Karol Juliusz Minter

Z Wikipedii

Karol Juliusz Minter (ur. 1812, Berlin - zm. 4 sierpnia 1892, Gołoszyce) - przemysłowiec warszawski, kolega szkolny Fryderyka Chopina.

Rdzennie niemiecka, pochodząca ze Szczecina ewangelicka rodzina Minterów osiedliła się w Warszawie za czasów panowania pruskiego po III rozbiorze w osobie Wilhelma Henryka, wojskowego pruskiego i polskiego. Wilhelm Henryk ściągnął do Warszawy młodszego brata Karola Fryderyka, malarza i litografa źonatego z Joanną Julianą Grohse (1782 - 1855). Karol Juliusz był synem tej pary.

Po nauce w Liceum Warszawskiem Minter uczęszczał przez jakiś czas do warszawskiego Instytutu Politechnicznego, który po Powstaniu Listopadowym został zamknięty przez władze carskie. W roku 1835 przejął założony przez ojca zakład odlewniczy, produkujący sprzęt kościelny i tzw. galanterię użytkową i artystyczną . Po kierownictwem Karola Juliusza rodzinna odlewnia stała się największym w Imperium Rosyjskim zakładem tego typu. Firma wyspecjalizowała się w produkcji medali z podobiznami i statuetek wybitnych Polaków, projektowanych przez sławnych rzeźbiarzy, jak Jakub Tatarkiewicz, Henryk Stattler i innych.

W roku 1836 Minter poślubił Ludwikę z Czarneckich (zm. 1894), z którą miał syna Stanisława Karola (1851 - 1904).

Po upadku Powstania Styczniowego nastąpiły restrykcje władz carskich i Minter przestawił fabrykę na produkcję emaliowanych i cynowych naczyń kuchennych, znowu stając na pierwszym miejscu tej branży w całym Imperium Rosyjskim. W roku 1881 sprzedał fabrykę warszawskim zakładom Wulkan S.A. i osiedlił się w zakupionym ok.r. 1870 majątku Gołoszyce koło Opatowa, gdzie zmarł w roku 1892. Zwłoki przewieziono do Warszawy i pochowano na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (aleja F nr 44). Tam też spoczywają syn i wnuk Karola Juliusza.

Ostatnim z rodu tych wiernych Polsce i zasłużonych dla niej Niemców był syn Stanisława Karola Karola, Zygmunt Karol (1883 -1920), podporucznik 3 Pułku Ułanów Śląskich, kawaler orderu Virtuti Militari, który poległ w czasie wojny bolszewickiej pod Malinówką.

[edytuj] Bibliografia

• Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Warszawa 1989