Lee De Forest

Z Wikipedii

Lee De Forest (ur. 26 sierpnia 1873 w Council Bluffs, Iowa, USA, zm. 30 czerwca 1961 w Hollywood) – amerykański radiotechnik i wynalazca.

W 1906 zbudował triodę, co umożliwiło rozwój radia, telewizji, radaru i wreszcie wywarło ogromny wpływ na rozwój komputera. Opracował metodę optycznego zapisywania dźwięku na taśmie filmowej (metoda Photion). W ciągu swego życia uzyskał ok. 300 patentów.

Syn duchownego protestanckiego, założyciela Talladega College dla Afroamerykanów w rasistowskiej podówczas Alabamie, wychował się w warunkach ostracyzmu społecznego ze strony białych, wybierając sobie tym samym przyjaciół dzieciństwa wyłącznie spośród czarnoskórych. Od dzieciństwa zafascynowany techniką, pierwszych swoich wynalazków dokonał już jako trzynastolatek. W 1893 r. – wbrew woli ojca, który chciał, by wybrał karierę duchownego – wstąpił do Sheffield Scientific School w Yale University. Tu w 1899 r. obronił pracę doktorską z fizyki. W tym czasie zainteresował się zjawiskami elektrycznymi, w szczególności problemem propagacji fal elektromagnetycznych, gdzie wielkie osiągnięcia odnotowali w tych czasach Heinrich Rudolf Hertz i Guglielmo Marconi. Jego praca doktorska "Reflection of Hertzian Waves from the Ends of Parallel Wires" uważana jest za pierwszą w dziejach USA rozprawę o tematyce związanej z radiem.

Pierwszą pracę podjął De Forest w Western Electric Company w Chicago. W tym czasie skonstruował dość zawodny elektrolityczny detektor fal Hertza. W roku 1902 wraz z kilkoma wspólnikami założył De Forest Wireless Telegraph Company i zajął się usilnym propagowaniem nowej techniki radiowej na publicznych pokazach dla przedsiębiorców, prasy i wojska. W roku 1911 źle zarządzana firma zbankrutowała.

W roku 1908 de Forest zorganizował i przeprowadził pierwszą transmisję radiową z Metropolitan Opera House w Nowym Jorku.

W 1920 r. rozpoczął pracę nad stworzeniem systemu rejestracji i reprodukcji dźwięku dla potrzeb filmu. System ten, nazwany Phonofilm był demonstrowany w kinach w latach 1923-1927. System działał, jednak jakość odtwarzanego dźwięku była kiepska, toteż nie odniósł on sukcesu.

W latach 30. XX w. De Forest skonstruował kilka ciekawych przyrządów do celów medycznych. Potem, w czasie wojny, prowadził tajne badania wojskowe w Bell Telephone Laboratories. Kilkakrotnie – i bardzo usilnie – był jako jeden z "ojców radia" lansowany jako kandydat do Nagrody Nobla, ale bez skutku.

Choć w ciągu swego życia De Forest miał wielu pracodawców – zasadniczo był indywidualistą i większość swoich wynalazków stworzył poza pracą etatową. Skomplikowany psychologicznie i ukryty we własnej prywatności, był uważany za egocentryka. Dwukrotnie rozwiedziony, w trzecim małżeństwie z Marią Mosquini pozostawał w szczęśliwym i udanym związku od 1930 r. aż do swej śmierci.

W roku 1922 otrzymał Medal Honorowy Institute of Radio Engineers (później IEEE) w dowód uznania za "'wynalezienie trójelektrodowego wzmacniacza i wkład w rozwój radia" a w roku 1946 Medal Edisona za "istotne konsekwencje techniczne i kulturowe wynalezionej lampy próżniowej ze sterowaniem siatkowym".

Lee de Forest zmarł w 1961 r. i został pochowany na cmentarzu San Fernando Mission w Los Angeles.