Johan Cruijff

Z Wikipedii

Johan Cruyff
Imię i nazwisko	Hendrik Johannes Cruijff
Data i miejsce urodzenia	25 kwietnia 1947 Amsterdam,
Pseudonim	El Salvador (Zbawca), El Flaco (Chudy), Numer 14, Boski Johan, Jopie, Latający Holender
Wzrost	178 cm
Informacje klubowe
Obecny klub	-
Kariera piłkarska
Lata	Klub	M (G)
1964-1973 1973-1978 1978-1979 1980-1981 1981 1981-1983 1983-1984 1986-1988 1988-1996	Ajax Amsterdam FC Barcelona Los Angeles Aztecs Washington Diplomats Levante Ajax Amsterdam Feyenoord Rotterdam Ajax Amsterdam FC Barcelona	229 (190) 143 (48) 27(14) 32 (12) 10 (2) 36(14) 33 (11) trener trener
Reprezentacja narodowa
Lata	Reprezentacja
1966-1978	Holandia	48 (33)

Hendrik Johannes Cruijff wymowa ^* (ur. 25 kwietnia 1947 w Amsterdamie) – holenderski piłkarz, a następnie trener. Jeden z najwybitniejszych zawodników w historii futbolu, trzykrotny zdobywca Złotej Piłki (1971, 1973, 1974), największe sukcesy odnosił jako zawodnik Ajaksu Amsterdam, FC Barcelona i reprezentacji Holandii. Jako szkoleniowiec twórca drużyny FC Barcelona nazywanej Dream Teamem. Poza Holandią jego nazwisko zapisywane jest często jako Cruyff (zobacz sekcję pisownia nazwiska).

Spis treści 1 Kariera zawodnicza 1.1 Początki 1.2 Gra w Ajaksie 1.3 FC Barcelona 1.3.1 Przenosiny na Camp Nou 1.3.2 MŚ 1974 1.3.3 Problemy 1.3.4 Odejście z Katalonii 1.4 Kolejne kluby 1.5 Styl gry 1.6 Pisownia nazwiska 2 Kariera trenerska 2.1 Ajax 2.2 Barça 2.3 Propozycje pracy 2.4 Styl pracy 3 Inne 3.1 Życie od 1996 3.2 Rodzina 3.3 Popularność i zaszczyty 4 Statystyki 4.1 Zawodnik 4.1.1 W reprezentacja Holandii 4.2 Jako trener 4.3 Inne 5 Sukcesy 5.1 Sukcesy jako zawodnik 5.2 Sukcesy jako trener 6 Przypisy 7 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kariera zawodnicza

[edytuj] Początki

Hendrik Johannes Cruijff urodził się 25 kwietnia 1947 o godzinie 13. na przedmieściach Amsterdamu, w dzielnicy Weidestraat, pół kilometra od stadionu De Meer, na którym grał stołeczny Ajax. Dorastał w mieszczańskiej rodzinie, ojciec Hermanus Cornelius Cruijff był właścicielem sklepu spożywczego, zaś matka – Petronelia Bernarda Draaijer pomagała w prowadzeniu rodzinnego interesu. Od najmłodszych lat Jopie, jak zwykła wołać na niego matka, spędzał całe dnie na grze w uliczną piłkę nożną i robił to na tyle intensywnie, że w przeciągu dwóch tygodni zużywał dwie pary butów. W wieku 10 lat został wyłowiony przez skautów Ajaksu spośród dużej grupy młodych piłkarzy. Gdy miał 12 lat, 8 lipca 1959 jego ojciec zmarł na atak serca. Chłopiec mocno przeżył śmierć ojca i twierdził, że wciąż czuje jego obecność. Rodzina była zmuszona sprzedać sklep i poszukać nowych źródeł dochodu - matka Johana podjęła pracę w charakterze sprzątaczki w Ajaksie. Dwa lata później człowiek odpowiadający za utrzymanie w murawy amsterdamskiego stadionu przyjął młodego Cruijffa do pomocy. Jego zadaniem było sypanie piasku na boisku po ulewnym deszczu oraz zatykanie chorągiewek w jego rogach. W wolnych chwilach cały czas grał w piłkę, głównie ze starszymi od siebie zawodnikami. W wieku 14-15 lat za partnerów miał 18-letnich i starszych piłkarzy, co powodowało, że przewadze fizycznej rywali przeciwstawiał coraz lepszą technikę.

[edytuj] Gra w Ajaksie

W 1962 roku czytelnicy klubowego pisma Ajaksu dowiedzieli się, że w klubie rośnie talent, który warto obserwować podczas meczów. 24 października 1964 roku trener Vic Buckingham pozwolił siedemnastolatkowi zagrać w towarzyskim spotkaniu z Helmondia '55. Jednak prawdziwy debiut nastąpił 14 listopada tego roku podczas występu przeciwko drużynie FC Groningen. Ajax przegrał 1:3, ale Cruijff strzelił swoją pierwszą bramkę na trzy minuty przed końcem spotkania. Sezon 1964/65 Joden skończyli na najniższym miejscu w historii, tj. trzynastym w Eridivisie, która liczyła wówczas 16 zespołów^[1]. O młodym zawodniku zaczęło być głośno w kolejnym sezonie. Miejsce w podstawowym składzie wywalczył po strzeleniu dwóch bramek w meczu przeciwko Door Wilskracht Sterk rozegranym 24 listopada 1965. W siedmiu meczach strzelił 8 bramek, a w marcu 1966 zdobył 3 gole w wygranym 6-2 spotkaniu z Telstar. Cztery dni później, w pucharowym pojedynku z BV Veendam, napastnik czterokrotnie trafił do siatki rywali, co w całym sezonie udało mu się 25 razy (w 23 meczach). Ajax zdobył mistrzostwo, a Cruijff został zauważony przez selekcjonera reprezentacji Holandii, George Kesslera. Zawodnik wyróżniał się dryblingiem, szybkością oraz nieszablonową wizją gry. Debiut w meczu międzypaństwowym miał miejsce 7 września w Rotterdamie w meczu z Węgrami, a Cruijff w końcówce spotkania strzelił wyrównującą bramkę. 6 listopada, w swoim drugim meczu w kadrze, przeciwko Czechosłowacji na Stadionie Olimpijskim w Amsterdamie, Cruijff jako pierwszy w historii reprezentant Holandii musiał zejść z boiska po otrzymaniu czerwonej kartki. Poirytowany skutecznymi interwencjami Hrovatha i Popluhara, Cruijff rzucił się na tego drugiego z pięściami, za co został ukarany przez sędziego Glöcknera z NRD. W związku z dyskwalifikacją przez krajową federację następny raz zagrał w reprezentacji dopiero 13 września 1967, strzelając jedynego gola w meczu z NRD. Wcześniej, 7 grudnia 1966 w ćwierćfinale Pucharu Europy Ajax wygrał u siebie z Liverpoolem aż 5:1. Choć drużyna z Amsterdamu poległa w następnej rundzie, to drużyna z Holandii została dostrzeżona na europejskiej arenie. W sezonie 1966/67 Ajax ponownie okazał się najlepszy w kraju zdobywając dublet, a młody napastnik został królem strzelców strzelając 33 gole. Kolejny rok to wygrana stołecznego zespołu w lidze i wyróżnienie Cruijffa jako najlepszego holenderskiego piłkarza. 28 maja 1969 Ajax zagrał w finale Pucharu Europy, w którym przegrał włoskim AC Milan 1-4.

W wieku 20 lat strzelił 6 goli w jednym meczu. Pechowy bramkarz, Gerrit Vooys wspominając ten mecz z listopada 1967 powiedział "Gdyby to był ktoś inny byłoby to straszne, ale jeśli chodzi o Cruijffa poczytuje to sobie za szczególny, choć negatywny zaszczyt".

Pierwszy raz z numerem '14' zagrał 30 listopada 1970. Po kontuzji pachwiny przez którą stracił początek sezonu, powrócił na mecz z PSV Eindhoven. Jego dotychczasowy numer - dziewiątkę przejął wtedy Gerrie Mühren, a po dobrym występie Cruijffa gazety pisały, że jedyną rzeczą której mu brakowało była poprzednia koszulka. Jednak Cruijff został przy nowym numerze i dla wielu kibiców stał się jego synonimem. W Ajaksie i reprezentacji Holandii grał z nim do końca kariery. Podczas mundialu w Niemczech tylko El Salvador mógł wybrać numer, a w wyniku decyzji selekcjonera Michelsa, reszta zawodników otrzymała trykoty zgodnie z kolejnością alfabetyczną.

Z Cruijffem w składzie Ajax osiągnął bezprecedensową serie sukcesów zdobywając najważniejsze trofea w klubowej piłce nożnej. Holendrzy trzykrotnie zdobywali Puchar Europy (1971-1973), raz Pucharu Interkontynentalny (1972), a ich widowiskowy styl stał się wizytówką futbolu totalnego.

W 1971 roku Ajax dotarł do finału Pucharu Europy i 2 czerwca zwyciężył w finale na Wembley z greckim Panathinaikosem Ateny 2:0, a Cruijff zdobył swoją pierwszą Złotą Piłkę.

W kolejnym sezonie Holender z 25 bramkami zdobył tytuł króla strzelców Eredivisie. Do drużyny dołączyli nowi zawodnicy – Ruud Krol oraz Johan Neeskens. Ajax wygrał wszystkie rozgrywki - zdobył mistrzostwo i puchar kraju, Puchar Europy oraz Pucharu Interkontynentalny (4-1 w dwumeczu z Independiente Buenos Aires) oraz Superpuchar Europy UEFA (6-3 z Glasgow Rangers).

[edytuj] FC Barcelona

[edytuj] Przenosiny na Camp Nou

13 sierpnia 1973 roku zawodnik podpisał kontrakt z FC Barcelona. Transfer był skomplikowany, a Barça po raz pierwszy wykazała zainteresowanie zawodnikiem w 1970 roku. Ajax zażądał za piłkarza 24 mln peset, co było w tamtych czasach ceną bardzo wysoką, ale możliwą do zaakceptowania przez Katalończyków. Na przeszkodzie stanął obowiązujący w Hiszpanii od 1969 roku zakaz zatrudniania zagranicznych piłkarzy. Ówczesny prezydent Dumy Katalonii, Agusti Montal Costa, ze względu na transfer Holendra bez skutku próbował zmienić decyzję władz hiszpańskiej federacji. W głosowaniu, które odbyło się 9 marca 1970 roku przedstawiciele klubów zadecydowali, że zakaz sprowadzania zawodników zza granicy będzie utrzymany. Zniesiono go dopiero trzy lata później i Blaugrana od razu wznowiła starania o pozyskanie Cruijffa. Tym razem na przeszkodzie próbował stanąć prezydent Ajaksu, Van Praag, który nie chciał stracić największego zawodnika. Cruijff jednak odmówił dalszej gry w barwach dotychczasowej drużyny zapowiadając, że jeśli nie dostanie zgody na transfer, to zakończy karierę. Negocjacje przeciągały się, a włodarze katalońskiego klubu zaczęli się zastanawiać nad transferem niemieckiego napastnika - Gerda Mullera. Ostatecznie prezydent Van Prag, który zgodził się przybyć do La Coruñy, gdzie przy okazji pobytu Ajaksu na turnieju Trofeo Teresa Herrera spotkał się z działaczami z Katalonii. Za najlepszego gracza zespołu zażądał 3 mln dolarów (po milionie za każdy rok kontraktu), co było kwotą bardzo wysoką. Po długich negocjacjach w których uczestniczył również nowy trener Barçy, Rinus Michels, w końcu sfinalizowano umowę^[2].

Kwota transferu wyniosła 65 mln 283 tys peset, czyli 1.3 mln dolarów co było ówczesnym rekordem świata. Menadżerem piłkarza był teść zawodnika, amsterdamski jubiler Cor Coster. Indywidualny kontrakt to 1 mln dolarów (500 tys. w ciągu piętnastu dni od podpisania umowy, a kolejne 500 tys. w miesięcznych ratach przez okres obowiązywania kontraktu). Ostatnim spotkaniem Cruijffa w Ajaksie był drugi mecz sezonu 1973/74 19 sierpnia z FC Amsterdam (6-1).

W swoim pierwszym sezonie Holender zmienił oblicze drużyny. Z powodu kłopotów transferowych, zadebiutował dopiero w ósmej kolejce ligowej, kiedy Katalończycy okupowali dolną strefę tabeli z jedynie 4 punktami na koncie. Debiut przypadł na 28 października, kiedy Barça wygrała 4-0 z Granadą, a zawodnik strzelił 2 bramki. Od chwili pierwszego występu Holendra zespół nie zanotował ani jednej porażki przez 26 spotkań, co jest do dziś rekordem klubu. FC Barcelona zdobyła pierwsze od 14 lat mistrzostwo Hiszpanii. Zawodnik szybko zdobył serca cules mówiąc publicznie, że nie mógłby zagrać w Realu Madryt, klubie związanym z Franco.

Do historii przeszedł strzelony w powietrzu w ekwilibrystyczny sposób gol w meczu z Atlético Madryt, który nazywano Le but d'Imposible de Cruyff (Niemożliwy gol Cruyffa) i Phantom Gol. ^[3]

W meczu ze stołecznym Realem na Estadio Santiago Bernabéu 17 lutego 1974 roku Duma Katalonii wygrała 5-0, co jest najwyższa porażką Królewskich w Gran Derby.

[edytuj] MŚ 1974

Punktem przełomowym w karierze zawodnika, były Mistrzostwa Świata 1974 w Niemczech. Zespół Oranjes zakwalifikował się do imprezy tej rangi po raz pierwszy od 1938 roku. Dobry występ Holendrów zapowiadała ich wygrana w towarzyskim meczu z Argentyną aż 4-1.

W 6 spotkaniach w drodze do finału (z Urugwajem, Szwecją, Bułgarią, Argentyną, NRD i Brazylią) Holendrzy strzelili 14 bramek, tracąc przy tym jedną. Piłkarski świat był zachwycony futbolem totalnym Michelsa i dyrygentem zespołu - Boskim Johanem. Decydujący mecz turnieju wygrali jednak gospodarze, czyli Niemcy, a Holendrzy, choć powszechnie uznani zostali za najlepszą drużynę turnieju, musieli zadowolić się drugim miejscem.

Dziewiątka Barcelony (z tym numerem grał w Hiszpanii Holender) znowu zdobyła Złotą Piłkę. 7 lutego urodziło się trzecie dziecko Johana, któremu ojciec dał na imię Jordi. Nadanie katalońskiego imienia było w Hiszpanii gen.Franco nielegalne, ale formalności dokonano w Holandii. Manifestacja piłkarza po raz kolejny przyniosła mu uznanie cules, dla których "niderlandzkie niemowlę" było symbolem nacjonalizmu^[4].

[edytuj] Problemy

Kolejny sezon w Barcelonie był mniej udany, piłkarz notował mniej udane występy. W pamięci kibiców został incydent z meczu z Malagą, kiedy pochodzący z Navarry arbiter Orrantia ukarał go pierwszą podczas kariery w Hiszpanii czerwoną kartką. Niemogący pogodzić się karą zawodnik odmówił opuszczenia murawy i musiano siłą usunąć go z boiska.

Wkrótce Michels rozstał się z klubem, zaś wybrany na jego następcę Hennes Weisweiler wprowadził w drużynie żelazną dyscyplinę. W ligowym meczu z Sevillą, Niemiec postanowił zdjąć największą gwiazdę klubu i wpuścić zamiast niego Fortesa. Cruijff poczuł się urażony, co stało się powodem konfliktu z trenerem. Holender oznajmił, że klub musi wybrać między nim, a szkoleniowcem. Ostatecznie Niemiec zrezygnował i zastąpił go Laureano Ruiz, a wkrótce potem trenerem został ponownie Michels. Piłkarz wywołał jednak kolejny skandal, ponownie w meczu z Malagą. Znowu ukarany czerwoną kartką Holender, dopuścił się obrazy sędziego Melero, czego konsekwencją było odsunięcie piłkarza od 3 spotkań ligowych. Próby tłumaczenia, jakoby arbiter błędnie zinterpretował słowa skierowane do kolegi z drużyny – Manilo Claresa niewiele pomogły. Osłabiona Barca zakończyła sezon na drugim miejscu w lidze.

Piłkarz był czołową postacią reprezentacji Holandii z Mistrzostw Europy 1976. Oranjes zdobyli brązowy medal, który wobec wysokich oczekiwań przyjęto dość chłodno. Niektórzy zawodnicy, jak np. Ruud Geels, publicznie protestowali przeciwko ustalaniu składu przez gwiazdę Blaugrany. Po półfinałowym meczu z Czechosłowacją Cruijff obraził się i opuścił zgrupowanie. Kibice i dziennikarze zbojkotowali mecz o 3. miejsce w proteście przeciw konfliktowości zawodników oraz przedkładaniu indywidualnych interesów ponad dobro drużyny (chodziło głównie o Cruijffa).

Po udanych eliminacjach piłkarz odmówił wyjazdu na MŚ w Argentynie tłumacząc decyzję rządami junty wojskowej w kraju gospodarza turnieju. W 2008, w wypowiedzi dla radia Catalunya piłkarz powiedział, że w 1977 miała miejsce próba porwania podczas której grożono mu bronią i był związany, podobnie jak jego żona. Przez 4 miesiące po tym zdarzeniu jego dom oraz rodzina byli pod ochroną^[5]. Holender powiedział, że żeby zagrać na Mundialu trzeba być gotowym na 200% i są momenty w życiu kiedy ważne są inne wartości. Dorobek reprezentacyjny najwybitniejszego holenderskiego piłkarza to 33 bramki w w 48 spotkaniach (33 jako kapitan) na przestrzeni 11 lat.

W 1973 i 1976 wystąpił w dwóch towarzyskich spotkaniach Reprezentacji Katalonii.

[edytuj] Odejście z Katalonii

Sezon 1977/78 przyniósł Barcelonie Puchar Hiszpanii, trzecie wicemistrzostwo z rzędu i zmianę prezydenta klubu. Josep Lluís Núñez pokonał w wyborach dotychczasowego sternika – Montala. Borykający się z poważnymi problemami finansowymi Cruijff (za radą nieuczciwego wspólnika zainwestował w chybiony interes w Lleidzie, przez co stanął na skraju bankructwa) zdecydował się przenieść do USA i przyjąć lukratywną propozycję jednego z klubów tamtejszej ligi. El Flaco odszedł po pięciu latach i rozegraniu 227 spotkań w barwach klubowych (139 w La Liga, 7 w Pucharze Europy, 8 w Pucharze Hiszpanii, 26 w rozgrywkach UEFA, 47 w towarzyskich) i zdobyciu w nich 88 goli (47 w lidze, 1 w Pucharze Hiszpanii, 12 w UEFA i 28 w towarzyskich).

[edytuj] Kolejne kluby

Kuszony przez New York Cosmos (gdzie grali m.in. Pelé i Franz Beckenbauer), w barwach którego zagrał kilka spotkań towarzyskich, Cruijff trafił do Los Angeles Aztecs. W debiucie 23 maja 1979 zdobył 2 bramki w wygranym 3-0 spotkaniu. W swoim pierwszym sezonie za oceanem Holender strzelił 16 bramek w 27 meczach i został uhonorowany wyróżnieniem dla najbardziej wartościowego zawodnika North American Soccer League (NASL).

Po sezonie gry w Washington Diplomats i kolejnej nagrodzie dla najlepszego piłkarza ligi, piłkarz zdecydował się na powrót do Europy. W marcu 1981 na krótko trafił do Levante UD, gdzie zagrał 10 spotkań i strzelił 2 gole, ale szybko odszedł z powodu nieosiągnięcia finansowego porozumienia z klubem^[6]. Następnie na krótko powrócił do Washington Diplomats (5 meczów, 2 bramki), a wieku 34 lat podpisał dwuletni kontrakt z Ajaksem.

Sezon 1981/82 rozpoczął od zdobycia kilku wyjątkowych bramek (m.in. przelobowanie Edwarda Metgoda 6 grudnia^[7]), a zakończył go z dorobkiem 14 trafień. Dużym wydarzeniem było niekonwencjonalne wykonanie rzutu karnego w meczu z Helmond Sport w 1982 roku. Zamiast strzelić z 11 metrów do bramki Holender podał w bok, do kolegi z drużyny Jespera Olsena, który oddał ją z powrotem, a Cruijff strzelił do bramki obok Otto Verfelda^[8].

Choć w ciągu dwóch lat w Ajaksie, Cruijff zdobył dwa mistrzostwa kraju, klub nie zdecydował się na przedłużenie kontraktu. Włodarze klubu stwierdzili, że czas holenderskiego internacjonała minął bezpowrotnie, a prezydent Ton Harmsen publicznie stwierdził, że gracz jest już za stary. Urażony piłkarz podpisał kontrakt z odwiecznym rywalem Ajaxu - Feyenoordem Rotterdam. 36-latek, wygrywając z Ajaksem wszystkie możliwe rozgrywki (8 mistrzostw kraju, tyleż samo pucharów, 3 Pucharu Europy, Puchar Interkontynentalny i Superpuchar Europy) postanowił powiększyć swój dorobek z zespołem odwiecznego rywala. Po jego przyjściu niemogący przełamać supremacji Ajaksu klub z portowego miasta zdobył pierwsze od 9 lat mistrzostwo, do którego dołożył puchar kraju. Cruijff do końca ogrywał w drużynie pierwszoplanową rolę, a po sezonie zakończył karierę. W wieku 37 lat na pożegnanie powiedział "Jestem profesjonalistą. Nie mogę mówić, że jestem stary, zmęczony i prosić o wystawienie mnie na pół meczu. Wszystko, albo nic...".

[edytuj] Styl gry

Nawiązując do koncepcji "trenera stulecia" wg FIFA - Rinusa Michelsa, Boskiego Johana można nazwać piłkarzem totalnym^{[9] [10]}. Podczas kariery powszechnie nazywano go piłkarzem 2000. roku, bo tak zdaniem wielu wyprzedzał swoje czasy. Głównymi walorami piłkarza był wizja gry, przewidywanie zdarzeń na boisku, a także szybkość, drybling i elegancja na boisku. "Gdy śledziłeś ruchy jego ciała, a nie piłki, to już byłeś przegrany" wspominał były kolega z Ajaxu, Wim Suurbier. Cruijff był urodzonym przywódcą, a koledzy słuchali jego uwag - przez większość kariery był kapitanem drużyn w których występował.

Koncepcja Rinusa Michelsa oparta była na wymienności pozycji, gdzie każdy zawodnik mógł być w odpowiednim momencie zarówno napastnikiem jak i obrońcą, zmieniła piłkę nożną. Najwybitniejszym zawodnikiem futbolu totalnego był właśnie Cruijff, który odgrywał kluczową rolę zarówno w klubie jak i w reprezentacji^[11].

Po śmierci Michelsa w 2005 Cruijff powiedział, że futbol stracił jedną z najważniejszych postaci a on osobiście stracił człowieka, który nauczył go wszystkiego zarówno będąc piłkarzem jak i trenerem. Zawsze podziwiałem jego metody szkoleniowe. Michels zawsze jasno określał to, czego chciał. I by to osiągnąć potrafił zmotywować. (...) Jako piłkarza i trenera nikt nie nauczył mnie więcej niż on podczas całej mojej kariery w futbolu^[12].

Dziennikarz sportowy David Miller określił zawodnika mianem Pitagorasa w futbolowych butach, chwaląc tym samym precyzję podań, strzałów i matematyczny wręcz przegląd pola gry. Wadą piłkarza był natomiast wybuchowy temperament i liczne polemiki z sędziami^[11].

[edytuj] Pisownia nazwiska

Kiedy Cruijff zadebiutował, gazeta "De Sportkroniek" napisała jego nazwisko Kruyff, a "Het Parool" i "De Volkskrant" Kruijff.

Nico Scheepmaker w książce Hendrik Johannes, Fenomeen rozwiał problemy związane pisownią nazwiska. Wątpliwości dotyczą ligatury "ij" zamienianej na "y". Sam zawodnik w jednym z wywiadów powiedział nawet, że w prawidłowej wersji występuje "ÿ". Jego ojciec w paszporcie wpisaną miał wersję z "y", a matka pisała swoje nazwisko Cruijff-Draaijer. W amsterdamskich aktach urodzin i śmierci, pisownia jest jednoznaczna. 25 kwietnia 1947 urodził się Cruijff, Hendrik Johannes. W latach 70. zawodnik pisał swoje nazwisko Cruyff, tłumacząc to tym, że na angielskich i hiszpańskich maszynach do pisania nie ma ligatury 'ij'. Podobnie jest z nazwiskiem innego holenderskiego piłkarza Dirka Kuyta (wł. Dirk Kuijt).

Rejestracja marki, która byłaby taka sama jak nazwisko gracza spowodowała, że firma w Holandii nazywała się Cruijff, a za granicą Cruyff.

[edytuj] Kariera trenerska

[edytuj] Ajax

Po zakończeniu kariery zawodniczej Holender szybko powrócił do futbolu. Na początku rozpoczął pracę w Ajaksie na stanowisku dyrektora technicznego (trenerem był Leo Beenhakker), a rok później, w 1985 objął funkcję szkoleniowca pierwszej drużyny. Ajax pod jego wodzą zdobył dwa razy Puchar Holandii, i odniósł sukcesy na arenie europejskiej: w 1987 roku drużyna w której grali m.in. van Basten i Bergkamp zdobyła Puchar Zdobywców Pucharów (w finale 1:0 z Lokomotiwem Lipsk), a rok później dotarła do finału tych rozgrywek (1:2 z KV Mechelen).

[edytuj] Barça

Największe sukcesy jako trener Cruijff odniósł w Barcelonie. Drużynę Blaugrany w 306 spotkaniach La Liga, z czego 183 okazało się zwycięskich, 69 zakończyło się remisem a 54 porażką.

Z Barceloną, El Flaco zaczął pracować w roku 1988, po osłabieniu klubu skandalem Hesperia Mutiny, kiedy to zawodnicy zażądali dymisji zarządu. Drugim trenerem został partner Cruijffa z boiska - Carles Rexach, który wcześniej przez rok był asystentem Luisa Aragonésa. Holender od początku wprowadził ofensywny styl, a wzorem Ajaxu nową taktykę wprowadzono również do drużyn rezerwowych, aby ułatwić adaptacje młodym graczom w pierwszej drużynie.

W pierwszym roku pracy Holender poprowadził drużynę do zwycięstwa w Pucharze Zdobywców Pucharów, w którego finale w Bernie Katalończycy pokonali Sampdorię Genua 2-0 po golach Julio Salinasa i Lopeza Rekarte. Duży wkład w sukcesy mieli sprowadzeni przez Holendra piłkarze, m.in. José María Bakero, Aitor Begiristain, Eusebio Sacristán i Salinas. W dwumeczu o Superpuchar Europy Blaugrana przegrała z Milanem (1-1 i 0-1).

Holender przeprowadził kilka ryzykownych transferów - m.in. w 1989 kupił Michaela Laudrupa, który nie poradził sobie we Włoszech, a rok później młodego Bułgara z CSKA Sofia - Christo Stoiczkowa, który kosztował 4,5 mln dolarów. Obaj piłkarze stali się w Katalonii gwiazdami pierwszej wielkości.

W 1990 po zwycięstwie z Realem Madryt 2-0 drużyna z Katalonii sięgnęła po Puchar Króla.

27 stycznia 1991 roku, odkryto zmiany w organizmie Cruijffa, spowodowane paleniem 20 papierosów dziennie. Piłka dała mi wszystko, ale niewiele brakowało, żeby to wszystko zabrały mi papierosy - powiedział potem w namawiającej do rzucenia palenia reklamie. W telewizyjnym spocie Holender żonglował paczką i kopnął ją w dal. Od momentu operacji, dla rozładowania stresu w czasie meczów trener używał lizaków Chupa-Chups lub nasion słonecznika. El Savador jak jest nazywany na Camp Nou Cruijff wrócił na ławkę trenerską i poprowadził klub do największych sukcesów w historii.

Barca zdobyło mistrzostwo w 1991, a w finale rotterdamskim finale Pucharu Zdobywców Pucharów]] przegrała z Manchesterem United 1-2.

W 1992 Barcelona obroniła tytuł w ostatniej kolejce, kiedy CD Tenerife wygrało u siebie z Realem Madryt.

W 1992 Barcelona sięgnęła po raz pierwszy po Puchar Europy. Finał miał miejsce na stadionie Wembley i zakończył się wygraną z Sampdorią Genua 1:0, a jedyną bramkę strzelił w dogrywce Ronald Koeman. Czołowe role w zespole odgrywali wtedy m.in. Christo Stoiczkow, Michael Laudrup, Ronald Koeman, Romário, Jose Maria Bakero, Aitor Begiristain, Josep Guardiola, Albert Ferrer, Sergi, Guillermo Amor, Miguel Ángel Nadal i Eusebio Sacristán. Podczas fiesty w Barcelonie trener publicznie ogłosił: Macie pierwszy tytuł, następne są w drodze, ale jak się potem okazało, nie był w stanie spełnić tej obietnicy^[13]. Szczęście kibiców po zdobyciu po raz pierwszy europejskiego prymatu było ogromne. Przewodniczący Generalitatu, Jordi Puyol powiedział To historyczny dzień dla każdego Katalończyka^[13].

