Lubuska Kolej Regionalna
Z Wikipedii
Lubuska Kolej Regionalna to pierwszy polski niepaństwowy przewoźnik kolejowy. Kolej ta powstała w 1992 roku z inicjatywy samorządu ówczesnego województwa zielonogórskiego i działała wyłącznie na jego terenie do roku 1994.
[edytuj] Historia
Lubuska Kolej Regionalna została powołana Zarządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej RP z dnia 8 października 1992, natomiast spółka z ograniczoną odpowiedzialnością o tej samej nazwie została zarejestrowana już wcześniej - 4 października 1991 w sądzie w Zielonej Górze. 99% udziałów posiadało województwo zielonogórskie, zaś pozostałe 1% należało do kolei duńskich DSB, które za symboliczną opłatą przekazały tabor. Kolej zatrudniała 59 pracowników, w tym 12 na część etatu. Wykonywanie regularnych przewozów pasażerskich rozpoczęto 23 maja 1993 i obsługiwano linie, na których PKP wcześniej zawiesiły przewozy pasażerskie. LKR miały także przejąć ruch towarowy na wyłączonych z eksploatacji odcinkach torów PKP, jednak nigdy do tego nie doszło.
Ogółem eksploatowany tabor LKR składał się z 9 używanych składów spalinowych produkcji duńskiej (w tym tylko 4 posiadały homologację na eksploatację na terenie Polski ze względu na wysokie koszty jej uzyskania), które według rozkładu jazdy na lato 1993 obsługiwały pociągi osobowe Wolsztyn - Sulechów, Wolsztyn - Czerwieńsk, Zielona Góra - Sieniawa, Zbąszynek - Sieniawa, Nowa Sól - Sława, Wolsztyn - Sława Śląska, Wolsztyn - Niegosławice, Nowa Sól - Żary, Łęknica - Tuplice, Żagań - Lubsko. Planowany był także pociąg pospieszny Czerwieńsk - Karpacz, jednak nigdy połączenie to nie zostało uruchomione. LKR posiadała jedną kasę biletową w Zielonej Górze, a sprzedaż biletów odbywała się przede wszystkim w pociągach. Na udostępnionych LKR przez PKP liniach panowała niska frekwencja i przewoźnik ponosił straty.
Dalsze istnienie Lubuskiej Kolei Regionalnej zależeć miało od przewozów towarowych, jednak warunkiem ich podjęcia było przejęcie przez przewoźnika linii kolejowych. Okazało się to jednak niemożliwe, gdyż PKP nie były ich właścicielem lecz użytkownikiem wieczystym, ponieważ znajdowały się na tzw. Ziemiach Odzyskanych. Nie powiódł się także plan przejęcia linii przez województwo i przekazania samorządom lokalnym.
W związku ze stratami jakie ponosiła Lubuska Kolej Regionalna i niemożnością podjęcia przewozów towarowych wojewoda podjął decyzję o likwidacji spółki w roku 1994. Powstał nawet rozkład jazdy na lato 1994 - pociągi LKR oznaczone zostały jednak jako "kursujące po ogłoszeniu", które nigdy nie nastąpiło. Lokomotywy zezłomowano na stacji Lubsko, a wagony były używane m.in. jako szatnie sportowe czy kurniki.
[edytuj] Tabor
Podstawę taboru LKR stanowiły spalinowe zespoły trakcyjne duńskich kolei DSB produkowane od roku 1963 pod oznaczeniem MA 461-470 i wycofane w roku 1990. Obługiwały one w Danii pociągi błyskawiczne Lyntog. Składały się z lokomotywy oraz czterech wagonów (ostatni z nich był wagonem sterowniczym) o bardzo wysokim standardzie. Przedziały pasażerskie (podzielone na pierwszą i drugą klasę) były klimatyzowane, wyposażone w fotele lotnicze i przedział barowy, a same lokomotywy były bardziej ekonomiczne w eksploatacji niż analogiczne jednostki PKP.
