Kasper Weigel

Z Wikipedii

Kasper Weigel (ur. 10 czerwca 1880 we Lwowie, zm. 4 lipca 1941 we Lwowie) — geodeta polski.

Po ukończeniu II gimnazjum niemieckiego we Lwowie (1898) studiował na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej (1898-1903). Po okresie pracy inżynierskiej (budowa kolei Lwów-Podhajce) został w 1908 wykładowcą w Katedrze Miernictwa swojej macierzystej uczelni. W 1909 obronił doktorat, w 1911 habilitował się, od 1912 był profesorem nadzwyczajnym. W czasie I wojny światowej kontynuował w Wiedniu działalność dydaktyczną dla studentów nie uczestniczących bezpośrednio w działaniach wojennych (w ramach Komitetu Techników Polskich założonego w 1915).

Po I wojnie światowej był profesorem Politechniki Lwowskiej (od 1918 z tytułem profesora zwyczajnego), kierownikiem Katedry Miernictwa, dziekanem Wydziału Inżynierii Lądowej (1920), w roku akademickim 1929/1930 rektorem. Prowadził także kursy fotogrametryczne dla oficerów lotnictwa.

Wykonywał pionierskie w Polsce pomiary metodą fotogrametryczną. Interesował się szczególnie rachunkiem wyrównawczym, ze szczególnym uwzględnieniem sieci geodezyjnych: światowych, krajowych i lokalnych. Współorganizował państwową służbę geodezyjną w Polsce.

Pełnił wiele funkcji:

• kierował sekcją miernictwa w Ministerstwie Robót Publicznych (1919) oraz wchodził w skład Państwowej Rady Mierniczej,
• był prezesem sekcji Komitetu Geodezyjnej PAU,
• był członkiem zwyczajnym Akademii Nauk Technicznych i innych towarzystw naukowych, współzałożycielem i pierwszym prezesem Polskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego (1930-1939), szeroko znanym w świecie członkiem Stałej Międzynarodowej Unii Geodezyjno-Geofizycznej, uczestnikiem kongresów, gdzie reprezentował środowisko polskich geodetów.

Działał również społecznie na Politechnice, sprawował funkcję kuratora chóru studentów (na potrzeby tego chóru komponował utwory) oraz kuratora Bratniej Pomocy Studentów.

Został zamordowany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich w nocy z 3 na 4 lipca 1941 wraz z jedynym, 33-letnim synem Józefem.

Opublikował ok. 30 prac naukowych, m.in.

• Wykreślne wyrównanie przy trygonometrycznym oznaczaniu punktów przez wcinanie (1910)
• Rachunek wyrównawczy wedle metody najmniejszych kwadratów oraz jego zastosowania przy rozmierzaniu kraju (1923)
• Zastosowanie spostrzeżeń zawarunkowanych z niewiadomymi w triangulacji (1924)
• Nowa metoda wyrównania triangulacyjnych sieci wieńcowych (1928)
• Geodezja (miernictwo) (1938)

Jest patronem Katedry Geodezji na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska Politechniki Rzeszowskiej.

Źródło:

• Andrzej Śródka, Uczeni Polscy XIX i XX stulecia, Tom IV S-Ż, Agencja Wydawnicza Aries, Warszawa 1998