Królestwo Slawonii

Z Wikipedii

Królestwo Slawonii - prowincja Monarchii Habsburskiej w XVIII i XIX stuleciu, a od 1867 jako jeden z krajów koronnych Św. Stefana. W skład prowincji wchodziły północne części regionów Slawonii (dzisiaj w Chorwacji) i Sremu (dziś w Chorwacji i Serbii). Południowa część tego regionu wchodziła w skład tzw. Pogranicza Wojskowego.

[edytuj] Historia

Królestwo Slawonii w 1751      Pogranicze Wojskowe

Królestwo Slawonii w 1849      Pogranicze Wojskowe

Królestwo Slawonii zostało utworzone w 1745 i należało jednocześnie, zarówno do Królestwa Chorwacji, jak i Królestwa Węgier. Po roku 1849, Królestwo Slawonii i Królestwo Chorwacji zostały uznane jako oddzielne kraje koronne Monarchii Habsburgów. Zgodnie z węgiersko-chorwackim porozumieniem zawartym w 1868, Królestwo Slawonii wraz z Królestwem Chorwacji (początkowo także wraz z Królestwem Dalmacji, stąd pozostała nazwa) jako "Trójjedyne Królestwo Chorwacji, Slawonii i Dalmacji" stała się Krajem Korony Św. Stefana (węgierskiej części dualistycznej monarchii Austrto-Węgier), zachowując jednakże pewną dozę suwerenności np. posiadało pełną autonomię w sprawach administracji, sądownictwa, wyznania czy szkolnictwa.

[edytuj] Demografia

Według austriackiego spisu ludności z 1790 Królestwo Slawonii liczyło ok. 280 000 mieszkańców, z czego 131 000 (46,8%) Serbów, 128 000 (45,7%) Chorwatów, 19 000 (6,8%) Węgrów oraz 2000 (0,7%) Niemców. W tym czasie w skład Królestwa Slawonii wchodziła także wschodnia część Sremu, zamieszkała głównie przez Serbów.

[edytuj] Bibliografia

• Peter Rokai, Zoltan Đere, Tibor Pal, Aleksandar Kasaš, Istorija Mađara, Beograd, 2002.
• Mladen Lorković, Narod i zemlja Hrvata, reprint, Split 2005.