Ludwik Bazylow
Z Wikipedii
Ludwik Bazylow (ur. 4 kwietnia 1915, zm. 17 stycznia 1985) - polski historyk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego oraz Wojskowej Akademii Politycznej. Ukończył studia historyczne w 1936 i polonistyczne w 1938 roku na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie; w 1939 otrzymał w tej samej uczelni tytuł doktora filozofii i starszą asystenturę w Katedrze Historii Polski. W latach 1940-1946 pracował w szkolnictwie i w Ossolineum, od 1946 roku na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie w 1961 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1968 - zwyczajnym.
[edytuj] Najważniejsze prace
- Mikołaj Dobrolubow (1955);
- Starania Stefana Batorego o koronę polską;
- Śląsk a Czechy w drugiej połowie XV wieku;
- Księstwo Legnickie w drugiej połowie XVI wieku na tle stosunku do Polski i Rzeszy Niemieckiej;
- Działalność narodnictwa rosyjskiego w latach 1878-1881 (1960);
- Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku (1966);
- Siedmiogród a Polska 1576-1613 (1967);
- Dzieje Rosji 1801-1917 (1971);
- Ostatnie lata Rosji carskiej. Rządy Stołypina (1972);
- Społeczeństwo rosyjskie w pierwszej połowie XIX wieku (1973);
- Syberia (1975);
- Obalenie caratu (dwa wydania i przekład serbsko-chorwacki; 1976);
- Historia międzynarodowego ruchu robotniczego (wraz z Marianem Leczykiem i Michałem Pirko; 1980);
- Historia Mongolii (1981);
- Historia powszechna 1789-1918 (1981);
- Historii dyplomacji polskiej (red. II tomu) i autor części obejmującej lata 1900-1918 (1982);
- Historia Rosji, 2 tomy (1983);
- Historia nowożytnej kultury rosyjskiej (1986);
- Historia powszechna 1492-1648 (II wyd. 1996);
- Polacy w Petersburgu (1984).
[edytuj] Bibliografia
- Ludwik Bazylow, Historia Rosji, tom II, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1983, ISBN 83-01-03731-8
