Kill Bill
Z Wikipedii
| Kill Bill | |
| Oryginalny tytuł | Kill Bill |
| Gatunek | akcja, dramat |
| Kraj produkcji |  USA |
| Język | ang., jap., kant., mand., hiszp., franc. |
| Główne role | Uma Thurman David Carradine Vivica A. Fox Lucy Liu Michael Madsen Daryl Hannah Sonny Chiba |
| Data premiery |  10 października 2003, 16 kwietnia 2004 17 października 2003, 23 kwietnia 2004 |
| Czas trwania | 111 min (1. część), 136 min (2. część) |
| Produkcja | |
| Reżyseria | Quentin Tarantino |
| Scenariusz | Quentin Tarantino, Uma Thurman |
| Muzyka | RZA Robert Rodriguez |
| Zdjęcia | Robert Richardson |
| Scenografia | Yohei Taneda David Wasco |
| Kostiumy | Kumiko Ogawa Catherine Marie Thomas |
| Montaż | Sally Menke |
| Produkcja | Lawrence Bender Quentin Tarantino |
| Dystrybucja | Miramax, Monolith |
| Budżet | około 41 mln dol. |
| Od lat | 18 |
| Nagrody | |
| 2004: Saturn, MTV Movie Award, 2005: Saturn | |
| Kill Bill na IMDb | |
Kill Bill to czwarty film Quentina Tarantino, do którego scenariusz reżyser napisał przy pomocy aktorki Umy Thurman.
Gwiazdą filmu jest Uma Thurman, okrzyknięta muzą Tarantina. Właściwie jest to jeden film, jednak podzielony został na dwie części (Kill Bill i Kill Bill II), ponieważ nakręcono bardzo dużo materiału: łącznie trzy godziny i czterdzieści siedem minut. Premiera części pierwszej miała miejsce 10 października 2003 roku, a części drugiej – 14 kwietnia 2004. Zyski z części pierwszej w amerykańskich kinach wyniosły siedemdziesiąt milionów dolarów, drugiej – sześćdziesiąt sześć milionów.
Opinie o filmie są bardzo różne. Niektórzy uważają Kill Billa za filmowy majstersztyk, dla innych jest on zbyt pobłażliwym hołdem Tarantina dla kina azjatyckiego. Szczególnie krytykowane były „ciężkie” popkulturowe dialogi. Niektórzy konserwatywni krytycy zarzucali filmowi także nadmierną przemoc.
Spis treści |
[edytuj] Zarys fabuły
Beatrix Kiddo (przez większość pierwszej części nazywana Panną Młodą), grana przez Umę Thurman, szuka krwawej zemsty na Billu oraz członkach Plutonu Śmiercionośnych Żmij – grupy wyszkolonych morderców, do której wspólnie z Billem ongiś należała. Bill oraz pozostali członkowie Plutonu dokonali egzekucji na Pannie Młodej, jej przyszłym mężu oraz przypadkowych osobach zebranych w małej kaplicy weselnej w mieście El Paso. Jak się okazało, kula Billa, która utkwiła w głowie Panny Młodej, nie okazała się śmiertelna, a dziewczyna zapadła w śpiączkę. Gdy budzi się po czterech latach, poprzysięga zemstę swojemu mentorowi Billowi oraz innym członkom Plutonu odpowiedzialnym za masakrę.
Zdjęcia do filmu trwały osiem miesięcy, powstały w Ameryce Północnej, Japonii i Chinach.
Film podzielony został na dziesięć rozdziałów, po pięć na każdą część. W klasycznym stylu Tarantina nie zostały one ułożone w kolejności chronologicznej.
|
[edytuj] Kill Bill
Panna Młoda jest członkinią Plutonu Śmiercionośnych Żmij o pseudonimie Czarna Mamba. Bill, jej zwierzchnik i kochanek, odnajduje ją i jej chłopaka w małej kaplicy weselnej w mieście El Paso, gdzie wraz z pozostałymi członkami Plutonu dokonują masakry: zabijają wszystkie osoby znajdujące się w kaplicy. Tak im się przynajmniej wydaje, ponieważ dwie osoby przeżyły masakrę: Panna Młoda, której Bill strzelił w głowę, oraz jej nienarodzona córka. Dziewczyna zapada w śpiączkę. Kiedy pogrążona jest we śnie, jej szpital odwiedza Elle Driver (Daryl Hannah), nasłana przez Billa: ma wstrzyknąć Pannie Młodej truciznę, aby ostatecznie dokończyć sprawę. W ostatniej chwili do Elle dzwoni Bill, który zmienia zdanie i zabrania jej uśmiercenia Panny Młodej: ma nadzieję w przyszłości wyrządzić jej jeszcze więcej krzywd.
