Kieł

Z Wikipedii

Kieł (dens caninus, l.mn. kły - dentes canini) - jednokorzeniowy ząb charakterystyczny dla uzębienia heterodontycznego, służący do chwytania, przytrzymywania i rozrywania pokarmu, a także do obrony. Występuje parzyście w dolnym i górnym łuku zębowym. Kły znajdują się za siekaczami i mają zwykle kształt stożkowaty, mało zakrzywionych haków albo, jak u człowieka, całkiem prosty. Są ostre i duże, zwykle wyższe od pozostałych zębów, szczególnie silnie rozwinięte u drapieżnych i świniowatych. U przeżuwaczy nie występują kły górne.

Ludzie posiadają po jednym kle w każdej szczęce oraz parę kłów w żuchwie. Są nazywane "trójkami", liczy je się bowiem jako trzecie po dwóch siekaczach.

Jedną z cech pozwalających odróżnić płeć danego gatunku (dymorfizm płciowy) u kopytnych jest różnica w wielkości i kształcie kłów. U koni rozwinięte kły występują wyłącznie u samców. Dzik posiada bardzo ostre kły, zwane fajkami. Ciosy słoni, nazywane kłami, naprawdę są siekaczami.

[edytuj] Zobacz też

• ząb przedtrzonowy
• ząb trzonowy
• uzębienie

[edytuj] Bibliografia