Josep Guardiola
Z Wikipedii
| Josep Guardiola | ||
 |
||
| Imię i nazwisko | Josep Guardiola Sala | |
| Data i miejsce urodzenia |
18 stycznia 1971 Santpedor, Hiszpania |
|
| Pseudonim | Pep | |
| Wzrost | 180 cm | |
| Waga | 73 kg | |
| Informacje klubowe | ||
| Numer | 4 | |
| Kariera piłkarska | ||
|---|---|---|
| Lata | Klub | M (G) |
| 1990 - 2001 2001 - 2002 2002 - 2003 2003 2003 - 2005 2006 |
FC Barcelona Brescia Calcio AS Roma Brescia Calcio Al-Ahli |
263 (6) 11 (2) 4 (0) 13 (1) 36 (7) 10 (1) |
| Reprezentacja narodowa | ||
| Lata | Reprezentacja | |
| 1992-2001 1995-2005 |
Hiszpania Katalonia |
47 (5) 9 (0) |
| Kariera trenerska | ||
| Lata | Klub/Reprezentacja | |
| 2007 - 2008 2008- |
FC Barcelona B FC Barcelona |
|
Josep Guardiola i Sala (ur. 18 stycznia 1971) – hiszpański piłkarz i trener piłkarski narodowości katalońskiej. Kapitan FC Barcelona i reprezentacji Hiszpanii, obecnie szkoleniowiec FC Barcelona B, 30 czerwca 2008 obejmie funkcję trenera pierwszej drużyny.
Spis treści |
[edytuj] Kariera piłkarska
[edytuj] FC Barcelona
Josep Guardiola pochodzi z katalońskiej wsi Santpedor, gdzie wychowywał się wraz z trójką rodzeństwa. Karierę piłkarską rozpoczął w amatorskim klubie Gimnastic de Maresa, a dzięki skautowi Oriolowi Tortowi, w wieku 13 lat, dokładnie 28 czerwca 1984 trafił do szkółki La Masía. Z powodu skromnych warunków fizycznych nie wiązano z nim większych nadziei, ale o pozostawieniu nastolatka w klubie zdecydowała opinia Johana Cruyffa i testy medyczne według których zawodnik miał w przyszłości mierzyć 180 cm. Większość swojej kariery spędził w FC Barcelonie, gdzie między 1990, a 2001 rozegrał 379 spotkań, z których 224 wygrał, 82 zremisował, a 73 przegrał. Debiut w drużynie Dumy Katalonii zaliczył 16 grudnia 1990 występując od pierwszej minuty w wygranym 2-0 meczu przeciwko Cádiz CF. W swoim pierwszym sezonie zdobywając mistrzostwo Hiszpanii zagrał w czterech spotkaniach, oprócz meczu z Cádiz, także w pojedynkach z RCD Mallorca, CD Castellón i Sevilla FC.
W sezonie 1991/1992 Barça ponownie wygrała rozgrywki ligowe oraz po raz pierwszy w historii sięgnęła po Puchar Europy. 20 maja 1992, w rozegranym na stadionie Wembley finale przeciwko Sampdorii Genua Guardiolę w 113. minucie zastąpił Alexanko.
Grając jako rozgrywający był filarem Dream Teamu - drużyny prowadzonej przez Johana Cruyffa, która w latach 1991-1994 czterokrotnie wygrała rozgrywki ligowe. 18 maja 1994, w ateńskim finale Ligi Mistrzów Guardiola grał przez całe spotkanie, a drużyna Blaugrany została pokonana przez AC Milan aż 4-0. W 1997 roku przejął opaskę kapitańską od Jose Marii Bakero. W finale Pucharu Zdobywców Pucharów 14 maja 1997 Barça pokonała Paris Saint-Germain F.C., a kataloński rozgrywający grał przez 90 minut. Oprócz europejskiego trofeum drużyna wygrała także Copa del Rey. W sezonie 1997/1998 Barça zdobyła dublet, ale wkład Guardioli w te sukcesy był skromny, bo rozegrał tylko 6 meczów. Kontuzje trapiły zawodnika od meczu el. Ligi Mistrzów ze Skonto Ryga - niedoleczony uraz ciągnął się cały sezon i uniemożliwił zawodnikowi występ na Mundialu we Francji. Po zabiegu wykonanym w Finlandii w czerwcu 1998 zawodnik wrócił na boisku po 6 miesiącach.
