Leon Gomolicki
Z Wikipedii
Leon Gomolicki, właśc. Lew N. Gomolickij (ur. 27 sierpnia 1903 w Sankt Petersburgu, zm. 22 grudnia 1988 w Łodzi) – polski poeta, prozaik, krytyk i historyk literatury oraz grafik. Wywodził się ze zrusyfikowanej polskiej rodziny, przed wojną jeden z najbardziej utytułowanych rosyjskich poetów emigracyjnych w Polsce. Uczestnik szeregu kół i stowarzyszeń literackich, sekretarz Związku Pisarzy i Dziennikarzy Rosyjskich w Polsce. Jako historyk literatury zajmował się głównie polską i rosyjską literaturą romantyczną (m.in. Puszkin, Mickiewicz).
Spis treści |
[edytuj] Biografia
[edytuj] Lata przedwojenne
Urodzony w Petersburgu, w młodości mieszkał na Wołyniu i Podolu, a od 1931 w Warszawie, gdzie działał w środowisku rosyjskiej emigracji. W pierwszym okresie tworzył w języku rosyjskim. Publikował od 1921 roku. Tomiki poezji z tego okresu: Миниатюры (Warszawa 1921), Дуновение (Warszawa 1932), Цветник. Дом (Tallinn 1936), Притчи (Warszawa 1938). Jego poezje wysoko cenił m.in. Julian Tuwim, który część z nich przetłumaczył na język polski. Inne utwory Gomolickiego w języku rosyjskim: Об основах русской культуры. Достоевский и Толстой (Preszów 1928), Арион (o emigracyjnej poezji rosyjskiej, Paryż 1939), poemat Варшава (Warszawa 1934) oraz Эмигрантская поэма (Tallinn 1936). Ballada Ода смерти (Warszawa 1937).
W 1931 roku otrzymał I nagrodę w konkursie literackim organizowanym przez Związek Pisarzy i Dziennikarzy Rosyjskich w Polsce za zbiór opowiadań Ночные встречи (publikowane w piśmie "Молва"). Współpracował z licznymi gazetami i czasopismami emigracyjnymi ("Меч", "За Свободу", "Новь", "Содружества", "Сполохи" i innych, w tym również polskich). Jego poezje publikowane były w antologiach poezji rosyjskiej w Polsce (Антология русской поэзии в Польше, Сборникe русских поэтов в Польше) oraz w almanachach (якорь, Священная лира, Новь).
[edytuj] Po wojnie
Od 1945 mieszkał w Łodzi. W latach 1948-1952 wykładał na UŁ i UW. W 1957 roku zadebiutował jako poeta w języku polskim tomikiem pt. Czas spopielały. Później tworzył wyłącznie prozę, m.in. powieści z elementami autobiograficznymi (Ucieczka, 1959; Uprowadzenie Baucis, 1960; Owoc z grynszpanem, 1965 i in.)
