Ludwik Stanisław Korotyński

Z Wikipedii

Ludwik Stanisław Korotyński (ur. 1860 w Wilnie, zm. 1919), syn Wincentego, brat Władysława Rajnolda i Brunona Wincentego - polski pisarz i dziennikarz.

Ukończył wydział historyczno-filologiczny w Warszawie w 1883, a następnie jako nauczyciel przebywał w południowej Francji, na Ukrainie i Wołyniu, oraz w Wyższym Wołoczku guberni twerskiej, aż do 1890, kiedy na stałe osiadł w Warszawie. Od czasów uniwersyteckich do 1893 współpracował z "Gazetą Warszawską", także z "Tygodnikiem Powszechnym". Pracował później w "Tygodniku Ilustrowanym", w "Wiśle" (której był przez lat kilka do 1899 współredaktorem), nowym "Słowniku języka polskiego", oraz encyklopedii Orgelbranda.

Osobno wyszły jego: "Słów kilka o grafice, pisowni i czystości języka polskiego" (w "Roczniku zbiorowego prac naukowych" studentów warszawskich, Warszawa, 1882), oraz objaśnienia polskie do "Tabulae, Qllibus antiquitates graecae et romanae illustrantur" Stefana Cybulskiego (Lwów, 1894). W Tygodniku Powszechnym umieścił obszerniejszą pracę o Jarosławie Vrchlickim (1883); w "Życiu" o Leonardzie Sowińskim (1888); w "Świcie" (1885) "Kobieta w domu i społeczeństwie" (według B. Lorkovića); w "Tygodniku Ilustrowanym" - "Grób i kolebka Syrokomli"; w księdze pamiątkowej mickiewiczowskiej oraz w "Prawdzie" (wyd. na jubileusz Świętochowskiego) o Lelewelu: "Piętnastoletni Joachim Lelewel jako pierwszy zbieracz piosnek ludu w r. 1801"; w "Kronice Rodzinnej" (pod redakcją Janickiego) i wydawnictwie "Sami sobie" wyjątki z łacińskiego pamiętnika Mikołaja Malinowskiego; w Encyklopedii Orgelbranda: "Arjowie", "Działyńscy", "Dzieduszyccy", "Elementarz", "Elżbiety (królowe polskie)" i in. Przełożył z Gautiera "Cuda braminizmu" ("Romans i powieść", 1883), oraz kilka nowel Guy de Maupassanta.

W roku 1900 Korotyński był w pięcioosobowym jury złożonym z członków redakcji Słownika Polskiego (obok Karłowicza, Kryńskiego, Niedźwiedzkiego i Taczanowskiego), które podczas pierwszej warszawskiej wystawy kart pocztowych wybrało spośród 300 propozycji na polską nazwę tego nowego wówczas pocztowego obiektu pięć ich zdaniem najodpowiedniejszych; uczestnicy wystawy z tych pięciu wybrali nazwę "pocztówka", która przyjęła się w języku polskim i stosowana jest powszechnie do dziś.