Ludwik I de Burbon-Vendôme
Z Wikipedii
Ludwik de Burbon-La Marche (Ludwik I, hrabia Vendôme), (1376 – 21 grudnia 1446, w Tours) - drugi syn Jana I, hrabiego La Marche, i jego żony - Katarzyny de Vendôme. Hrabia Vendôme w latach 1393-1446. Jego starszym bratem był Jakub II, hrabia La Marche.
Wspierał Ludwika, księcia Orleanu i w zamian otrzymał ważne stanowiska na dworze królewskim - w 1408 został mianowany Wielkim Szambelanem Francji, a w 1413 - Wielkim Zarządcą Dworu Francji. Jako członek frakcji Armaniaków, był wielkim nieprzyjacielem frakcji Burgundczyków Jana bez Trwogi i dwukrotnie został przez nich uwięziony (w 1407 i 1412).
W 1414 poślubił Blankę de Roucy (zm. 1421), córkę Hugona II, hrabiego Roucy. Już rok dostał się do niewoli Anglików po bitwie pod Azincourt i przebywał tam przez długi czas. W 1424 poślubił w Rennes, Joannę (Jeanne) de Laval (zm. 1468), córkę Gwidona XII, hrabiego Laval. Ich dziećmi byli:
Miał także nieślubnego syna, którego matką była Angielka - Sybil Boston. Syn urodził się podczas niewoli Ludwika:
W 1425 delfin Karol Walezjusz, mianował Ludwika hrabią Chartres. Ludwik wierny delfinowi popierał i przyłączył się do Joanny d'Arc. Razem walczyli w 1429 pod Orleanem, potem Ludwik dowodził oblężeniem Jargeau i asystował w czasie koronacji delfina na Karola VII w Reims. Był również obecny przy podpisywaniu pokoju w Arras (1435).