11 kwietnia 2001 piłkarz ogłosił swoje odejście z Barcelony, swoją decyzję motywował chęcią poznania innych lig piłkarskich oraz kultur. Dwa lata później powiedział Opuściłem Barcelonę, gdyż już nie czułem wielkich emocji wchodząc do szatni klubu każdego dnia. Przez 17 lat zawsze czułem wielki entuzjazm, ale pewnego dnia to się zmieniło i zrozumiałem, że to czas żeby odejść[1]. Ostatni mecz w zespole Blaugrany rozegrał w spotkaniu o Copa del Rey 22 czerwca 2001 z Celtą Vigo (1-1).
[edytuj] Inne kluby
26 września 2001 podpisał kontrakt z występujących w Serie A zespołem Brescii Calcio, a w nowym zespole zadebiutował 14 października w spotkaniu z Chievo Verona.
21 października 2001 po meczu z Piacenzą zawodnik został poddany kontroli antydopingowej, która dała wynik pozytywny. 24 stycznia 2002 został zdyskwalifikowany na 4 miesiące. Z zarzutów niedozwolonego wspomagania nandrolonem został oczyszczony 6 lat później, w październiku 2007[2].
18 czerwca 2002 podpisał dwuletni kontrakt z AS Roma prowadzoną przez Fabia Capella, ale nie mógł zyskać uznania w oczach szkoleniowca i w lutym 2003 powrócił do Brescii.
W 2003 podpisał kontrakt z Al-Ahli. Przed wyjazdem do Kataru krótko trenował w zespole Ciudad de Murcia, który prowadził jego przyjaciel Juan Manuel Lillo[3]. W swoim pierwszym sezonie w kraju nad Zatoką Perską został uznany MVP ligi i podpisał kontrakt na kolejny rok. W 2005 roku piłkarz prowadził negocjacje z argentyńskim River Plate, ale ostatecznie zakończyły się one niepowodzeniem[4]. Karierę zakończył w meksykańskim klubie Dorados prowadzonym przez Juana Manuela Lillo.
[edytuj] Reprezentacja
[edytuj] Hiszpania
Kataloński pomocnik był filarem reprezentacji Hiszpanii do lat 23, która zdobyła złoty medal na Igrzyskach w Barcelonie. Guardiola wystąpił we wszystkich spotkaniach swojego zespołu - z Kolumbią, Egiptem, Włochami, Ghaną, a w finale na Camp Nou przeciwko Polsce strzelił bramkę.
W reprezentacji A zadebiutował 14 października 1992 w Belfaście w meczu z Irlandią Północną.
Grał na Mistrzostwach Świata w 1994. Nie znalazł się w prowadzonej przez Javiera Clemente kadrze Mistrzostwa Europy w 1996 roku, a kontuzja wykluczyła go z udziału w Mistrzostwach Świata w 1998. Ostatnim turniejem Guardioli z reprezentacją Hiszpanii były Mistrzostwach Europy w 2000 roku. Piłkarze z Półwyspu Iberyjskiego po wyjściu z grupy przegrali z późniejszym zwycięzcą, Francją.
Guardiola brany był pod uwagę przy ustalaniu kadry na Mistrzostwa Świata w Korei i Japonii, ale doznał kontuzji pod koniec kwietnia 2002 w meczu z Juventusem Turyn.
[edytuj] Katalonia
Guardiola zawsze chętnie występował w reprezentacji Katalonii, która nie jest zrzeszona w FIFA i rozgrywa wyłącznie mecze nieoficjalne. Pomocnik zadebiutował 24 czerwca 1995 w meczu przeciwko FC Barcelonie, który odbył się w Tarragonie. Na przestrzeni 10 lat zagrał w 9 spotkaniach reprezentacji Katalonii, był także jej kapitanem. W wywiadzie dla Gazety Wyborczej w 1999 powiedział Tu się urodziłem, tu mieszkam, dla tych ludzi gram. Zostałem tak wychowany, że nie mogę nie pamiętać historii mojego kraju ani nie czuć tego, co inni ludzie stąd. Dla mnie jest to więc zaszczyt być w reprezentacji Katalonii, tyle że może ona grać wyłącznie mecze towarzyskie[5]. W pełnym wymiarze czasowym zagrał przeciwko Nigerii (22 grudnia 1998), Jugosławii (23 grudnia 1999), Litwie (22 grudnia 2000), Chile (28 grudnia 2001) oraz Chinom (28 grudnia 2002).
Po meczu z Chile powiedział Mam nadzieję, że któregoś dnia odwdzięczę się za wsparcie, jakie mi tu okazano. Jestem szczęśliwy, że grałem w tym klubie i że urodziłem się w tym kraju[6].
W spotkaniu z Ekwadorem 28 grudnia 2003 Pichi Alonso wpuścił Guardiolę w 45. minucie meczu, a kataloński rozgrywający zaliczył 55 podań, w tym 51 celnych[7]. 25 kwietnia 2004 w przegranym 1-3 meczu z Brazylią wszedł na boisko zmieniając Jordiego Cruyffa.
W 2005 roku 34-letni Guardiola, wtedy zawodnik ligi meksykańskiej, został powołany na spotkanie z Paragwajem. Selekcjoner Pere Gratacós powiedział, że dla Guardioli Reprezentacja Katalonii jest czymś niezwykle ważnym. Zawsze kochał granie dla swojej prawdziwej ojczyzny[8]. W pojedynku rozegranym 25 grudnia pomocnik zmienił Rogera Garcię w 46. min. meczu i był to jego ostatni mecz w katalońskim zespole.
[edytuj] Kariera trenerska
W wyborach na prezydenta FC Barcelona popierał Luisa Bassata i w wypadku zwycięstwa tego kandydata miał zostać dyrektorem sportowym[9].
W lipcu 2006 ukończył kurs trenerski, a od czerwca 2007 jest szkoleniowcem FC Barcelona B. 5 maja 2008 katalońskie media podały, że po zakończeniu sezonu 2007/2008 zostanie trenerem pierwszej drużyny Blaugrany[10][11], co 3 dni później potwierdził prezydent klubu Joan Laporta.
[edytuj] Inne
Guardiola był rozgrywającym, który potrafił kontrolować tempo gry i bardzo dobrze panował nad piłką. Strzelał niewiele bramek, ale był ceniony ze względu na swoje umiejętności taktyczne oraz cechy przywódcze.
Jest żonaty z Christiną Serra, ma dwójkę dzieci - Marię (ur. 2000) i Mariusa (ur. 2003).
Lubi film, teatr, twórczość katalońskiego barda Lluísa Llacha. Przez rok studiował prawo, ale nie był w stanie pogodzić nauki i uprawiania futbolu na najwyższym poziomie[12].
Jego piłkarskimi idolami z młodości są Michel Platini i Guillermo Amor, a ulubioną drużyną po FC Barcelona Athletic Bilbao[5].
[edytuj] Sukcesy
FC Barcelona
- Primera División: 6
- 1990-91, 1991-92, 1992-93, 1993-94, 1997-98, 1998-99
- Copa del Rey: 2
- 1996-97, 1997-98
- Superpuchar Hiszpanii: 4
- 1992, 1993, 1995, 1997
- Puchar Europy: 1
- 1991-92
- Superpuchar Europy: 2
- 1992 1997
Hiszpania
- Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie 1992: 1
- Złoty medal 1992
Indywidualne
- Trofeo Bravo: 1
- 1992
- Obecność w drużynie UEFA All-Star: 1
- MVP Q-League: 1
- 2004
[edytuj] Statystyki
| Sezon | Klub | Liga | Występy | Bramki |
|---|---|---|---|---|
| 1990/91 | FC Barcelona | Primera División | 4 | 0 |
| 1991/92 | FC Barcelona | Primera División | 26 | 0 |
| 1992/93 | FC Barcelona | Primera División | 28 | 0 |
| 1993/94 | FC Barcelona | Primera División | 34 | 0 |
| 1994/95 | FC Barcelona | Primera División | 24 | 2 |
| 1995/96 | FC Barcelona | Primera División | 31 | 1 |
| 1996/97 | FC Barcelona | Primera División | 38 | 0 |
| 1997/98 | FC Barcelona | Primera División | 6 | 0 |
| 1998/99 | FC Barcelona | Primera División | 22 | 1 |
| 1999/00 | FC Barcelona | Primera División | 25 | 0 |
| 2000/01 | FC Barcelona | Primera División | 24 | 2 |
| 2001/02 | Brescia Calcio | Serie A | 11 | 2 |
| 2002/03 | AS Roma | Serie A | 4 | 0 |
| 2002/03 | Brescia Calcio | Serie A | 13 | 1 |
| 2003/04 | Al-Ahli | Q-League | 18 | 2 |
| 2004/05 | Al-Ahli | Q-League | 18 | 5 |
| 2006 | Dorados de Sinaloa | Primera División | 10 | 1 |
Przypisy
- ↑ Guardiola wyjaśnia powody odejścia (pl). Barcelona On-Line. [dostęp 6 maja 2008].
