Korektura pruska
Z Wikipedii
Korektura pruska - zbiór prawa obowiązującego w Prusach Królewskich.
W 1476 król Kazimierz IV Jagiellończyk ujednolicił system prawa sądowego całej prowincji Prus Królewskich (wobec wszystkich mieszkańców - również szlachty - stosowano prawo chełmińskie). Prawo to stało się niewygodne dla szlachty (zwłaszcza prawo rzeczowe), dzięki jej staraniom zreformowano niektóre działy prawa chełmińskiego. Zebrane i zmodyfikowane prawo chełmińskie zostało zatwierdzone przez sejm w 1598 r. Kodyfikacja została nazwana Korekturą pruską, zawierała 158 artykułów, jej przepisy zostały oparte na prawie ziemskim oraz prawie rzymskim. Korektura pruska nie była zbiorem pełnym, jej przepisy dotyczyły głównie ustroju sądów oraz prawa procesowego, regulowała również wybrane dziedziny prawa prywatnego - przede wszystkim prawo spadkowe i prawo rodzinne. W dziedzinach nie objętych kodyfikacją prawo chełmińskie wciąż pozostało obowiązującym. W praktyce Korektura pruska stosowana była pomocniczo (zwłaszcza w kwestiach spadkowych) w sądownictwie koronnym do początku XIX wieku (z uwagi na precyzję regulacji). W szczególności używał jej Sąd asesorski podczas rozpatrywania apelacji od wyroków sądów z miast pruskich i mazowieckich, jak również Trybunał Koronny w analogicznych sprawach (rozstrzyganie apelacji szlachty pruskiej).
