Louis van Gaal

Z Wikipedii

Aloysius Paulus Maria "Louis" van Gaal (ur. 8 sierpnia 1951 w Amsterdamie) – holenderski piłkarz oraz trener piłkarski. Jako zawodnik grał m.in. w Sparcie Rotterdam i AZ Alkmaar, ale nigdy nie wzniósł się ponad poziom ligowej piłki. Działalność szkoleniową rozpoczął w Ajaksie Amsterdam, w którym na różnych stanowiskach pracował łącznie przez jedenaście lat. W pierwszej połowie lat 90. był autorem odrodzenia amsterdamskiej drużyny na arenie krajowej i międzynarodowej; jego podopieczni zdobyli trzy tytuły mistrza kraju oraz - po raz pierwszy od 1987 roku - wygrali trofeum europejskie: Puchar UEFA, do którego niedługo potem dołączyli Puchar Mistrzów. Dobrą passę van Gaal kontynuował początkowo także w FC Barcelonie, ale brak sukcesów w rozgrywkach międzynarodowych przyczyniły się do dymisji w 2000 roku. Od tej pory datuje się spadek formy szkoleniowej van Gaala, a jej najwyrazistszym przykładem jest nieudana praca z reprezentacją Holandii, z którą przegrał eliminacje do Mundialu 2002. Po bezowocnej drugiej przygodzie z Barceloną na kilka lat wycofał się z działalności trenerskiej. Powrócił do niej dopiero w 2005 roku. Został szkoleniowcem AZ Alkmaar, z którym powoli odbudowuje swoją pozycję z lat 90.

[edytuj] Kariera piłkarska

Zaczynał karierę w stołecznych RKSV De Meer Amsterdam i Ajaksie Amsterdam. Później przez kilka lat grał w Belgii, a od 1978 przez kolejną dekadę występował - bez sukcesów - w Sparcie Rooterdam i AZ Alkmaar.

• 1973-78 – Antwerp FC
• 1978-86 – Sparta Rotterdam
• 1986-87 – AZ Alkmaar

[edytuj] Kariera szkoleniowa

Swoją szkoleniową przygodę rozpoczynał od wszystkich szczebli trenerskiego wtajemniczenia w Ajaksie Amsterdam – przez kilka lat prowadził drużynę młodzieży, a później był asystentem pierwszego trenera Leo Beenhakkera.

W 1991 roku po odejściu Beenhakkera do Realu Madryt został jego następcą. Sześć lat pracy młodego szkoleniowca uważane jest za jeden z najlepszych okresów w historii klubu.

Czterdziestokilkuletniemu wówczas trenerowi udało się odkryć i oszlifować kilka talentów holenderskiego piłkarstwa, jego wychowankami są m.in. Edwin van der Sar, Marc Overmars, Edgar Davids, Frank i Ronald de Boer, Clarence Seedorf, Dennis Bergkamp i Patrick Kluivert. Już w pierwszym sezonie jego pracy drużyna zdobyła Puchar UEFA, w kolejnych do kolekcji tytułów międzynarodowych dołożyła Puchar Mistrzów i Superpuchar Europy. Ponadto trzykrotnie triumfowała w rozgrywkach o mistrzostwo kraju i raz w Pucharze Holandii. Gra zespołu podporządkowana była dyscyplinie i żelaznej taktyce, której realizacji van Gaal, często kosztem efektowności stylu, bezwzględnie wymagał. Wtedy też utrwalił się boiskowy obraz szkoleniowca – pragmatycznego analityka z nieodłącznym notatnikiem w ręku.

W 1997 roku przyjął propozycję z FC Barcelony. Wprawdzie już na początku pracy w stolicy Katalonii zdołał wywalczyć dwa najważniejsze krajowe trofea, ale później, szczególnie przy braku sukcesów na arenie międzynarodowej i schematycznym stylu gry, do którego nie potrafili przyzwyczaić się piłkarze oraz kibice, van Gaal był coraz częściej krytykowany. Nie pomogło mu masowe ściągnięcie zawodników z ojczyzny (w sezonie 1999-2000 ośmiu holenderskich piłkarzy miało miejsce w podstawowej jedenastce) i w 2000 roku, po przegraniu rywalizacji w lidze z Deportivo La Coruña, szkoleniowiec złożył rezygnację. W ostatnim sezonie fani drużyny na każdym meczu na Camp Nou witali go gwizdami, a żegnali białymi chusteczkami.

Rozstanie z Barceloną było jednak tym mniej bolesne, że na van Gaala czekała posada selekcjonera reprezentacji. Holender przymierzał się do objęcia sterów rodzimej kadry już w 1998 roku, ale wówczas na przeszkodzie stanął ważny kontrakt z Barceloną. Wydawało się, że dla takiego trenera jak van Gaal praca z silną reprezentacją będzie stanowić potwierdzenie umiejętności i przyniesie obu stronom wiele korzyści. Tym bardziej, że w najlepszym dla piłkarza wieku znajdowało się wówczas pokolenie zawodników, które odkrył i wypromował w Ajaksie. Holendrzy jednak w eliminacjach do Mundialu 2002 grali nieefektywnie, ponadto w drużynie co i raz wybuchały konflikty między piłkarzami, a trener przez ciągłe hołdowanie sprawdzonym schematom gry oraz eksperymenty kadrowe zraził do siebie wielu kibiców i media. Reprezentacja zajęła dopiero trzecie miejsce w grupie, za Portugalią i Irlandią, i po raz pierwszy od 1986 roku nie awansowała do turnieju.

Po tym niepowodzeniu ponownie przyjął propozycję od Barcelony. Po szybkim odpadnięciu z Pucharu Hiszpanii oraz nie najlepszej postawie w meczach ligowych po sześciu miesiącach został zwolniony. Kiedy odchodził, klub był na dwunastym miejscu w tabeli.

Holenderski szkoleniowiec wycofał się z życia sportowego i trochę na uboczu wielkiego futbolu, przyglądał się mu zza biurka dyrektorskiego w Ajaksie.

Po niemal trzech latach nieobecności, od sezonu 2005-06 powrócił do pracy szkoleniowej w AZ Alkmaar. Z młodym, niedoświadczonym zespołem zdobył wicemistrzostwo Holandii. Wielu z jego wychowanków, jak Kew Jaliens, Barry Opdam, Tim de Cler i Danny Koevermans, zaczęło występować w reprezentacji. W następnym sezonie AZ długo prowadził w tabeli, ale po przegranym ostatnim meczu ligowym (przed którym zajmował pierwszą lokatę) spadł na trzecie miejsce.

• 1986-87 – Ajax Amsterdam, sztab szkoleniowy
• 1987-89 – Ajax Amsterdam, trener młodzieży
• 1989-91 – Ajax Amsterdam, asystent Leo Beenhakkera
• 1991-97 – Ajax Amsterdam
• 1997-00 – FC Barcelona
• 2000-02 – reprezentacja Holandii
• 2002-03 – FC Barcelona
• 2003-04 – Ajax Amsterdam, dyrektor techniczny
• od 2005 – AZ Alkmaar

[edytuj] Sukcesy szkoleniowe

• mistrzostwo Holandii 1994, 1995 i 1996, Puchar Holandii 1993, Superpuchar Holandii 1993, 1995 i 1996, Puchar UEFA 1992, Puchar Mistrzów 1995 oraz Superpuchar Europy 1996 z Ajaxem
• mistrzostwo Hiszpanii 1998 i 1999, wicemistrzostwo Hiszpanii 2000 oraz Puchar Hiszpanii 1998 z Barceloną
• wicemistrzostwo Holandii 2006 z AZ Alkmaar