Maalula

Z Wikipedii

Maalula (arab. معلولا) - miejscowość w środkowo-zachodniej części Syrii u podnóża gór Antyliban, około 50 kilometrów na północny wschód od stolicy kraju - Damaszku. Około 2000 mieszkańców (2005).

Ośrodek pielgrzymkowy dla chrześcijan - miejsce kultu św. Tekli, jednocześnie duża atrakcja turystyczna - znana z malowniczego położenia w skalnym wąwozie oraz interesujących zabytków sakralnych. Oryginalność Maaluli polega również na tym, że jest to jedno z trzech miejsc na świecie (pozostałe to syryjskie wioski Bahha i Gub Adin), gdzie zachował się w codziennym użyciu zachodni dialekt języka aramejskiego, którym prawdopodobnie posługiwał się Chrystus.

[edytuj] Historia.

Maalula w starożytności nosiła prawdopodobnie nazwę Calamona, zaś w okresie rzymskim Seliocopolis. W czasach bizantyjskich odgrywała dużą rolę religijną, w wiekach IV - VII była siedzibą episkopatu.

[edytuj] Zabytki.

Na stokach okolicznych wzgórz znajdują się starożytne, wydrążone w skale wapiennej grobowce.

W zachodniej części Maaluli znajduje się klasztor św. Sergiusza i św. Bakchusa (Deir Mar Sarkis). Patroni byli oficerami armii rzymskiej, którzy ponieśli śmierć męczeńską z powodu wyznawanej wiary ok. 303 r. Najstarszą część stanowi kościół pw. św. Sergiusza. Zbudowano go przypuszczalnie pomiędzy 313 a 325 r. Ściany trójnawowej świątyni pokrywają, niedawno odsłonięte, freski, a także liczne ikony. Wśród nich znajduje się również polski akcent, są to dwie ikony podarowane przez generała Władysława Andersa, który przebywał tutaj w 1943 r.

We wsi znajduje się również centrum monastyczne św. Tekli (Deir Mar Taqla), uważanej za pierwszą chrześcijańską męczenniczkę. Legenda głosi, że Tekla była córką gubernatora Ikonium (obecna Konya) w Azji Mniejszej. Tam zapoznała się z naukami św. Pawła, co sprowadziło na nią gniew ojca. Wskutek odmowy wyrzeczenia się wiary chrześcijańskiej skazano ją na spalenie, jednak w niepojęty sposób została ocalona; podobnie było z kolejnymi próbami jej uśmiercenia - ostatecznie udało jej się jednak uciec. W rzeczywistości nie ma dowodów, że taka osoba istniała, a tym bardziej, że była związana z Maalulą, jednak panuje przekonanie, że ostatnie, pustelnicze lata swojego życia spędziła tutaj, w skalnej grocie, gdzie później została pochowana. Obecnie grota, wraz z wybudowanymi później klasztorem i kościołem, jest miejscem pielgrzymek; wierni wierzą, że dostąpią tu uzdrowienia i błogosławieństwa. W pobliżu wąski, wapienny jar - który, według legendy, powstał w wyniku cudownego rozstąpienia się skał przed św. Teklą, ściganą przez prześladowców.