Lgota Wielka (województwo łódzkie)

Z Wikipedii


Lgota Wielka
Województwo	łódzkie
Powiat	radomszczański
Gmina	Lgota Wielka
Wójt	Jerzy Kotlewski
Położenie	51° 08' 56'' N 19° 19' 54'' E
Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności	636
Strefa numeracyjna (do 2005)	44
Kod pocztowy	97-565
Tablice rejestracyjne	ERA
Położenie na mapie Polski Lgota Wielka

Lgota Wielka – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Lgota Wielka.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.

Miejscowość jest siedzibą gminy Lgota Wielka.

Spis treści

1 Położenie i gospodarka
2 Historia Lgoty Wielkiej i Parafii Lgoty Wielkiej
3 Kościół w Lgocie Wielkiej
4 Zobacz też:
5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Położenie i gospodarka

Wieś leży w zachodniej części powiatu radomszczańskiego, w odległości 13 km od Radomska i 8 km od trasy szybkiego ruchu Warszawa-Katowice (droga krajowa). Lgote zamieszkuje 636 mieszkańców, którzy w większości uprawiają role. Pozostali znaleźli zatrudnienie w Radomsku i Bełchatowie oraz na terenie gminy w prywatnym handlu i usługach. We wsi Lgota znajduje się główny budynek Urzędu Gminy Lgoty Wielkiej. Lgota posiada własną oczyszczalnię ścieków, do której odprowadzane są nieczystości z dwóch skanalizowanych wsi: Lgoty i Brudzic. Na terenie miejscowości prosperuje również piekarnia, sprawna i szybka poczta oraz bank spółdzielczy, a także kilka prywatnych sklepów. W Lgocie znajduje się też Szkoła Podstawowa do której uczęszcza ok. 300 uczniów oraz Gimnazjum do którego uczęszcza ok. 250 uczniów. Do Lgoty Wielkiej prócz autobusów PKS-u dociera również autobus MPK Radomsko o numerze linii 25.

[edytuj] Historia Lgoty Wielkiej i Parafii Lgoty Wielkiej

Rozpoczynając opis dziejów Lgoty Wielkiej należy cofnąć się do XII w. ziemie lgockie były pokryte lasem. Osadnicy, dokonując ciężkiej pracy karczunkowej, w miejscu byłego lasu zakładali osadę, i tym samym otrzymywali oni zwolnienie z czynszów oraz z robocizny na rzecz dziedzica wsi. Takie zwolnienie było czynione w celu przyspieszenia wzrostu gospodarczego miejscowości. Powstałe w ten sposó osady były nazywane między innymi Lgotami. Etymologicznie termin "lgota" jest zamienny z terminem "wola" i znaczy ulga lub wolność. Pierwsza wzmianka o wiosce Lgota Wielka pochodzi z 1386 roku, kiedy to w aktach ziem sieradzkich został wymieniony dominus Iacus de Lgotha. W roku 1400 wieś Lgota Wielka należała do Elżbiety z Kruszyny, która wychodząc za mąż za Michała Borowna wniosła mu ją w posagu. Lgota Wielka więc stanowiła własność szlachecką. W wyniku rozrastania się wsi i występowania dużych odległości do okolicznych kościołów parafialnych dziedzic Lgoty Wielkiej zmuszony był podjąć odpowiednie kroki w kierunku utworzenia parafii. Niestety nie zachowały się żadne dokumenty, informujące o danych personalnych dziedzica Lgoty Wielkiej, który powołał do istnienia parafię. Jednym z podstawowych zadań przy tworzeniu lokalnego Kościoła było wytyczenie granic neoparafii. Od początku istnienia parafii lgockiej (1354 r.) nie zachowały się żadne dokumenty, informujące o zasięgu neoparafii. Korzystając jednak z wiadomości, które zostały przekazane przez późniejsze źródła historyczne, można odtworzyć z dużym prawdopodobieństwem granice nowej placówki duszpasterskiej. Objęła ona następujące miejscowości: Bieliki, Brudzice, Długie, Lgota Wielka, Wiewiórów, Wola Blakowa i Woźniki. Z racji na zaludnienie wiosek, wchodzących w skład Kościoła w Lgocie Wielkiej nie była to zbyt duża parafia. Raczej zaliczano ją w poczet parafii przeciętnych, które w XIV i XV w. liczyły ok. 300-600 wiernych. Tak uposażona parafia lgocka miała obowiązek zapewnić własnemu duszpasterzowi środki materialne do godziwego życia, a nad to duchowny posiadał także dział ziemi, który zapewniał mu stałe dochody. Nie wiadomo jakie imię nosił pierwszy duchowny Kościoła lgockiego. Znaleziono jednak w dokumentach radomszczańskich z lat 1397-1413 wzmianki o dziedzicach Lgoty kolejno: Mieczysław z Lgoty, Kanimir z Lgoty i Cztan z Lgoty.

[edytuj] Kościół w Lgocie Wielkiej

Kościół parafialny pod wezwaniem św. Klemensa. Obecny kościół został wzniesiony w 1767, restaurowany w 1869 roku. Kościół jest drewniany konstrukcji zrębowej. Jednonawowy, z węższym prezbiterium zamkniętym wielobocznie, przy którym zakrystia od południowej części od 1869; przy nawie kruchta od zachodniej części od 1871 roku. Świątynia posiada dwuspadowy dach, lekko załamany. Ołtarze pochodzą z pierwszej połowy XIX w. z obrazami z tegoż też czasu. Kościół posiada też dwa krucyfiksy z XVIII w oraz ornat z haftowanymi przedstawieniami: Ukrzyżowania (z XVII wieku) oraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem i Świętymi (z ok. XVI wieku)