Kultura pucharów lejkowatych
Z Wikipedii
Kultura pucharów lejkowatych (KPL) to jedna z kultur neolitu z kręgu kultur naddunajskich, występująca w Europie między 3700 - 1900 p.n.e., na terenach: Jutlandii, Szwecji, Niemiec, Holandii, Polski oraz części Wołynia i Podola.
Powstała na terenie Kujaw pod wpływem oddziaływania kultury lendzielskiej na lokalne podłoże mezolityczne. Nazwa pochodzi od charakterystycznego kształu naczyń glinanych.
Ślady jej pobytu odkryto w Łupawie, Sarnowie, Włocławku, Wietrzychowicach, Gaju, Leśniczówce, Radziejowie i Baniewicach. Zajmowała się głównie hodowlą, łowiectwem i rybołówstwem, ale także uprawiała zboże, znała radło i zaprzęgała do jego ciągnięcia bydło. Jedna z największych osad tej kultury, na ziemiach polskich, została odkryta w Ćmielowie koło Ostrowca Świętokrzyskiego. Charakterystyczne dla niej były pochówki szkieletowe zwane grobami kujawskimi i rozmaite grobowce megalityczne.
Ludność tej kultury zajmowała się również eksploatowaniem krzemienia pasiastego z kopalni w Krzemionkach i szarego, biało nakrapianego w Świeciechowie-Lasku koło Annopola. Także pierwsze ślady zamieszkania na Ostrowie Lednickim zalicza się do tej właśnie kultury.
Do tego cyklu kulturowego zalicza się również:
- kultura ceramiki wstęgowej rytej
- kultura badeńska
- kultura lendzielska
- kultura amfor kulistych
- kultura ceramiki sznurowej
- kultura pucharów dzwonowatych
Zobacz też:
[edytuj] Publikacje
- Konrad Jażdżewski. "Kultura puharów lejkowatych w Polsce zachodniej i środkowej", 1936, Poznań.
- Tadeusz Wiślański, "Kształtowanie się miejscowych kultur rolniczo-hodowlanych. Plemiona kultury pucharów lejkowatych", [w:] "Prahistoria ziem polskich", t. II, "Neolit", Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1979, s. 165-260.
- Aleksandra Cofta-Broniewska, Aleksander Kośko, "Historia pierwotna społeczeństw Kujaw", Warszawa-Poznań 1982.
