Kyǒnghǒ Sǒngu
Z Wikipedii
Kyǒnghǒ Sǒngu (ur. 1846, zm. 25 kwietnia 1912) koreański mistrz sǒn, odnowiciel szkoły sǒn.
Spis treści |
[edytuj] Życie
| Kyǒnghǒ Sǒngu (黄檗希) | ||
|---|---|---|
| Data urodzenia: | 1849 | |
| Miejsce urodzenia: | Chǒnju | |
| Data śmierci: | 25 kwietnia 1912 | |
| Miejsce śmierci: | wioska rybacka w prow. Hamyong (południe Korei) | |
| Szkoła: | sǒn | |
| Nauczyciel: | Manhwa Pǒson | |
| Następca: | Manggong Wǒlmyǒn, Suwǒl, Hanam, Hyewǒl, Yongsong | |
| Zakon: | sǒn | |
| Honorowy tytuł: | ||
| Słynny cytat: | ||
Urodził się Chǒnju (Chadong-ri) w ubogiej rodzinie. Kiedy Kyǒnghǒ miał 8 lat zmarł jego ojciec i matka pozbawiona środków do życia udała się razem z nim do klasztoru Ch'ǒnggye, gdzie zamieszkali. Nauczycielem chłopca był mistrz Kyehǒ. W wieku 14 lat Kyǒnghǒ zaczął pilnie studiować sutry buddyjskie oraz teksty konfucjańskie i osiągnął bardzo wysoki poziom.
Z polecenia swojego nauczyciela opuścił klasztor i udał się do wielkiego klasztoru sutr Tonghak na górę Kyeryong. Jego mistrzem został Manhwa. Tutaj osiągnął najwyższy stopień wtajemniczenia w sutry ale studiował także daoizm. Miał wtedy 23 lata. Rozpoczął wykładać naukę o sutrach buddyjskich i był tak charyzmatycznym nauczycielem, że zaczęło się wokół niego gromadzić wielu mnichów i Kyǒnghǒ stawał się sławny.
Pewnego dnia w 1879 r. postanowił odwiedzić swojego pierwszego nauczyciele Kyehǒ w Seulu i gdy po kilku dniach wędrówki przechodził przez małą wioskę przeraził się po zorientowaniu, że wszyscy w niej wymarli na cholerę.[1] Rano wyraźnie zrozumiał, że nie rozumie jeszcze całej nauki Buddy i że to, co osiągnął przez studiowanie sutr jest tylko intelektualnym zrozumieniem. Powrócił więc do klasztoru, zwołał wszystkich swoich uczniów i powiedział
- Przybyliście tu wszysycy aby studiować sutry i ja was uczyłem. Ale teraz wiem, że sutry są tylko słowami Buddy. Nie są one umysłem Buddy. Chociaż opanowałem wiele sutr, nieosiągnąłem jeszcze prawdziwego zrozumienia. Nie mogę was więcej uczyć. Jeśli chcecie kontynuować naukę, jest wielu uznanych mistrzów sutr, którzy będą szczęśliwi mogąc was uczyć. Postanowiem zrozumieć moje prawdziwe ja i nie będę nauczał, dopóki nie osiągnę oświecenia.
Rozpoczął surowe odosobnienie medytacyjne zamknięty w swoim pokoju. Raz dziennie jedyny pozostały przy nim uczeń przynosił mu jedzenie, stawiając miskę przy drzwiach. Kyǒnghǒ przez cały czas praktykował sǒn siedząc albo leżąc i zgłębiając kungan (chin. gongan)
- Mistrz Yongun powiedział Zanim osioł odszedł, koń już przyszedł.
Myślał Jestem jak martwy. Jeśli nie wydostanę się poza życie i śmierć, to ślubuję nieopuścić tego pokoju. Za każdym razem, gdy czuł senność wbijał sobie w udo szydło. W ciągu trzech miesięcy takiej praktyki nie spał ani chwili.
Pewnego dnia jego uczeń podczas żebrania o jedzenie w mieście spotkał znajomego Kyǒnghǒ - pana Lee, który spytał Co porabia ostatnio twój mistrz? Uczeń odpowiedział Usilnie praktykuje. Tylko je, siedzi i leży. Pan Lee na to Jeżeli tylko je, siedzi i leży, to odrodzi się jako krowa. Młody mnich rozgniewał się Jak możesz tak mówić! Mój mistrz jest największym nauczycielem w Korei! Jestem przekonany, że po śmierci pójdzie do nieba! Pan Lee powiedział Nie w ten sposób powinienieś mi odpowiedzieć. Mnich spytał Dlaczego? Jak powinieniem odpowiedzieć? Pan Lee rzekł Powiedziałbym tak: jeżeli mój nauczyciel odrodzi się jako krowa, to będzie krową bez nozdrzy. Mnich zdziwił się Krowa bez nozdrzy? Co to znaczy? Pan Lee powiedział Idź i zapytaj swojego nauczyciela.
Kiedy uczeń powrócił do klasztoru, zapukał do drzwi pokoju Kyǒnghǒ i opowiedział mu rozmowę z panem Lee. Jak tylko skończył, ku jego zdumieniu Kyǒnghǒ otworzył drzwi i z wielkimi, rozjaśnionymi oczami wyszedł z pokoju. Było to jego pierwsze oświecenie.
