Konrad Brandel

Z Wikipedii

Konrad Brandel (ur. 1838 w Warszawie, zm. 28 października 1920 w Toruniu) - artysta fotograf, wynalazca, fotoreporter, kronikarz Warszawy, współpracował z "Tygodnikiem Ilustrowanym", "Fotografem Warszawskim" i "Wędrowcem". Twórca unikalnej dokumentacji fotograficznej Warszawy końca XIX w..

W 1858 ukończył Gimnazjum Realne i rozpoczął pracę w zakładzie fotograficznym Karola Beyera jednego z pionierów fotografii w Polsce.

W 1865 otworzył przy ul. Nowy świat 57 (nr.hip.1249), wraz z bratem Władysławem Brandlem i Marcinem Olszyńskim atelier fotograficzne pod firmą "K. Brandel i S-ka"^[1] . Przy atelier funkcjonowała również światłodrukarnia. Główną działalnością firmy była fotografia portretowa i reprodukcje dzieł sztuki. Brandel wykonywał również atlasy chorób skórnych i innych schorzeń dla profesorów Uniwersytetu Warszawskiego za co w 1875 otrzymał tytuł Fotografa Uniwersytetu Warszawskiego.

Firma rozpoczęła, jako pierwsza, wydawanie fotokalendarzy. Pierwszy z nich na rok 1866 został wydany w roku 1865 i ilustrowany był ponad 300 fotografiami z życia Warszawy.

Po wprowadzeniu płyt bromożelatynowych i wynalezieniu migawki, w roku 1883 lub 1884 Brandel skonstruował swój ręczny aparat fotograficzny do zdjeć migawkowych zwany fotorewolwerem. W późniejszym czasie został on uzupełniony o magazynek zawierający do 12, a później 25, płyt szklanych co pozwalało na ich szybką wymianę i wykonywanie zdjęć reporterskich. 24 marca 1889 Brandel wystąpił do Departamentu przemysłu i handlu o przyznanie patentu na rewolwer bez kaset mieszczący 25 klisz. Patent o numerze 11515 został przyznany 16 października 1889. "Kurier Warszawski” z 1885 roku donosił, iż pan Brandel za swój wynalazek otrzymał srebrny medal na wrocławskiej wystawie fotograficznej. Brandel zajmował sie również produkcja owych apartów na zamówienie. Sprzedał ich ponad 100. Wśród użytkowników byli, według listu Brandla do swojego konkurenta Władysława Karoliego tacy artyści jak Wojciech Gerson, Henryk Siemiradzki, Gierymski i Kossak.

Wykorzystanie własnego wynalazku umożliwiło Brandlowi tworzenie fotoreportaży z życia Warszawy. Fotografował zarówno życie codzienne jak i architekturę miasta. Wiele z nich publikowane było w ówczesnej prasie.

W 1905 został honorowym członkiem Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego.

Po roku 1900 Brandel wycofał sie z pracy przenosząc się, wraz z drugą żoną Jadwigą z Kunklów, do posiadłości w Łyszkowicach. W czasie I wojny światowej przebywał w Rosji a następnie osiadł w Toruniu.

Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.