Po tym wstępie widzimy Pannę Młodą, która przyjeżdża do Pasadeny skradzionym wozem (nazwanym cipkowozem (oryg. "Pussy Wagon")). W Pasadenie mieszka Verenita Green, jedna z członkiń Plutonu Śmiercionośnych Żmij. Kobiety rozpoczynają walkę, jednak w pewnym momencie ze szkoły wraca córka Verenity, Nikki. Kobiety zaprzestają walki, przenosząc się do kuchni, w której uzgadniają gdzie i kiedy dokończą pojedynek. Verenita, która przez minione cztery lata ułożyła sobie życie, chce podstępem zabić Pannę Młodą, strzelając do niej z pistoletu. Chybia jednak, a Panna Młoda zabija Varenitę wbijając jej nóż w serce. Świadkiem zajścia jest czteroletnia Nikki, którą zwabił do kuchni huk wystrzału. Panna Młoda obiecuje jej, że kiedy dorośnie, będzie czekała na jej zemstę: Nie chciałam robić tego w twojej obecności, i za to cię przepraszam. Ale wierz mi na słowo, twoja mama się doigrała. Jeżeli, kiedy dorośniesz, wciąż będziesz miała o to żal, będę czekać.
Przenosimy się sześć miesięcy wstecz. Panna Młoda w pewnym momencie budzi się ze śpiączki, uświadamiając sobie, że straciła dziecko i przez cztery lata była nieprzytomna. Słysząc kroki na korytarzu udaje, że nadal śpi. Do pokoju wchodzi Buck, pracownik szpitala, który pobiera od mężczyzn opłaty ze seks z nieprzytomną dziewczyną. Buck pozostawia klienta w pokoju, a gdy ten chce się zabawić, dziewczyna odgryza mu język. Po powrocie zabija także Bucka, gdy uświadamia sobie, że przez kilka lat on i sprowadzani przez niego mężczyźni wielokrotnie ją zgwałcili. Z jego kieszeni wyciąga klucze do cipkowozu. Chce jak najszybciej przystąpić do eliminacji zabójców, jednak nie jest to proste, ponieważ straciła czucie w nogach.
Po odzyskaniu pełnej sprawności, wyrusza na Okinawę, gdzie prosi mistrza mieczy Hattoriego Hanzō (Sonny Chiba) o zrobienie dla niej specjalnej katany, mającej posłużyć do eliminacji pozostałych członków Plutonu. Hanzō, będący dawniej mentorem Billa, przysiągł kiedyś, że już nigdy więcej nie zrobi „rzeczy, która zadaje śmierć”, jednak sprzyja zamiarom Panny Młodej i zgadza się zrobić dla niej miecz. Po wykuciu broni Hanzō przyznaje, że jest to jego najlepszy miecz: Jeżeli w czasie twojej wędrówki na drodze stanie ci Bóg, pozna smak stali.
W dalszą podróż Panna Młoda wyrusza do Tokio, gdzie odnajduje O-Ren Ishii (Lucy Liu): pół-Chinkę, pół-Japonkę urodzoną w amerykańskiej bazie wojskowej. W dzieciństwie O-Ren została osierocona, ponieważ jej rodziców zabili członkowie yakuzy. Po latach O-Ren została „szefem szefów” tokijskiego podziemia. W nocnym klubie Dom Błękitnych Liści Panna Młoda zabija wielu ochroniarzy O-Ren (nazywających siebie Obłędem 88), aby ostatecznie stanąć twarzą w twarz ze swoją przeciwniczką, którą udaje jej się pokonać. Po całym zajściu wysyła do Billa okaleczoną Sofię Fatale (przyjaciółkę O-Ren), aby przekazała mu informację, że nadchodzi jego kolej.
Później Panna Młoda rozmyśla i postanawia najpierw zabić brata Billa - Budda. Mężczyźnie udaje się jednak zakopać kobietę żywcem w ziemi. Pannie Młodej udaje sie cudem przeżyć i wydostać. Tymczasem Budd próbuje sprzedać skradzioną jej katanę jednookiej Daryl Hannah.
