Manggong Wǒlmyǒn
Z Wikipedii
Manggong Wǒlmyǒn (ur. 1872, zm. 1946) - wybitny koreański mistrz sǒn (jap. zen).
Spis treści |
[edytuj] Życie
Rozpoczął nowicjat jako dziecko (prawdopodobnie był sierotą) w Tonghak sa (klasztorze Tonghak) pod opieką mnicha Taeho. Od 13 roku życia praktykował w Ch'ǒngjang. Jego mnisim imieniem było Wǒlmyǒn. W klasztorze tym podejmował się najmniej wdzięcznych prac: rąbał drwa, gotował ryż, prał itp. W ogóle niezajmował się pytaniami Czym jest sǒn? itd.
Pewnego dnia, gdy miał 21 lat, młodszy od niego mnich zapytał go 10,000 dharm powraca do Jednego; gdzie powraca Jedno? Wǒlmyǒn stanął przed czarną ścianą - niepotrafił nic powiedzieć. Po raz pierwszy zetknął się z hwadu. Od tego dnia cokolwiek robił, jego umysł wypełniony był tym hwadu. Jednak praca zajmowała mu tyle czasu, że opuścił klasztor i przeniósł się do Bonggok-sa. Jego mistrzem został Kyǒnghǒ Sǒngu.
W dwa lata później podczas chwasǒn (siedzenia w medytacji; chin. zuochan) osiągnął stan niemyślenia (munyǒm) Zniknęło nawet jego hwadu. Zamiast ściany, przed którą siedział, pojawiło się przed nim koło (irwonsang) symbolizujące jedność wszystkich rzeczy. Kontynuował praktykę aż do świtu, uderzył w dzwon i wyrecytował:
- Jeśli chcesz poznać wszystkich buddów trzech czasów,
- musisz zrozumieć, że wszelkie prawa są tworzone przez umysł.
W chwili uderzenia w dzwon osiągnął swoje pierwsze oświecenie.
Mistrz Kyǒngǒ przestrzegł go, że to nie jest jeszcze całkowite oświecenie i zadał mu jako praktykę słynne hwadu Mu mistrza chan Zhaozhou Congshena. Wǒlmyǒn utrzymując w umyśle swoje nowe hwadu rozpoczął wędrówki po różnych klasztorach.
W 1901 r. dotarł do Baegun-am (pustelni) Baegun) na górze Yǒngch'uk w Yangsan w prow. Kyǒngsangnam. Z powodu monsunu nie mógł jej opuścić przez miesiąc więc przez cały czas praktykował chwasǒn. Pewnego dnia po usłyszeniu porannego dzwonu osiągnął oświecenie. Miał wtedy 30 lat. Oto jego wiersz oświecenia:
- Prawdziwa natura pustej góry jest poza milionami lat w przeszłości i przyszłości.
- Biała chmura, chłodny wiatr, przychodzą i odchodzą bez końca same z siebie.
- Dlaczego Bodhidharma przybył do Chin?
- Kogut pieje przed świtem i wtedy słońce wschodzi nad windokręgiem. [1]
W trzy lata później, po otrzymaniu przekazu Dharmy i imienia Dharmy Manggong, udał się na górę (kor. san) Tǒksung i wybudował tam w 1905 r. małą świątynię. Wkrótce też został mistrzem sǒn w małym ale starożytnym klasztorze Sudǒk na górze Duk. Na górze tej, nie opuszczając jej, przebywał aż do samej śmierci za wyjątkiem trzech lat, które spędził w Diamentowych Górach.
Jego mocna Dharma przyciągała uczniów z całego kraju. Wkrótce było ich kilka tysięcy. Nie mogąc ich pomieścić we wszystkich świątyniach wokół Sudok sa, w 1930 r. wybudował Chǒnghye sa (klasztor Samādhi i Prajñi) oraz Kyǒnsǒng am dla mniszek, która jest dziś najważniejszym ośrodkiem praktyki dla mniszek w Korei. Z tego klasztoru wyszły tak wybitne mniszki jak jego długoletnia przełożona (opat) Iryǒp (1886-1971) oraz Myori Pǒphui (1887-1975) i Mansǒng (1897-1975).