Dzięki tryumfowi na Wembley Cruijff stał się trzecim piłkarzem, który zdobył Puchar Europy jako zawodnik i jako trener (po Miguelu Munozie i Giovannim Trapattonim), a Barca trzecim klubem po Juventusie Turyn i Ajaksie Amsterdam, który zdobył wszystkie trzy europejskie puchary.

13 grudnia 1992 w Tokio Duma Katalonii przegrała z São Paulo FC w meczu o Puchar Interkontynentalny. W dwumeczu o Superpuchar Europy Katalończycy pokonali Werderem Brema (1:1 na wyjeździe i 2:1 u siebie), a decydującego gola strzelił Stoiczkow.

W sezonie 1992/1993 piłkarze Blaugrany ponownie wygrali rozgrywki ligowe w ostatniej kolejce. Bezpośredni rywal - Deportivo - nie wygrało ostatniego meczu, a przy stanie remisowym, w końcówce meczu rzutu karnego nie wykorzystał Miroslav Đukić.

W letnim okienku transferowym w 1993 Holender sprowadził Romário z PSV Eindhoven. Cruijff uzasadniał ten transfer mówiąc, że dopiero gdy Stoiczkow będzie miał godnego siebie konkurenta do gry w ataku, to zacznie grać na 100%. Stoiczkow odpowiedział To głupota kupować czwartego obcokrajowca. A jeśli już kierownictwo klubu tak chce, powinno sprowadzić do Barcelony mojego rodaka Lubo Penewa. Ile kosztował Brazylijczyk? 600 mln peset? Dodam 200 mln z własnych oszczędności i kupmy Lubo^[14]. Ostatecznie Romario został najlepszym przyjacielem Stoiczkowa w Barcelonie, a w debiutanckim sezonie strzelił 30 bramek, które wcześniej obiecał kibicom.

Zgodnie z obowiązującymi wtedy w Hiszpanii przepisami, na boisku mogło występować tylko trzech obcokrajowców. Brazylijczyk oraz Ronald Koeman grali regularnie, a wobec Stoiczkowa i Michaela Laudrupa Johan Cruijff stosował rotację. Z biegiem czasu coraz częściej na boisku pojawiał się Bułgar, a po sezonie Duńczyk odszedł do Realu Madryt.

Mistrzostwo w 1994 było czwartym z rzędu, ale cieniem na postawę drużyny położył się finał Ligi Mistrzów w Atenach, gdzie Barca przegrała z Milanem 4:0.

Po znakomitych występach na Mundialu w USA Romario, Stoiczkowa i Hagiego oraz czwartym mistrzostwie z rzędu, grająca efektowny futbol Barcelona była faworytem we wszystkich rozgrywkach. Ostatnie dwa sezony na ławce trenerskiej nie były jednak tak udane jak poprzednie, choć wielu kibiców wciąż mówiło o nim Intocable (Nietykalny)^[15].

W marcu 1995 po przegranej z PSG w ćwierćfinale Pucharu Europy trenera publicznie skrytykował Stoiczkow mówiąc, że Holender pozbył się najlepszych zawodników - Romario, Laudrupa i Zubizarrety, a zastąpili ich fatalnie grający Lopetegui i Busquets. Bułgar stwierdził także, że trener foruje syna Jordiego, który nie jest gotowy do gry w pierwszym składzie. Holender wymógł na zarządzie Barcelony 15-dniową dyskwalifikację napastnika, który po sezonie odszedł do Parmy^[4].

Barca nie zdobyła żadnego trofeum, a w ostatnim sezonie drużynie groziło, że po raz pierwszy w historii nie zakwalifikuje się do europejskich pucharów. Decydującą bramkę strzelił na San Mamés Jordi Cruyff i drużynie udało się awansować do Pucharu UEFA. Konflikt trenera z zarządem klubu sięgnął apogeum i ten pierwszy opuścił klub.

Cruijff odchodząc w 1996 z drużyny Dumy Katalonii był skonfliktowany z prezydentem Josepem Lluísem Núñezem, czego wynikiem był podział kibiców na grupy: cruyffistas i nuñistas.

Także jako trener Cruyff był karany za obraźliwe wypowiedzi wobec sędziów. Za obrazę sędziego w październiku 1995 w meczu z Valencią został ukarany grzywną i przez przez kolejnych 5 spotkań swoich zawodników musiał obserwować z trybun^[16].

[edytuj] Propozycje pracy

Cruijff konsekwentnie odrzucał kolejne ofert pracy jako trener. W 1996 media spekulowały podjęciu przez Holendra pracy w Arsenalu Londyn, ale ostatecznie szkoleniowcem tej drużyny został Arsène Wenger^[17]. Wyjaśniając odrzucenie oferty Athleticu Bilbao w 2001 roku powiedział Odmawiam, bo mam inną wizję prowadzenia klubu niż te, które mi przedstawiano. Wiem, czego chcę, i nie zgodzę się na żaden kompromis. Poza tym bardzo mi się podoba życie, które teraz prowadzę^[18].

Cruijff nigdy nie został selekcjonerem reprezentacji Holandii, choć kilkakrotnie był bliski objęcia tej funkcji. Na 10 tygodni przed MŚ we Włoszech z powodu konfliktu z zawodnikami odwołany został trener Thijs Libregts. Pomimo, że 'Boski Johan' był wymieniany wśród faworytów do zajęcia jego stanowiska, to Rinus Michels zdecydował, że bardziej odpowiednią osobą był Leo Beenhakker. Po nieudanych dla Holendrów mistrzostwach, Cruijff ponownie chciał zostać selekcjonerem, zastrzegając jednak, że z powodu kontraktu z Barçą, funkcję będzie mógł objąć dopiero krótko przed Mistrzostwami Eurpy w 1992 roku. Rinus Michels ponownie odrzucił jego ofertę i ostatecznie sam został trenerem Oranjes.

Przed kolejnym wielkim turniejem, KNVB ustalił, że Dick Advocaat doprowadzi reprezentację do MŚ w USA, a przed imprezą jego miejsce zajmie Cruijff. Jednak negocjacje w sprawie objęcia przez niego posady selekcjonera zakończyły się niepowodzeniem. Prasa informowała o braku zgody na takie rozwiązanie dyrektora technicznego Michelsa oraz względy finansowe. Sam trener twierdzi, że kluczowa była sprawa sponsora reprezentacji z którym nie chciał mieć do czynienia^[19].

Natomiast 2004 roku, przed Mistrzostwami Europy w Portugalii, Cruijff odrzucił propozycję zostania selekcjonerem, rekomendując do tej funkcji parę młodych trenerów Franka Rijkaarda i Marco van Bastena.

29 maja 2005 odbył się charytatywny mecz będący hołdem dla Christo Stoiczkowa. Cruijff wraz z Carlesem Rexachiem byli opiekunami drużyny Dream Teamu, w której zagrali m.in. Sergi Barjuán, Miguel Ángel Nadal, Jon Andoni Goikoetxea, Guillermo Amor, Gheorghe Popescu, Eusebio Sacristan, Juan Antonio Pizzi, Julio Salinas, Aitor Begiristain, Gheorghe Hagi i Rivaldo, a w przeciwnym zespole przyjaciół bułgarskiego internacjonała prowadzonym przez Bobby'ego Robsona i Dimityra Penewa wystąpili tacy zawodnicy jak Dan Petrescu, Iwajło Jordanow, Emil Kostadinow, Djalminha, Jordan Leczkow, Krasimir Bałykow , Roberto Mancini, Frank Rijkaard i Ivan Zamorano. Spotkanie zakończyło się wynikiem 2-1, a dwie bramki strzelił Stoiczkow^[20].

