Lord Blayney
Z Wikipedii
Andrew Thomas Blayney (ur. 30 listopada 1770 - zm. 8 kwietnia 1832) - 11. lord Blayney, dowódca 89 regimentu piechoty brytyjskiej.
Walczył z zaangażowaniem w wojnach napoleońskich, mimo to został jeńcem w Bitwie pod Fuengirolą, w czasie ekspedycji z Gibraltaru do Hiszpanii. Do niewoli wzięła go mała grupka żołnierzy polskich pod dowództwem kpt Franciszka Młokosiewicza, czego konsekwencją było spędzenie kilku lat w niewoli francuskiej. Jego szabla jest aktualnie na wystawie w Muzeum Czartoryskich, w Krakowie.
Napisał dwu tomowe pamiętniki o swoich przeżyciach w czasie wojen napoleońskich pt. „Opowiadanie Majora-Generała Lorda Blayneya o przymusowej podróży przez Hiszpanię i Francję jako jeniec wojenny w latach 1810 – 1814" (Londyn, 1814).
W czasie długiej niewoli Blayneya, II Earl Caledonu opiekował się jego finansami, sprawami osobistymi i politycznymi. Po powrocie z niewoli Blayney uzyskał mandat w parlamencie brytyjskim.
Po śmierci Blayney'a tytuł przejął go jego syn - Cadwallader Blayney, 12. i ostatni z lordów Castlebleyney.