- ↑ Guardiola finally cleared on doping charges (en). soccernet.espn.go.com. [dostęp 6 maja 2008].
- ↑ Pep: "Zagram rok w Katarze i zobaczymy co dalej" (pl). Barcelona On-Line. [dostęp 6 maja 2008].
- ↑ Guardiola zadowolony z oferty River (pl). Barcelona On-Line. [dostęp 6 maja 2008].
- ↑ 5,0 5,1 Guardiola: Można chcieć więcej (pl). sport.pl. [dostęp 9 maja 2008].
- ↑ Pep żegna się z reprezentacją (pl). Barcelona On-Line. [dostęp 6 maja 2008].
- ↑ Symbol barcelonismo na Camp Nou (pl). Barcelona On-Line. [dostęp 6 maja 2008].
- ↑ Już w środę Katalonia-Paragwaj! (pl). Barcelona On-Line. [dostęp 6 maja 2008].
- ↑ Pierwsza prezentacja Guardioli (pl). Barcelona On-Line. [dostęp 6 maja 2008].
- ↑ Guardiola es el elegido (es). sport.es. [dostęp 6 maja 2008].
- ↑ Será Guardiola (es). elmundodeportivo.es. [dostęp 6 maja 2008].
- ↑ 'If something can change, it is ourselves. It's up to us' (en). time.com. [dostęp 6 maja 2008].
1 Zubizarreta • 2 Ferrer • 3 Otero • 4 Camarasa • 5 Abelardo • 6 Hierro • 7 Goikoetxea • 8 Guerrero • 9 Guardiola • 10 Bakero • 11 Beguiristáin • 12 Sergi • 13 Cañizares • 14 Juanele • 15 Caminero • 16 Miñambres • 17 Voro • 18 Alkorta • 19 Salinas • 20 Nadal • 21 Luis Enrique • 22 Lopetegui • trener: Clemente
1 Cañizares • 2 Salgado • 3 Aranzábal • 4 Guardiola • 5 Abelardo • 6 Hierro • 7 Helguera • 8 Fran • 9 Munitis • 10 Raúl • 11 Alfonso • 12 Sergi • 13 Casillas • 14 Gerard • 15 Engonga • 16 Mendieta • 17 Etxeberria • 18 Paco • 19 Velasco • 20 Urzaiz • 21 Valerón • 22 Molina • trener: Camacho
Barrow (1917) • Greenwell 1917-24 • Poszony (1924-25) • Kirby (1925-26) • Demby (1926-27) • Forns (1927-29) • Bellamy (1929-31) • Greenwell (1931-33) • Demby (1933-34) • Platko (1934-35) • O'Connell (1935-37) • Planas (1939-41) • Guzmán (1941) • Nogués (1941-44) • Samitier (1944-47) • Fernández (1947-50) • Daučík (1950-63) • Puppo (1954-455) • Platko (1955-56) • Balmanya (1956-58) • Herrera (1958-60) • Broćić (1960-61) • Orizaola (1961) • Miró (1961) • Kubala (1961-63) • Gonzalvo (1963) • C.Rodríguez (1963-64) • Sasot (1964-65) • Olsen • (1965-67) • Artigas (1967-69) • Seguer (1969) • Buckingham (1969-71) • Michels (1971-75) • Weisweiler (1975-76) • Ruiz (1976) • Michels (1976-78) • Muller (1978-79) • Rifé (1979-80) • Herrera (1980) • Kubala (1980) • Herrera (1980-81) • Lattek (1981-83) • Romero (1983) • Menotti (1983-84) • Venables (1984-87) • Aragonés (1987-88) • Cruyff (1988-96) • Rexach(1991, 1996) • Robson (1996-97) • van Gaal (1997-2000) • Ferrer (2000-01) • Rexach (2001-02) • van Gaal (2002-2003) • De la Cruz (2003) • Antić (2003) • Rijkaard (2003-08) • Guardiola (od 2008)
