Linia Delwiga

Z Wikipedii

Linia Delwiga – linia demarkacyjna pomiędzy wojskami UHA a wojskami polskimi, ustalona w czerwcu 1919.

Na początku czerwca 1919 UHA pod dowództwem gen. Hrekowa rozpoczęła ofensywę czortkowską, w wyniku której odniosła kilkanaście zwycięstw, i odzyskała część dawnego terytorium ZURL.

W tym czasie Dyrektoriat URL stwierdził, że spór o Galicję Wschodnią ma tylko charakter terytorialny i dotyczy ludności spornego obszaru, natomiast Armia Czerwona niesie państwu ukraińskiemu zagładę, czyli powrót Ukrainy w granice Rosji. Dlatego też Symon Petlura rozpoczął z rządem polskim rozmowy na temat przymierza skierowanego przeciw bolszewikom. W zamian oferował powstrzymanie ofensywy UHA.

16 czerwca 1919 delegacja URL, której przewodniczył gen. Serhij Delwig, bez konsultacji z władzami Zachodniego Okręgu URL (dawna ZURL), podpisała z przedstawicielami władz polskich umowę^[1], która miała wejść w życie od 21 czerwca 1919. Według tej ugody ustalono linię demarkacyjną, rozdzielającą oba wojska dnia 1 czerwca 1919, nazwaną później linią Delwiga.

Przebiegała ona przez Załoźce, wzdłuż rzeki Seret do Tarnopola, potem przez Ostriw, Litiatyn, wzdłuż rzek Złota Lipa i Dniestr do wsi Niezwiska.

Zawarcie tego porozumienia ocenione zostało przez Kwaterę Główną UHA jako gra Polaków na zwłokę w obliczu ponoszonej klęski. Dlatego też umowa ta nie została zatwierdzona przez dyktatora Jewhena Petruszewycza, i pozostała tylko na papierze – wojska UHA nadal kontynuowały ofensywę na froncie polsko-ukraińskim.

Przypisy