W 2005 Holender był blisko objęcia funkcji selekcjonera reprezentacji Katalonii, która rozgrywa tylko mecze towarzyskie, zazwyczaj jeden rocznie. Ostatecznie na powrót na ławkę trenerską nie zgodziła się jego żona Danny Coster, mówiąc, że ze względu na swój stan zdrowia nie powinien narażać sie na stres^[21].

W lutym 2008 media podały, że były trener zostanie dyrektorem technicznym Ajaksu i będzie budował zespół razem z nowym szkoleniowcem Marco van Bastenem. 2 tygodnie później Cruijff ogłosił w oświadczeniu, że do współpracy nie dojdzie: Są profesjonalne różnice opinii. Nie ma konfliktu personalnego, ponieważ ja chciałem tylko przywrócić poprzedni poziom pracy wydziału szkolenia młodzieży.(...) Potrzebne są drastyczne metody działania. Stworzyłem klarowny plan, ale moja wizja zreformowania klubu nie jest podzielana przez tych, którzy powinni ją wykonywać^[22].

[edytuj] Styl pracy

Swoje metody trenerskie przedstawił w następujący sposób: "W piłce nożnej sprawa jest prosta. Albo jesteś na czas, albo spóźniasz się o ułamek sekundy. Jeśli się spóźniasz, musisz zrobić wszystko, by następnym razem być na czas. Piłkarze zawsze mają wiele wytłumaczeń: 'Ach, ja myślałem to.', 'Nie wiedziałem, że...' albo 'było po prostu odrobinę za późno, żeby biec do piłki'. Sam byłem długo piłkarzem, więc nie muszą mi niczego tłumaczyć. Bardzo często sam wymyślałem takie usprawiedliwienia. Znam je wszystkie. Tłumaczenia się nie liczą. Po co powtarzać:, ‘Dlaczego się spóźniłeś? Czy nie widziałeś...?' Albo 'Może byłeś za daleko, żeby dostrzec...?'. Piłka nożna to sport pomyłek. Jeśli piłka odskoczy od nogi, to nie błąd. Błąd popełnia ten, kto podbiega za późno. Ja potrafię wyłapać szczegóły, a ostatecznie właśnie szczegóły decydują o tym, czy ktoś się spóźni do piłki, czy nie".

Cruijff rozkazywał, a piłkarz musiał słuchać bez słowa. Na treningach często potrafił obrażać piłkarzy. Jednak jego wizja gry była wspaniała powiedział o pracy Holendra w Ajaksie Amsterdam Ronald Koeman, który był także jednym z filarów Barcelony^[23].

Cristo Stoiczkow dla którego Holender jest szczególnie bliską osobą, pytany czy kłócili się podczas pracy w Barcelonie powiedział To nie były kłótnie, bo z nim nie można tego robić. Z nim można tylko dyskutować. A ja czasami właśnie bardzo ostro dyskutowałem. Zrozumieliśmy to po latach, że każdy z nas miał... rację. On jako trener, a ja jako piłkarz^[24].

Bułgar powiedział także To człowiek, który we mnie uwierzył bardziej, niż ktokolwiek inny. Cruyff był najlepszym trenerem na świecie, ale miał najtrudniejszy charakter z wszystkich ludzi, z którymi współpracowałem. Ja też jestem ekspresywny, przez co wiele razy dochodziło do spięć między nami. Zawsze powtarzałem: nigdy nie będzie dobrego trenera bez dobrych zawodników, ani też dobrych zawodników bez dobrego trenera. (...) Cruyff jest człowiekiem, który nauczył mnie grać w piłkę.

Kilku zawodników Dream Temu, po skończeniu kariery zawodniczej, dalej związanych jest z piłką. Jose Maria Bakero był dyrektorem sportowym Realu Sociedad i drugim trenerem Valencii, Ronald Koeman trenował m.in Ajax Amsterdam, Michael Laudrup Brøndby IF, Christo Stoiczkow Celtę Vigo, Txiki Begiristain jest w FC Barcelonie dyrektorem sportowym w FC Barcelonie, Carles Busquets jednym z trenerów bramkarzy, a Eusebio Sacristán był asystentem Rijkaarda.

[edytuj] Inne

[edytuj] Życie od 1996

Dziś jest "szarą eminencją" Barçy, sytuację w klubie komentuje na łamach dziennika La Vanguardia. Choć sam nie zajmuje żadnych stanowisk, to jego opinia jest zawsze ważna dla cules, a wypowiedzi na temat bieżącej polityki klubu są szeroko komentowane w mediach^[25]. Poparcie Cruijffa pozwoliło zdobyć głosy socios Joanowi Laporcie, gdy ten w 2003 roku wygrał wybory na prezydenta klubu. Jego głos był decydujący przy zatrudnianiu Franka Rijkaarda na stanowisku szkoleniowca zespołu.

W świecie barcelonismo nie wszyscy są zadowoleni z wpływów Cruijffa. Migueli, który 16-letnią karierę w Barcelonie zakończył w 1989, powiedział w 2007 roku, że Holender powinien zostawić Blaugranę w spokoju. Jeśli chce wyrażać swoje zdanie, niech lepiej nie robi tego publicznie. To destabilizuje klub i nie pomaga Barcelonie^[26].

[edytuj] Rodzina

Johan Cruijff jest od 2 grudnia 1968 lat żonaty z Danny Coster. Jak sam twierdzi małżeństwo z nią było najlepszym co spotkało go w życiu. Johan i Danny mają trójkę dzieci: Chantal (ur. 16 listopada 1970), Susila (27 stycznia 1972) i Jordi (9 lutego 1974). Rodzina żyje w Barcelonie.

Swojego syna Jordiego, Johan Cruijff wprowadzał do pierwszej drużyny Barcelony. El Pais napisał o trenerze: Traktuje źle i arogancko wszystkich, z którymi ma do czynienia. Pomiata zawodnikami i dziennikarzami. Rozpieszcza tylko publiczność i syna. W drużynie Dumy Katalonii strzelił kilka ważnych bramek i wiązano z nim nadzieje, ale odszedł z drużyny w 1996 do Manchesteru United^[15] Na piłkarskiej koszulce syna, zamiast nazwiska umieszczone było jego imię.

W wywiadzie przeprowadzonym przez holenderski magazyn piłkarski "Voetbal International", z okazji 50. urodzin piłkarza, mówił o swoim stylu życia: Jako piłkarz czy trener zespołów liczących się na arenie międzynarodowej nie miałem życia prywatnego. Teraz mam czas dla mojej żony, Danny, moich dzieci, Chantal, Susila i Jordi, i kilkorga wnucząt. Mam też czas na granie w golfa. Futbol nie ma już dla mnie tajemnic. Mam nadzieje, ze ten piękny sport nie zostanie zniszczony przez agresywnych kibiców, działaczy, którzy potrafią myśleć wyłącznie o sobie, i piłkarzy, którzy w kłótniach z kolegami stosują argument pięści. Piłka nożna jest mi zbyt droga, bym mógł spokojnie na to patrzeć.

