Kardiologia inwazyjna

Z Wikipedii

Kardiologia inwazyjna - dziedzina będąca podspecjalością kardiologii zajmująca się inwazyjną diagnostyką i leczeniem, opartym na stosowaniu cewnika naczyniowego. Głównymi procedurami stosowanymi w tej dziedzinie medycznej są 2 techniki a mianowicie: cewnikowanie serca oraz angiokardiografia, a w zasadzie jedna z jej odmian zwana koronarografią^[1], która zgodnie z nomenklaturą medyczną powinna być nazywana angiografią tętnic wieńcowych.

Coraz częściej kardiologia inwazyjna zajmuje się innymi procedurami (takimi jak ultrasonografia wewnątrzwieńcowa) lub zabiegami w obrębie innych naczyń (tętnica szyjna, tętnica podobojczykowa, tętnica nerkowa) czy zastawek serca (zabiegi w obrębie zastawki mitralnej, zastawki aortalnej), interwencjami w przebiegu innych, niezastawkowych wad serca (ubytek przegrody międzykomorowej - VSD, międzyprzedsionkowej - ASD, zamykanie drożnego otworu owalnego (PFO), lub przetrwałego przewodu Bottala. Ta grupa zabiegów określana jest mianem zabiegów pozawieńcowych.

Podstawowym miejscem działania kardiologa inwazyjnego jest pracownia hemodynamiki. Aktualnie takich pracowni jest w Polsce 86 ^[2] z czego 59 posiada akredytację PTK^[3], w których liczbę lekarzy szacuje się na około 600.

W 2006 wykonali oni około 135 tysięcy koronarografii, zakończonych w około 73 tysiącach zabiegiem terapeutycznym (angioplastyką wieńcową - PCI), około 3500 zabiegów pozawieńcowych, wszczepili 73 967 stentów, z tego 6603 pokrytych lekiem (DES).

Wszystkie zabiegi inwazyjne spowodowały 1577 powikłań, z czego 1097 miało charakter miejscowy, a 315 zakończyło się zgonem (0,45%).

W zależności od kraju powyższe zabiegi mogą oprócz kardiologów inwazyjnych wykonywać także radiolodzy, chirurdzy naczyniowi i kardiochirurdzy.

Oficjalnym naukowym stowarzyszeniem kardiologów inwazyjnych jest Sekcja Interwencji Sercowo-Naczyniowych Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego.