Kazimierz Kamiński
Z Wikipedii
Kazimierz Kamiński (ur. 1 marca 1865 w Warszawie - zm. 9 września 1928 w Warszawie), polski aktor i reżyser.
Kariera aktorska rozpoczęła się od występów od roku 1884 na scenie ogródkowej „Eldorado” w Warszawie oraz w wielu zespołach teatralnych na polskiej prowincji, później także w Odessie, Petersburgu (1891) i Chicago (1892). W latach 1893-1901 pracował w Krakowie, a w latach 1901-1904 we Lwowie. W roku 1908 zaczął występować w Warszawie (m. in. w Teatrze Rozmaitości i Teatrze Narodowym).
Uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich aktorów. Jego kreacje poprzedzała szczegółowa analiza psychologiczna. Jako pierwszy zastosował realizm gry aktorskiej w pełnym rozumieniu tego słowa.
Jako aktor odznaczał się wybitną inteligencją i niezwykłą starannością w opracowaniu ról, z których stwarzał prawdziwe arcydzieła sztuki scenicznej, zwłaszcza w zakresie dramatu psychologicznego.
Pracując w krakowskim Teatrze Miejskim stworzył m.in. rolę Stańczyka w "Weselu" Wyspiańskiego. Dla tego samego autora stał się "przyczyną" stworzenia studium o "Hamlecie", Bajdalski w „Panu Damazym”, król w „Mazepie”, kardynał w „Don Carlosie”, Mefisto w „Fauście”, „Bogaty wujaszek” Kalwersa, Łącki w „Złotem runie”, „Fryderyk Wielki” Nowaczyńskiego i in
W Warszawie reżyserował m. in. Głupiego Jakuba Tadeusza Rittnera (1920) i Mazepę Juliusza Słowackiego (1924).
Kazimierz Kamiński jest pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
[edytuj] Bibliografia
- Zofia Jasińska Żywot Kazimerza Kamińskiego, Warszawa, 1976, Państwowy Instytut Wydawniczy