W wolnych chwilach Cruijff najchętniej słucha Nat King Cole'a i The Beatles. Z malarzy najbardziej ceni Van Gogha, z architektów Gaudiego, a spośród filmów Ojca Chrzestnego. Jego ulubieni autorzy to Robert Ludlum i Frederick Forsyth. Lubi hiszpańskie czerwone wino oraz ubrania takich firm jak Hugo Boss i Zegna^[27].

[edytuj] Popularność i zaszczyty

• Johan Cruijff zajmuje 3 miejsce pod względem zdobyczy bramkowych w historii holenderskiej Eredivisie -w 408 spotkaniach strzelił 216 goli. Ustępuje jedynie Ruudowi Geelsowi - 266 bramek w 328 meczach i Willy`emu van der Kuijlenowi - 311 goli w 528 spotkaniach.
• Cruijff wielokrotnie trafiał do jedenastek najlepszych zawodników w historii FC Barcelona, m.in. w głosowaniu na stulecie klubu w 1999 roku oraz pod koniec 2006, kiedy plebiscyt odbywał się na internetowej stronie katalońskiego dziennika sportowego El Mundo Deportivo^[28].
• W 1996 Superpuchar Holandii na cześć gracza nazwano Johan Cruijff-schaal.
• W listopadzie 2003, w ramach obchodów 50-lecia Europejskiej Unii Piłkarskiej Królewski Holenderski Związek Piłki Nożnej wybrał Cruijffa najwybitniejszym holenderskim piłkarzem ostatnich 50 lat. Zawodnicy wybrani przez krajowe federacje noszą tytuł "Golden players"^[29].
• Oddając hołd piłkarzowi, holenderski minister kultury, Aad Nuis opublikował odę na jego cześć w jednym z czasopism piłkarskich.
• Cruijff uważa, że na zaszczyty, które na niego spadły w pełni zasłużył. "Myślę, ze byłem najbardziej kompletnym na świecie piłkarzem" – stwierdził nieskromnie w jednym z wywiadów.
• Wymyślił trick nazywany Cruijff Turn (Obrót Cruijffa). Ruch polega na zamarkowaniu kopnięcia piłki do przodu i zagarnięciu piłki wewnętrzną stroną stopy w drugą stronę, na wolne pole i bieg za nią^[30].
• W plebiscycie na największego Holendra w historii zajął szóste miejsce, wyprzedzając m.in. Rembrandta i van Gogha.^[31]
• Produkująca sprzęt sportowy firma Cruyff Classic, która należy do piłkarza, miała w Holandii znaczący udział w rynku. W butach tej marki grali m.in. Marco van Basten, Jordi Cruyff, a poza boiskiem obuwie tej firmy nosił Dennis Bergkamp^[32].
• Nagroda dla najlepszego młodego zawodnika Eredivisie nosi imię Johana Cruijffa. W 2006 roku, kiedy odebrał ją Klaas Jan Huntelaar, Boski Johan odebrał nagrodę za osiągnięcia życia^[33].
• Trzykrotne zdobycie Złotej Piłki to rekord, który wyrównali Michel Platini i Marco van Basten.
• W 2004 powstał film dokumentalny o piłkarzu w reżyserii Ramóna Gielinga pt. Johan Cruijff - En un momento dado^[34].
• Z końcem sezonu 2007/2008 Ajax Amsterdam na stałe wycofał numer 14, którego symbolem był Cruijff, tłumacząc to jego nieocenionym wkładem w rozwój klubu. Ostatnim piłkarzem noszącym koszulkę Joden z tym numerem był Roger García^[35].
• W 2005 roku otrzymał nagrodę Laureusa za osiągnięcia jako piłkarz i trener. Nominowanymi w siódmej edycji tej nagrody byli również tamtej edycji nagrody byli m.in. Rafael Nadal, Martina Hingis, Roger Federer, Janica Kostelić, Valentino Rossi i Ronaldinho^[36].

[edytuj] Statystyki

[edytuj] Zawodnik

		Liga		Puchar		Europ. puchary
Klub	Sezon	Spotkania	Bramki	Spotkania	Bramki	Spotkania	Bramki
Ajax	1964/65	10	4	0	0	0	0
Ajax	1965/66	19	16	4	6	0	0
Ajax	1966/67	30	33	5	5	6	3
Ajax	1967/68	33	25	5	6	2	1
Ajax	1968/69	29	24	3	3	10	6
Ajax	1969/70	33	23	5	6	8	4
Ajax	1970/71	25	21	6	1	6	5
Ajax	1971/72	32	25	4	3	9	5
Ajax	1972/73	26	16	0	0	6	3
Ajax	1973/74	2	3	0	0	0	0
Barcelona	1973/74	26	16	12	8	0	0
Barcelona	1974/75	30	7	12	7	8	0
Barcelona	1975/76	29	6	10	3	9	2
Barcelona	1976/77	30	14	9	6	7	5
Barcelona	1977/78	28	5	7	1	10	5
Aztecs	1979	27	14
Diplomats	1980	27	10
Levante	1980/81	10	2	0	0
Diplomats	1981	5	2
Ajax	1981/82	15	7	1	0	6	3
Ajax	1982/83	21	7	7	2	2	0
Feyenoord	1983/84	33	11	7	1	4	1

[edytuj] W reprezentacja Holandii

Data	Gospodarz	Gość	Gosp.	Gość	Rozgrywki	Gole
7.09.1966	Holandia	Węgry	2	2	El. Mistrz. Europy	1
6.11.1966	Holandia	Czechosłowacja	2	2	El. Mistrz. Europy	1
13.09.1967	Holandia	NRD	1	0	El. Mistrz. Europy	1
4.10.1967	Dania	Holandia	3	2	El. Mistrz. Europy	0
1.11.1967	Holandia	Jugosławia	1	2	Towarzyski	0
1.05.1968	Polska	Holandia	0	0	Towarzyski	0
26.03.1969	Holandia	Luksemburg	4	0	El. Mistrz. Św.	1
7.09.1969	Polska	Holandia	2	1	El. Mistrz. Św.	0
5.11.1969	Holandia	Anglia	0	1	Towarzyski	0
14.01.1970	Anglia	Holandia	0	0	Towarzyski	0
2.12.1970	Holandia	Rumunia	2	0	Towarzyski	2
24.02.1971	Holandia	Luksemburg	6	0	El. Mistrz. Europy	2
10.10.1971	Holandia	NRD	3	2	El. Mistrz. Europy	0
17.11.1971	Luksemburg	Holandia	0	8	El. Mistrz. Europy	3
1.12.1971	Holandia	Szkocja	2	1	Towarzyski	1
16.02.1972	Grecja	Holandia	0	5	Towarzyski	2
3.05.1972	Holandia	Peru	3	0	Towarzyski
3.08.1972	Czechosłowacja	Holandia	1	2	Towarzyski	1
1.11.1972	Holandia	Norwegia	9	0	El. Mistrz. Św.	2
19.11.1972	Belgia	Holandia	0	0	El. Mistrz. Św.	0
2.05.1973	Holandia	Hiszpania	3	2	Towarzyski	1
22.08.1973	Holandia	Islandia	5	0	El. Mistrz. Św.	2
29.08.1973	Islandia	Holandia	1	8	El. Mistrz. Św.	2
12.09.1973	Norwegia	Holandia	1	2	El. Mistrz. Św.	1
10.10.1973	Holandia	Polska	1	1	Towarzyski	0
18.11.1973	Holandia	Belgia	0	0	El. Mistrz. Św.	0
27.03.1974	Holandia	Austria	1	1	Towarzyski	0
26.05.1974	Holandia	Argentyna	4	1	Towarzyski	0
15.06.1974	Holandia	Urugwaj	2	0	Mistrzostwa Świata	0
19.06.1974	Holandia	Szwecja	0	0	Mistrzostwa Świata	0
23.06.1974	Holandia	Bułgaria	4	1	Mistrzostwa Świata	0
26.06.1974	Holandia	Argentyna	4	0	Mistrzostwa Świata	2
30.06.1974	Holandia	NRD	2	0	Mistrzostwa Świata	0
03.07.1974	Holandia	Brazylia	2	0	Mistrzostwa Świata	1
7.07.1974	RFN	Holandia	2	1	Mistrzostwa Świata	0
4.09.1974	Szwecja	Holandia	1	5	Towarzyski	1
25.09.1974	Finlandia	Holandia	1	3	El. Mistrz. Europy	2
20.11.1974	Holandia	Włochy	3	1	El. Mistrz. Europy	2
10.09.1975	Polska	Holandia	4	1	El. Mistrz. Europy	0
15.10.1975	Holandia	Polska	3	0	El. Mistrz. Europy	0
25.04.1976	Holandia	Belgia	5	0	El. Mistrz. Europy	0
22.05.1976	Belgia	Holandia	1	2	El. Mistrz. Europy	1
16.06.1976	Czechosłowacja	Holandia	3	1	Mistrzostwa Europy	0
13.10.1976	Holandia	Irlandia Północna	2	2	El. Mistrz. Św.	1
9.02.1977	Anglia	Holandia	0	2	Towarzyski	0
26.03.1977	Belgia	Holandia	0	2	El. Mistrz. Św.	1
12.10.1977	Irlandia Północna	Holandia	0	1	El. Mistrz. Św.	0
26.10.1977	Holandia	Belgia	1	0	El. Mistrz. Św.	0

