Konstanty Pawłowicz Romanow
Z Wikipedii
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. |
Konstanty Pawłowicz Romanow (ur. 8 maja 1779 w Carskim Siole(obecnie Puszkino), zm. 27 czerwca 1831 koło Witebska) - wielki książę rosyjski z dynastii Romanowów, następca tronu rosyjskiego w latach 1801-1823, dowódca armii Królestwa Polskiego, poseł na Sejm Królestwa Kongresowego od 1819[1].
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
Był drugim synem cara Pawła I i carycy Marii Fiodorowny, bratem carów: Aleksandra I i Mikołaja I. Od 1797 generalny inspektor kawalerii. W 1799 brał udział w walkach manewrowych A. Suworowa we Włoszech i Szwajcarii. W czasie wojen Rosji z Francją w latach 1805 - 1807 i 1812 - 1814 był dowódcą Gwardii Cesarskiej. W 1814 naczelny dowódca Wojsk Polskich i faktyczny namiestnik cara w Polsce. W 1823 roku zrezygnował z praw do tronu rosyjskiego, przysługujących mu na wypadek śmierci starszego brata. Przyczyną rezygnacji był ślub w 1820 z polską hrabiną J. Grudzińską. Akt rezygnacji był utrzymywany w tajemnicy. Niemniej w 1825, po śmierci Aleksandra I, Mikołaj wysłał jednak do niego wiadomość wzywającą do wstąpienia na tron, tytułując go cesarzem Konstantym I[potrzebne źródło]. Konstanty odmówił wtedy ponownie. Formalnie od 27 listopada do 14 grudnia 1825 był carem Rosji. Nie wiedzieli jednak o tym dekabryści, którzy wywołali w grudniu 1825 powstanie przeciwko Mikołajowi w obronie praw do tronu Konstantego. W latach 1815-1830 był wodzem naczelnym Wojska Polskiego i faktycznym wielkorządcą Królestwa Polskiego. Podlegały mu także garnizony wojsk rosyjskich w zachodnich guberniach Rosji. Zasłynął zaprowadzeniem w armii patologicznej dyscypliny, dawał przykłady sadyzmu, będącego przyczyną wielu samobójstw unoszących się honorem polskich oficerów. Zwalczał polskie ruchy wolnościowe, rozbudował siatkę tajnej policji rosyjskiej w Polsce.
W nocy 29 listopada 1830, jego osoba była głównym celem ataku spiskowców. Jednak udało mu się uciec z warszawskiego Belwederu w przebraniu kobiety. Po wybuchu powstania listopadowego na czele korpusu rosyjskiego uszedł do Rosji, wkrótce zmarł na przywleczoną przez wojska rosyjskie cholerę.
Pierwszą żoną Konstantego była księżna Julia Sachsen-Coburg-Saalfeld, którą poślubił w 1796 na żądanie swojej babki - carycy Rosji Katarzyny II (Konstanty miał wówczas 17, a Julia 15 lat). Ich małżeństwo było udręką dla obojga. W 1808 Julia urodziła nieślubnego syna, którego ojcem był francuski arystokrata. Cztery lata później urodziła drugie nieślubne dziecko, tym razem ojcem był szwajcarski chirurg. W 1820, po dziewiętnastu latach separacji, małżeństwo Julii i Konstantego zostało formalnie anulowane. W tym samym roku drugą żoną Konstantego została Joanna Grudzińska, którą uczynił księżną łowicką.
[edytuj] Ciekawostki
- Konstanty Pawłowicz nie był jedynym wielkim księciem, który odmówił przyjęcia tronu rosyjskiego: na taki sam krok zdecydował się w 1917 roku Michał Aleksandrowicz.
- Podczas bitwy pod Olszynką Grochowską, widząc sukcesy Polaków (m.in szkolonych przez siebie oddziałów), miał jakoby zacząć śpiewać Jeszcze Polska nie zginęła[potrzebne źródło].
- Inną anegdotę przytacza marszałek Gustaw Mannerheim w swych "Wspomnieniach" (Mannerheim, Minnen, tom 1, str.134, tłum. AvF): "Adiutant wicekróla, wielkiego księcia Konstantego, poprosił po wybuchu powstania o zwolnienie ze swych obowiązków u boku księcia, gdyż chciał się przyłączyć do zbuntowanych oddziałów. Wielki ksiąźę, który czuł sympatię do Polaków, nie próbował argumentować z młodym człowiekiem i po chwili milczenia rzekł: -Masz rację, twoje miejsce jest tam!-, pobłogosławił młodzieńca znakiem krzyźa i pozwolił mu odejść".
[edytuj] Biblografia
- Gustaf Mannerheim, Minnen, 1- 2, Stockholm 1951
Poprzednik Aleksander I |
następca tronu Rosji 1801-1823 |
Następca Mikołaj I |