Kanał Kiloński
Z Wikipedii
Kanał Kiloński (niem. Nord-Ostsee-Kanal (NOK) ) - kanał morski łączący Bałtyk (Zatokę Kilońską) z Morzem Północnym (estuarium Łaby). Zbudowany w latach 1887-1895, przebudowany i pogłębiony w latach 1909-1914. Po raz pierwszy oddany do użytku w 1895 roku jako Kanał Cesarza Wilhelma liczy sobie 98 637 m długości i 102 m szerokości. Posiada 2 zestawy śluz (każdy zestaw po 2 równoległe komory), umieszczone na końcach kanału (stare śluzy o komorach długości 125 m i nowe śluzy o długości 310m).[[1]]
Kanał Kiloński, wcześniej też zwany Kaiser-Wilhelm Kanal, w nomenklaturze międzynarodowej nazywa się po prostu Kiel Canal. Kanał, zaprojektowany do bezpiecznego tranzytu okrętów między Bałtykiem a Morzem Północnym w razie wojny, miał dodatkowo wydatnie skrócić drogę i połączyć porty krajów nadbałtyckich ze światem. Przejście przez kanał skraca drogę o około 250 mil morskich. Kanał Kiloński jest sztucznie przekopany przez Szlezwik-Holsztyn. Łączy rzekę Łabę w miejscowości Brunsbüttel z Zatoką Kilońską (Fiordem Kilońskim) w dzielnicy Kilonii - Holtenau.
Obecnie kanał przeznaczony jest dla statków o zanurzeniu 9,5 m, długości 160 m i szerokości 27 m lub 7,0 m zanurzenia dla statków o długości 235 m i 32,5 m szerokości. Długość kanału wynosi 98,637 km. Średnia głębokość wody – 11 m. Dwa brzegi kanału łączy 10 wysokich mostów kolejowych i drogowych. Minimalny gwarantowany prześwit pod mostami to 40 m. Obecnie na całej długości kanału zainstalowano sieć radarów i w czasie złej widzialności pilot otrzymuje porady ze stacji radarowej o istniejących zagrożeniach i położeniu statków. Wzdłuż kanału ustawione są stacje sygnałowe, które dbają o bezpieczeństwo ruchu. Większe statki mijają się na mijankach (11 takich mijanek), gdzie jeden ze statków czeka przy dalbach.