[edytuj] Jako trener

Klub	Sezon	Spotkania	Zwycięstwa	Remisy	Porażki
Ajax	1985/86	34	25	2	7
Ajax	1986/87	34	25	3	6
Ajax	1987/88	18	12	2	4
Barcelona	1988/89	38	23	11	4
Barcelona	1989/90	38	23	5	10
Barcelona	1990/91	33	22	6	5
Barcelona	1991/92	38	23	9	6
Barcelona	1992/93	38	25	8	5
Barcelona	1993/94	38	23	5	10
Barcelona	1994/95	38	18	10	10
Barcelona	1995/96	40	21	13	6

[edytuj] Inne

Cruijff jest rekordzistą pod względem finałów europejskich pucharów w jakich brał udział. W ścisłych finałach pod egidą UEFA brał udział łącznie 13 razy.

Rozgrywki	Rok	Klub	Funkcja Cruijffa	Wynik meczu
Puchar Europy	1969	Ajax	Zawodnik	Porażka
Puchar Europy	1971	Ajax	Zawodnik	Zwycięstwo
Puchar Europy	1972	Ajax	Zawodnik	Zwycięstwo
Superpuchar Europy	1972	Ajax	Zawodnik	Zwycięstwo
Puchar Europy	1973	Ajax	Zawodnik	Zwycięstwo
Puchar Zdobywców Pucharów	1987	Ajax	Trener	Zwycięstwo
Superpuchar Europy	1987	Ajax	Trener	Porażka
Puchar Zdobywców Pucharów	1989	Barcelona	Trener	Zwycięstwo
Superpuchar Europy	1989	Barcelona	Trener	Porażka
Puchar Zdobywców Pucharów	1991	Barcelona	Trener	Porażka
Puchar Europy	1992	Barcelona	Trener	Zwycięstwo
Superpuchar Europy	1992	Barcelona	Trener	Zwycięstwo
Liga Mistrzów	1994	Barcelona	Trener	Porażka

[edytuj] Sukcesy

[edytuj] Sukcesy jako zawodnik

• Ajax Amsterdam:
  • Mistrzostwo Holandii: 1967, 1968, 1969, 1971, 1972, 1973, 1982, 1983
  • Puchar Holandii: 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972, 1983
  • Puchar Europy: 1971, 1972, 1973
  • Puchar Interkontynentalny: 1972
  • Superpuchar Europy UEFA: 1972

• FC Barcelona:
  • Mistrzostwo Hiszpanii: 1974
  • Puchar Króla Hiszpanii: 1978

• Feyenoord Rotterdam:
  • Mistrzostwo Holandii: 1984
  • Puchar Holandii: 1984

• Reprezentacja Holandii:
  • Mistrzostwa Świata: 1974 II miejsce
  • Mistrzostwa Europy: 1976, III miejsce

• Indywidualne:
  • Król strzelców ligi Holenderskiej: 1967 (33 gole), 1972 (25 goli)
  • Sportowiec roku w Holandii: 1973, 1974
  • Najlepszy strzelec europejskich pucharów: 1972
  • Najlepszy gracz Mundialu: 1974
  • Holenderski Piłkarz Roku: 1967, 1968, 1969, 1971, 1984
  • Złota Piłka miesięcznika France Football: 1971, 1973, 1974
  • 3 miejsce w plebiscycie miesięcznika France Football: 1975
  • Najlepszy zagraniczny zawodnik ligi hiszpańskiej: 1977, 1978
  • U.S.A. Soccer League MVP: 1979, 1980
  • Wybrany przez miesięcznik Champions (oficjalny biuletyn Ligi mistrzów UEFA) za najlepszego gracza w historii tych rozgrywek, (przed Zinedinem Zidanem i Franzem Beckenbauerem): 2004^[37]
  • Trzecie miejsce w głosowaniu internautów z okazji 50-lecia UEFA (za Zinedinem Zidanem i Franzem Beckenbauerem)
  • Najwybitniejszy europejski zawodnik wszech czasów w plebiscycie FIFA: 2004
  • Najwybitniejszy zawodnik w historii Holandii w plebiscycie FIFA: 2004
  • Plebiscyt na piłkarza wszech czasów FIFA: 2004, IV miejsce
  • Plebiscyt IFFHS na piłkarza wszech czasów: 1999, II miejsce^[38]
  • Głosowanie lauretów Złotej Piłki France Football na najlepszego piłkarza piłkarza w historii: III miejsce^[39]

[edytuj] Sukcesy jako trener

• Ajax Amsterdam:
  • Puchar Holandii: 1986, 1987
  • Puchar Zdobywców Pucharów: 1987

• FC Barcelona:
  • Mistrzostwo Hiszpanii: 1991, 1992, 1993, 1994
  • Puchar Hiszpanii: 1990
  • Superpuchar Hiszpanii: 1991, 1992, 1994
  • Puchar Zdobywców Pucharów: 1989
  • Puchar Europy: 1992
  • Superpuchar Europy: 1993

• Indywidualne:
  • Najlepszy trener świata wg World Soccer Magazine: 1987
  • Onze de Oro (Czołowy trener roku): 1992, 1994
  • Najlepszy trener Ligi Hiszpańskiej: 1991, 1992

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• (nl) (en) (es) Oficjalna strona Johana Cruijffa
• (nl) (en) (es) Fundacja Johana Cruijffa
• Johan Cruijff w Internet Movie Database (IMDb) (en)