Konrad V von Jungingen

Z Wikipedii

Konrad von Jungingen (ur. ok.1355 w Jungingen, zm. 30 marca 1407 w Malborku) – wielki mistrz zakonu krzyżackiego w latach 1393-1407.

Pochodził ze Szwabii. Do zakonu krzyżackiego wstąpił wraz z młodszym bratem Ulrichem około 1380 roku. Z początku był komturem domowym na zamku w Ostródzie. W 1391 roku awansował na podskarbiego malborskiego. O jego wyborze na urząd wielkiego mistrza zakonu zadecydował przypadek. Gdy po śmierci Konrada von Wallenroda zebrała się kapituła generalna żeby wybrać nowego zwierzchnika zakonu, Konrad von Jungingen miał być przewodniczącym rady i być wykluczonym z głosowania. Wówczas to jeden z braci, Wolf von Zolnhart zaproponował jego kandydaturę co nie znalazło sprzeciwu wśród głosujących. W dniu 30 listopada 1393 roku Konrada ogłoszono jednogłośnie wielkim mistrzem.

Konrad von Jungingen od samego początku pełnienia swoich funkcji zdecydowanie opowiedział się za kontynuowaniem polityki zakonu swoich poprzedników. W odróżnieniu jednak od nich wybrał drogę nie wojny, ale dyplomacji w celu osiągania korzyści przez zakon. Próbował skłócić ze sobą wielkich książąt litewskich. Raz popierając Witolda innym razem opowiadając się za Świdrygiełłą. Zamierzał również spowodować osłabienie unii polsko-litewskiej i zwierzchnich praw do Litwy Jagiełły. Dzięki swojej zręcznej polityce uzyskał Żmudź. Zakupił w 1402 od Brandenburgii Nową Marchię, która przyniosła jednak więcej szkód niż korzyści z powodu ciągłych buntów miejscowego rycerstwa. W polityce bałtyckiej zmuszony był stanąć do konkurencji z nowo powstałą unią kalmarską. Konflikt interesów, którego przyczyną było opanowanie przez Krzyżaków w 1398 roku Gotlandii spowodował długoletnie napięte stosunki z: Danią, Szwecją i Norwegią. Zagrożenie wojną ze wszystkich stron zmusiło Konrada von Jungingena do szukania porozumienia z jednym z rywali. W tej sytuacji Konrad von Jungingen zdecydował się na gesty życzliwości w stosunkach z Władysławem II. Od 1401 roku słał poselstwa z darami do Krakowa. W 1404 roku udało mu się spotkać z Jagiełłą w dobrach biskupów kujawskich w Raciążku. Odstępując na tym spotkaniu Koronie Polskiej ziemię dobrzyńską zagwarantował Państwu Zakonnemu pokój z unią polsko-litewską.