Kirył Sosnowski
Z Wikipedii
Kirył Sosnowski (ur. 29 sierpnia 1910 r. w Krotoszynie, zm. 19 września 1966 r. w Makowie Podhalańskim) – przedwojenny działacz obozu narodowego, członek ZWZ-AK, współzałożyciel konspiracyjnej organizacji "Ojczyzna", ps. "Konrad", "Sępiński".
Był synem Wacława Sosnowskiego, przemysłowca z Wielkopolski i Stanisławy z domu Weber. W 1929 r. ukończył gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Następnie studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, który zakończył w 1936 r. W latach 1930-1932 był jednocześnie sekretarzem Młodzieży Wszechpolskiej w Poznaniu i kierownikiem Narodowej Organizacji Gimnazjalnej w tym mieście. Od 1933 r. pełnił funkcję redaktora "Przewodnika Katolickiego" i "Tęczy". Był redaktorem technicznym odpowiedzialnym za ilustracje i opracowanie graficzne publikacji wydawanych w Wydawnictwie Księgarni Św. Wojciecha m.in. opracował graficznie głośną książkę Józefa Kisielewskiego "Ziemia gromadzi prochy" za co dostał się na listę wrogów III Rzeszy i tropiło go Gestapo. Po klęsce wrześniowej 1939 r. od razu zaangażował się w działalność konspiracyjną. W październiku tego roku był współzałożycielem w Poznaniu organizacji "Ojczyzna", w której następnie prowadził dział dokumentacji i propagandy oraz dział łączności zagranicznej, pozostając rzeczywistym przywódcą organizacji. W lipcu 1940 r. został kierownikiem Wydziału Łączności z Zagranicą i jednocześnie zastępcą kierownika Biura Delegatury Rządu na Kraj dla ziem wcielonych do Rzeszy Niemieckiej. Od stycznia 1941 r. przeszedł do ZWZ. Był tam szefem sztabu Komendy Okręgu Poznań, a od lata 1940 r. do stycznia 1941 r. szefem Biura Informacji i Propagandy Komendy Okręgu. Po wysiedleniu z Wielkopolski, przybył do Warszawy, gdzie został kierownikiem Sekcji Zachodniej Departamentu Informacji i Prasy Delegatury Rządu, a od 1943 r. – Sekcji Informacji i Propagandy. Był współautorem i redaktorem wielu publikacji i pism konspiracyjnych. Aresztowany przez Niemców 13 kwietnia 1944 r., został wywieziony do obozu koncentracyjnego Stutthof. Po jego wyzwoleniu w 1945 r. przez wojska sowieckie, powrócił do Poznania. Po zakończeniu wojny był współorganizatorem Instytutu Zachodniego. Od 1946 r. był redaktorem "Przeglądu Zachodniego", a od 1948 r. – kierownikiem działu wydawniczego Wydawnictwa "Pallotinum". W latach 1949-1953 był więziony, w 1957 r. został zrehabilitowany. Od 1957 r. był wykładowcą w Duchownym Seminarium Zagranicznym w Poznaniu i jednocześnie od 1959 r. do 1964 r. kierownikiem redakcji krajowej pisma "Cahiers Pologne Allemagne", wydawanego w Paryżu. Zmarł 19 września 1966 r. Był odznaczony w 1961 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
