Krucjata dziecięca
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. |
Krucjata dziecięca jest nazwą nadaną mieszaninie faktów i fikcji, która została uwieczniona w średniowiecznych kronikach jako wyprawa krzyżowa dzieci, które przez samą czystość serca miały oswobodzić Ziemię Świętą z rąk muzułmanów.
Spis treści |
[edytuj] Popularny obraz
Według długo funkcjonującej, popularnej wersji wydarzeń, w 1212 roku we Francji lub Niemczech pojawił się chłopiec, który utrzymywał, że został nawiedzony przez Chrystusa, który nakazał mu zorganizowanie krucjaty. Dzięki rzekomym cudom i objawieniom został zauważony i zebrał tłum zwolenników, wśród których mogło być nawet 20 000 dzieci. Poprowadził ich na południe w stronę Morza Śródziemnego, które miało rozstąpić się, by przepuścić ich do Ziemi Świętej. To nie nastąpiło, ale dwóch kupców zaoferowało siedem statków dla tylu dzieci. Dzieci zamiast do Ziemi Świętej trafiły jednak do Tunezji, gdzie zostały sprzedane w niewolę. Inna wersja podaje, że dzieci zginęły, gdy sztorm rozbił statki o wyspę San Pietro w pobliżu Sardynii. Jeszcze inna wersja głosi, że nigdy nie dotarły do morza, umierając po drodze z głodu i wycieńczenia. Kolejna wersja jest taka, że dzieci po dotarciu do Ziemi Świętej zostały wycięte w pień przez Arabów.
[edytuj] Badania naukowe
Według badań naukowych z końca zeszłego wieku[1], wydaje się, że były dwa niezależne ruchy ludowe w 1212, które stanowiły kanwę dla późniejszych relacji o Krucjacie Dziecięcej: jeden w Niemczech, drugi - we Francji. Podobieństwa między nimi spowodowały, że w kronikach zlały się w jedną relację, która dodatkowo w różnych wersjach była na różne sposoby przeinaczana.
[edytuj] Ruch Nikolasa z Niemiec
Pierwszy z tych ruchów został zapoczątkowany przez Nikolasa, pastucha z Niemiec. Poprowadził on swoją grupę przez Alpy do Italii. Około 7000 z nich dotarło do Genui pod koniec sierpnia 1212. Jednak ich plany zostały pokrzyżowane, kiedy wody Morza Śródziemnego nie rozstąpiły się przed pielgrzymami, jak obiecywał Nikolas. Część pielgrzymów skierowała się do domów, inni powędrowali do Rzymu, jeszcze inni mogli powędrować doliną Rodanu do Marsylii, gdzie zostali prawdopodobnie sprzedani w niewolę. Do domów dotarło jednak niewielu, a do Ziemi Świętej - nikt.
[edytuj] Ruch Stephena z Francji
Przywódcą drugiego z tych ruchów był pastuszek[2] imieniem Stephen de Cloyes, który utrzymywał, że jest w posiadaniu listu od Jezusa do króla Francji. Przyciągnął tłum liczący około 30 000 ludzi i poprowadził go do Saint-Denis, gdzie widziano jak czyni cuda. Jednak król Filip II August (któremu doradzał w tej sprawie Uniwersytet w Paryżu) rozkazał tłumowi rozejść się do domów. Większość uczestników zajścia posłuchała rozkazu. Żadne z ówczesnych źródeł nie wspominają o planach udania się do Ziemi Świętej.