Przeniósł się wtedy do pustelni Ch'ǒnjang na górze Yǒnam i kontynuował praktykę. 15 października 1879 r. osiągnął wielkie oświecenie i napisał wiersz
- Usłyszałem o krowie bez nozdrzy
- I nagle cały wszechświat stał się moim domem.
- Góra Yǒnam ściele się poniżej drogi.
- Rolnik śpiewa po pracy.
Wkrótce po tym poszedł do mistrza Manhwa Posǒna i otrzymał od niego przekaz Dharmy wraz z imieniem Kyǒnghǒ (Puste Lustro). W ten sposób został 75 patriarchą sǒn licząc od Buddy w tej linii przekazu.
W 1880 r. często odwiedzał swoją matkę, która żyła w klasztorze Ch'ongjang na górze Yǒnam obok miasta Sosan. Skomponował wtedy dłuższy wiersz Pieśń oświecenia. Otrzymał także potwierdzenie oświecenia (kor. inga) od mistrza Tongama z Ch'ongjang. W 1881 r. zastąpił tego mistrza w w tym klasztorze.[2]
W wieku 52 lat osiadł w Haein sa i zarządzał wydaniem koreańskiego kanonu buddyjskiego z tablic przechowywanych tu z czasów dynastii Koryǒ, gdyż w tym czasie, po kilkusetletnich prześladowaniach buddyzmu, nie było już żadnej jego kopii.
W 1899 r. założył towarzystwo, którego celem było prowadzenie praktyk dla osiągnięcia oświecenia. Było ono wzorowane na organizacji Samadhi i Prajñā mistrza sǒn Chinula.
W 1903 r. zniknął z publicznego życia. Osiedlił się w odległej wiosce rybackiej w prowincji Hamyong (płn. Korea). Nosił świeckie ubranie, zapuścił włosy. Uczył dzieci pisać i wynajmował się do prac w małych gospodarstwach.
25 kwietnia 1912 r. wezwał swoich uczniów Manggonga i Suwǒla aby wysłuchali jego słów
- Światło księżyca czystego umysłu
- Wypija wszystko na świecie.
- Kiedy umysł i światło znikają,
- Co.....to.....jest?
I w tym momencie zmarł.
[edytuj] Nauki i działalność
Koreański sǒn po klkuset latach prześladowań był wówczas na bardzo niskim poziomie i nieustannym wysiłkom Kyǒnghǒ należy zawdzięczać jego ponowny rozwój. Gdy miał czterdzieścikilka lat odbył misjonarską podróż po całej Korei. Był to punkt zwrotny w historii koreańskiego buddyzmu. Swoim zaangażowaniem ożywił nie tylko sǒn ale cały koreański buddyzm. Prowadził nauki i praktyki m.in. w takich klasztorach jak Pomo, Sangwon, Sokwang. Wybudował halę praktyki sǒn w klasztorze Haein. Zachęcał swoich uczniów do budowania świątyń w miastach i miasteczkach i sam wybudował kilka. Prowadził wędrowny styl życia, przenosząc się z miejsca na miejsce i wszędzie przyciągał ludzi.
Wychował pięciu wybitnych mistrzów sǒn: Yongsonga (1864-1940), Hanama (1876-1951), Hyewǒla (1861-1937), Suwǒla (1855-1928) i Manggonga Wǒlmyǒna (1872-1946). Ostatnia trójka zyskała sobie miano Trzech księżyców Kyǒnghǒ (wǒl oznacza księżyc).
Był koreańskim mistrzem sǒn, a więc propagował typową i wręcz ortodoksyjną w koreańskim sǒnie praktykę kunganową hwadu. Jednak śladem najwybitniejszych mistrzǒw koreańskich - Chinula, T'aego Poŭ, Sosana Taesy i innych, nie ograniczał praktyki tylko do siedzenia w medytacji i introspekcji kunganu. Wykazywał bardzo silne tendencje do zjednoczenia szkoły sǒn ze szkołami doktrynalnymi. Dlatego śpiewanie sutr, recytowanie mantr traktował na równi z medytacją.
Poza tym, że wygłaszał mowy Dharmy, przeprowadzał także rozmowy z ludźmi i odpowiadał na wszelkie pytania.
Był także wybitnym poetą (pseud. Nanju) i kaligrafem.
Po jego śmierci mistrz Manggong zebrał jego prace znajdujące się w świątyniach i klasztorach na terenie całej Korei i w 1942 r. zostały one wydane jako Zebrane dzieła Kyǒnghǒ.
Jego wskazówki dla praktykujących są do dziś wykorzystywane i szanowane w kręgach koreańskiego sǒnu.
[edytuj] Linia przekazu Dharmy
zobacz:
[edytuj] Bibliografia:
- Mu Soeng Sunim. Thousand Peaks. ISBN 0-942795-02-4
Przypisy
- ↑ Druga wersja tej historii: we wsi byli żywi ludzie, jednak ze względu na ich strach przed epidemią cholery, nie chcieli mu udzielić żadnej pomocy i przerażony Kyǒnghǒ przesiedział całą noc w ulewnym deszczu pod drzewem
- ↑ Tongam był 11 następcą mistrza sǒn Sosana Taesy.
