Kasper Drużbicki
Z Wikipedii
Kasper Drużbicki herbu Nałęcz (ur. 6 stycznia 1590 r. w Drużbicach koło Piotrkowa Trybunalskiego, zm. 2 kwietnia 1662 r. w Poznaniu) – jezuita, kapłan, rektor szkół, pisarz, mistyk. Autor pism o tematyce ascetyczno-mistycznej, kaznodzieja.
Do zakonu jezuitów wstąpił 14 sierpnia 1609 r. w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1621 r. w Poznaniu. W zakonie obejmował istotne stanowiska, m.in. był prowincjałem polskim (1629–1633, 1650–1653), rektorem i mistrzem nowicjatu w Krakowie (1626–1629, 1641–1644), rektorem Kolegium Jezuickiego w Kaliszu (1633–1634), instruktorem III probacji w Jarosławiu (1634–1636), rektorem w Ostrogu (1638–1641) i Poznaniu (1644–1647, 1657–1662). Był również wykładowcą retoryki i poetyki w jezuickich kolegiach we Lwowie i Lublinie. Był gruntownie oczytany, ujawniał świetną znajomość Biblii i kulturę duchową (znał mistykę nadreńską), humanistyczną, filozoficzną. Miał bogate życie wewnętrzne, w tym doświadczenia mistyczne. Zainicjował nabożeństwo do Serca Pana Jezusa, stając się w Europie prekursorem kultu Serca Chrystusa na długo przed objawieniami św. Małgorzaty Marii Alacoque w Paray-le-Monial. Jest wybitnym prozaikiem epoki baroku.
Autor licznych dzieł prozą po polsku i łacinie:
