armii Radzieckiej podczas likwidacji przyczółka na wschodnim brzegu Odry pod Dąbiem Szczecińskim.

Po wykonaniu tego zadania zmieniono podległość dywizji podporządkowując ją pod dowództwo 1 Frontu Ukraińskiego.

Dywizja otrzymała rozkaz przegrupowania się w rejon Zawoni (25 km na północ od Wrocławia) - manewr ten wykonała w dniach 23-26 marca 1945.

Tam, 5 kwietnia 1945 otrzymała nowy rozkaz przegrupowania się w rejon Trzebnicy i włączenia się w skład 2 Armii Wojska Polskiego. W rejonie Trzebnicy jednostki przygotowywały się do rozpoczęcia operacji berlińskiej.

16 kwietnia 1945 2 Armia Wojska Polskiego rozpoczęła forsowanie Nysy Łużyckiej. 2. ŁDA wspierała działania 2. Armii kładąc ogień artyleryjski na niemieckie stanowiska ogniowe. Po przekroczeniu Nysy Łużyckiej prowadziła działania przełamania obrony rzeki Weisser Schöps i kanału Neu Graben.

18 kwietnia 1945 dywizja uczestniczyła w załamaniu uderzenia zgrupowania pancernego feldmarszałka Schörnera w rejonie Wehrkirch.

W dniach 22 kwietnia - 5 maja 1945 dywizja brała udział w walkach w rejonie Budziszyna.

2. ŁDA wzięła udział w operacji praskiej prowadząc działania pościgowe i wspierała ogniem dywizje 2 AWP.

Szlak bojowy oddziały 2 Łużyckiej Dywizji Artylerii zakończyły 11 maja 1945 w rejonie Ulbersdorf.

[edytuj] Struktura

• Dowództwo Dywizji:
  • 6 Brygada Artylerii Lekkiej;
  • 7 Brygada Artylerii Haubic;
  • 8 Brygada Artylerii Ciężkiej;
  • 6 darp;
  • bateria dowodzenia;
  • 4 batalion samochodowo-transportowy;
  • 5 samodzielna kompania sanitarna;
  • 26 ruchome warsztaty naprawy samochodów.

Etat Dywizji (wzorowany na radzieckim etacie dywizji Naczelnego Dowództwa) posiadał następujące etaty:

• 679 oficerów;
• 1414 podoficerów;
• 3639 szeregowych.
  • razem 5732 ludzi.

[edytuj] Wyposażenie

• 3897 kb i kbk;
• 534 samochody;
• 168 rppanc;
• 85 KM;
• 72 armaty 76 mm Zis-3;
• 60 haubic 122 mm;
• 45 traktorów;
• 36 haubico-armat 152 mm.

[edytuj] Dowództwo

• Dowódca - 6 września 1944 - do końca wojny - gen. bryg. Benedykt Nestorowicz
• Zastępca dowódcy ds. polityczno-wychowawczych -1 grudnia 1944 - do końca wojny - mjr Marian Czarnota
• Szef sztabu - 28 września 1944 - do końca wojny płk Sergiusz Dworiecki

[edytuj] Przeformowanie

2 Dywizja Artylerii przeformowana została na 12 Brygadę Artylerii stacjonującą w Ostrowie Wielkopolskim Jej brygady przekształcono w 68. i 70. pułki artylerii, oraz 67 Pułk Artylerii Ciężkiej. Samodzielny 6 Dywizjon Artyleryjskiego Rozpoznania Pomiarowego wszedł w skład 67 pac. Oprócz tego, z 7 Brygady Artylerii Haubic wydzielono dwa dywizjony artylerii, które wykorzystano do sformowania dwóch pułków artylerii lekkiej dla 15. i 18 DP.

Ostatecznie kontynuatorką i spatkobierczynią tradycji 2 Łyżyckiej Dywizji Artylerii została 32 Łużycka Brygada Artylerii /Rakiet Operacyjno Taktycznych/ im. gen. Bolesława Czarniawskiego (Orzysz) /JW 2225/. Obecnie rozformowana.

[edytuj] Bibliografia

• Jerzy Kajetanowicz: Polskie Wojska Lądowe w latach 1945 -1960. Toruń 2004
• Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii, Cz. II. Warszawa 1967

[edytuj] Zobacz też