[edytuj] Ciekawostki
- japońskie wydanie pierwszej części Kill Billa zostało zadedykowane reżyserowi Kinjiemu Fukasaku
- w filmie pojawia się sekwencja anime, przedstawiająca przeszłość O-Ren. Reżyserem kilkuminutowego segmentu jest Kazuto Nakazawa. Nakręcił on między innymi teledysk do piosenki Breaking the Habit Linkin Park
- w pierwszej części prawdziwe imię Beatrix było „bipowane” (zamiast niego wstawiano charakterystyczne bipnięcie, przypominające dźwięk cenzurowania wulgaryzmów w telewizji). Mimo to imię było widoczne w paszporcie
- w Japonii dostępna jest specjalna wersja filmu, różniąca się nieco od wersji amerykańskiej. Na przykład jatka w Domu Błękitnych Liści pokazana została w kolorze (w oryginalnej wersji jest czarno-biała) i jest bardziej brutalna; pokazano także scenę, w której Beatrix obcina Sofii drugą rękę, kiedy w wersji amerykańskiej jedynie się o tym wspomina
- Obłęd 88: w Japonii liczba 88 postrzegana jest jako „liczba diabła”; nie oddaje jednak ona faktycznej ilości członków organizacji; ponadto, ósma litera w alfabecie łacińskim to H, a więc 88 można również rozszyfrować jako HH, czyli skrót od "Heil Hitler"; liczba 88 jest używana w różnych kontekstach przez wiele organizacji neonazistowskich. W Kill Bill II Bill podsumowuje nazwę prosto: pewnie myśleli, że to jest cool
- w części pierwszej słowo fuck pada szesnaście razy, natomiast w drugiej – dwadzieścia sześć, co daje czterdzieści dwa razy na obydwa filmy. Tym samym Kill Bill jest jedynym z dotychczasowych filmów Tarantina, który nie znalazł się na liście filmów, w którym słowo fuck padło najwięcej razy. Dla porównania: Pulp Fiction – 271, Wściekłe psy – 252, Jackie Brown – 131, w trwającym zaledwie 21 minut segmencie Czterech pokoi (Człowiek z Hollywood) reżyserowanym przez Tarantina, słowo to pada 193 razy.
- film rozpoczyna się sentencją "Zemsta to danie podawane najlepiej na zimno" (ang. Revenge is a dish best served cold), przypisaną, przez twórców, staremu klingońskiemu powiedzeniu. Jest to żart reżysera - naprawdę cytat ten pochodzi z książki "Niebezpieczne związki".
- w "Pulp Fiction" Mia Wallace (Uma Thurman) opowiada Vincentowi (Travolta) o pilocie serialu "Fox Force Five", w którym zagrała. Serial opowiadał o grupie pięciu agentek specjalnych, Mia miała grać specjalistkę od noży. Natomiast Pluton Śmiercionośnych Żmij, o którym mowa w "Kill Billu" składał się właśnie z pięciu zabójczych kobiet i tutaj Uma Thurman też gra specjalistkę od noży tym razem o pseudonimie "Czarna Mamba"
- w drugiej części "Kill Bill" Samuel L. Jackson wcielił się w rolę organisty. Istnieje teoria, że jest to Jules z "Pulp Fiction", gdyż mówi on że chce skończyć z życiem gangstera, wędrować po świecie, być religijnym człowiekiem. W tym kontekście padają z jego ust słowa "walk the earth, like Caine in Kung-Fu". Ciekawostką także jest że organista ginie z rąk aktora, który grał Caina (David Carradine).
[edytuj] Aktorzy
| Aktor | Rola |
|---|---|
| Uma Thurman | Beatrix Kiddo aka Czarna Mamba, Panna Młoda |
| David Carradine | Bill |
| Vivica A. Fox | Vernita Green |
| Lucy Liu | O-Ren Ishii |
| Michael Madsen | Budd |
| Daryl Hannah | Elle Driver |
| Sonny Chiba | Hattori Hanzō |
| Chiaki Kuriyama | Gogo Yubari |
| Julie Dreyfus | Sofie Fatale |
| Gordon Liu | Johnny Mo i Pai Mei |
| Michael Parks | Earl McGraw i Esteban Vihaio |
| Perla Haney-Jardine | B.B. |
| Helen Kim | Karen Kim |
[edytuj] Nagrody
"Kill Bill vol. 1" otrzymał nominację do Złotego Globu w kategorii Najlepsza Aktorka w Dramacie (Uma Thurman). Film ten otrzymał również 3 MTV Movie Awards w kategoriach Najlepsza Aktorka (Uma Thurman), Najlepsza Walka (Uma Thurman kontra Chiaki Kuriyama) i Najlepszy Czarny Charakter (Lucy Liu). "Kill Bill vol. 2" dostał 2 nominacje do Złotego Globu, w kategoriach Najlepsza Aktorka w Dramacie (Uma Thurman) i Najlepszy Aktor Drugoplanowy (David Carradine). Poza tym otrzymał Filmową Nagrodę MTV w kategorii Najlepsza Walka (Uma Thurman kontra Daryl Hannah). Otrzymał również nominacje do tej nagrody w kategoriach Najlepszy Film i Najlepsza Aktorka (Uma Thurman).
My Best Friend’s Birthday (1987) • Wściekłe psy (1992) • Pulp Fiction (1994) • Cztery pokoje (1995) • Jackie Brown (1997) • Kill Bill Vol. 1 (2003) • Kill Bill Vol. 2 (2004) • Sin City: Miasto Grzechu (2005) • Grindhouse (2007) • Inglorious Bastards (2009)