Jako mistrz zasłynął z zaskakujących i niekonwencjonalnych działań, które miały ukazać ludziom ich własne przywiązania i przyzwyczajenia. Był także pionierem nauczania ludzi świeckich i mniszek. Nie dzielił uczniów wg płci. Pǒphui była pierwszą kobietą, która otrzymała przekaz Dharmy i była porównywana z najlepszymi mistrzami sǒn.
W czasie wojny stanął na czele buddyjskiego ruchu oporu przeciwko Japończykom. 11 marca 1937 r. Manggong wraz z 30 opatami spotkał się z gubernatorem japońskim Minamim Jiro. Spotkanie zmierzające do podporządkowania buddyzmu koreańskiego japońskim okupantom zakończył Mangong. W pewnym momencie wstał, uderzył kijem sǒn w stół gubernatora, ogłuszająco krzyknął Kal! i powiedział Wszechświat Ostatecznej Prawdy był pierwotnie czysty i pusty. Skąd zatem pojawiły się góry, rzeki i ziemia? Z jakiej przyczyny koreański buddyzm powinien podlegać buddyzmowi japońskiemu? Każda osoba, która zmusi mnichów do złamania ich wskazań pójdzie prosto do piekła.[2]
Po koniec życia wybudował dla siebie małą chatkę zwaną Chatką obracającą tarczą księżyca, gdzie mieszkał ze swym służącym mmnichem. Pewnego dnia umył się, siadł w postawie medytacyjnej przed lustrem i rzekł do swojego odbicia Ten facet Mangong! Chociaż dzieliliśmy to miejsce razem przez ponad 70 lat, dziś jest to ostatni raz. Pracowałem ciężko i dobrze. Zaśmiał się i zmarł.
Jego epitafium brzmi Wszystkie trawy rosnące na tej górze są matką wszystkich buddów. Czy słyszysz? Na pagodzie jemu poświęconej (na drodze z Sudok sa do Chǒnghye sa) znajduje się napis Cały świat jest jednym kwiatem.
Manggong pozostawił po sobie 25 spadkobierców Dharmy, wśród których były cztery mniszki; byli to między innymi Powǒl, Kobong Kyǒnuk, Hyeam Chǒngang; Gŭmo, Ch'unsǒng, Pyǒkch'o, Wǒldam oraz wspomniane mniszki.
Nie pozostawił po sobie żadnych tekstów. Jego uczniowe spisali jego nauki i mowy Dharmy, które zostały następnie wydane.
[edytuj] Nauki
Mistrz Mangong był typowym koreańskim mistrzem sǒn przykładającym olbrzmią wagę do prawdziwej praktyki sǒn. Jej istotą była metoda kanhwa (chin. Kanhua-chan) - obserwowania, introspekcji konganu bez spekulacji i nierozróżniającym umysłem (kor.musim). Zawsze używał hwadu Mu.
Mocno także naciskał na znalezienie swojego ja. Podkreślał Musisz znaleźć swoje ja. Budda podkreślał ideę braku ja - nie-ja. Uczeń więc musiał rozwiązać ten problem: jakie ja ma znaleźć a jakie ja ma porzucić. Co jest tym ja? Moja noga? Mój umysł?
[edytuj] Linia przekazu Dharmy
Pierwsza liczba oznacza ilość pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza ilość pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
- 63/36/7. Sosan Taesa (Chǒnghǒ Hyujǒng) (1520-1604)
-
- 64/37/8. Soyo T'aehung
- 64/37/8. Paegun Powan
- 64/37/8. Noemuk Ch'oyong
- 64/37/8. Pyokchon Uichon
- 64/37/8. Samyung Songun (Samyong Yujong)(1544-1609)
- 64/37/8. Pyǒnyang Ǒnggi (1581-1644)
-
- 65/38/9. Pungjung Hǒnsim
-
- 66/39/10. Wǒldam Sǒlje
-
- 67/40/11. Hwansǒng Chian
-
- 68/41/12. Hoam Chejǒng
-
- 69/42/13. Chǒngbong Kǒan
-
- 70/43/14. Yulbong Chǒnggwa
-
- 71/44/15. Kŭmhǒ Pǒpjǒm
-
- 72/45/16. Yŭngam Heǒng
-
- 73/46/17. Yǒnwǒl Pongyu
-
- 74/47/18. Manhwa Posǒn
-
- 75/48/19. Kyǒnghǒ Sǒngu (1846-1912)
Zobacz:
Imje chong (linia przekazu szkoły Chogye)
