Miastenia
Z Wikipedii
Miastenia ciężka rzekomoporaźna | |
ICD-10: |
G70.0
|
G70.0.0 {{{X.0}}} |
|
G70.0.1 {{{X.1}}} | |
G70.0.2 {{{X.2}}} | |
G70.0.3 {{{X.3}}} | |
G70.0.4 {{{X.4}}} | |
G70.0.5 {{{X.5}}} | |
G70.0.6 {{{X.6}}} | |
G70.0.7 {{{X.7}}} | |
G70.0.8 {{{X.8}}} | |
G70.0.9 {{{X.9}}} |
Miastenia (miastenia rzekomoporaźna, łac. myasthenia gravis, ang. myasthenia gravis) – przewlekła choroba, charakteryzująca się nużliwością (szybkim zmęczeniem i osłabieniem) mięśni.
Spis treści |
[edytuj] Epidemiologia
Częstość choroby wynosi około 50-125:1 000 000. Kobiety chorują 2-3 razy częściej od mężczyzn.
[edytuj] Etiologia
Przyczyną miastenii jest autoimmunologiczny atak wyprodukowanych własnych przeciwciał skierowanych przeciwko własnym receptorom. Wynikiem tego jest spadek ilości receptorów w obrębie mięśni. Choroby grasicy, która nie uległa atrofii, nie pozostają bez związku z zachorowalnością na miastenię.
[edytuj] Objawy i przebieg
Podstawowym objawem jest nadmierna męczliwość mięśni, manifestowana jako:
- opadanie powiek
- diplopia
- zmiana mimiki twarzy, tzw. uśmiech poprzeczny
- opadanie żuchwy
- osłabienie gryzienia, żucia, połykania pokarmów, nasilające się w miarę jedzenia
- osłabienie głosu, niewyraźna mowa w miarę wydawania głosu
- opadanie głowy
- osłabienie mięśni rąk w czasie wykonywania zwykłych czynności (mycie, czesanie, golenie się)
- osłabienie siły mięśni nóg przy chodzeniu
- upadki podczas biegu
- zaburzenia oddychania.
[edytuj] Kliniczny podział miastenii
Zmodyfikowany podział Ossermana przedstawia się następująco:
- Grupa I – miastenia oczna
- Grupa IIA – łagodna miastenia uogólniona
- Grupa IIB – umiarkowana do ciężkiej miastenia uogólniona
- Grupa III – miastenia ostra (gwałtowna) lub ciężka uogólniona z niewydolnością oddechową
- Grupa IV – miastenia, późna, ciężka, ze znaczącą symptomatologią opuszkową.
Zazwyczaj opadanie powiek oraz podwójne widzenie pojawia się we wstępnej fazie choroby. Następna faza miastenii obejmuje mięśnie gardła i krtani, czego objawem jest "nosowy głos" oraz pojawiająca się dysfagia oraz trudności z żuciem pokarmów. Często zajmowane są również mięśnie tułowia i kończyn.
[edytuj] Rozpoznanie
Rozpoznanie opiera się o:
- wywiad
- stwierdzenie objawu apokamnozy, czyli wykazanie słabnięcia mięśni podczas pracy; np. przy osłabieniu mięśni opuszkowych poleca się pacjentowi liczenie do 50, przy obecnym objawie mowa staje się coraz bardziej nosowa i niewyraźna;
- dodatni wynik próby z chlorkiem edrofonium (Tensilonem): zmniejszeniu lub zniesieniu objawów po dożylnym podaniu 10 mg leku
- badania elektrofizjologiczne:
- stwierdzenie tzw. dekrementu miastenicznego w elektrostymulacyjnej próbie nużliwości
- ocena wyniku badania elektromiograficznego pojedynczego włókna mięśniowego.
- wykryciu przeciwciał anty-AChR i (lub) anty-MusK.
[edytuj] Różnicowanie
W diagnostyce różnicowej miastenii rzekomoporaźnej należy uwzględnić:
- zespół miasteniczny Lamberta-Eatona
- botulizm
- zatrucie pestycydami
- zespół po leczeniu cuprenilem
- stwardnienie rozsiane
- guz pnia mózgu
- uszkodzenie nerwów gałkoruchowych
- miopatię oczno-gardłową
- miopatie mitchondrialne
- nerwicę
[edytuj] Leczenie
Leczenie farmaceutyczne ma na celu zwiększenie stężenia acetylocholiny w złączach nerwowo-mięśniowych i zapobieganie wytwarzania przeciwciał receptorów acetylocholiny. W pierwszym celu stosuje się inhibitory cholinoesterazy:
- neostygminę
- pirydostygminę
- ambenonium.
Produkcję przeciwciał ogranicza się leczeniem immunosupresyjnym. Stosowane leki to:
- prednizon, metyloprednizon
- azatiopryna
- cyklofosfamid
- metotreksat
- mykofenolan mofetylu.
Niekiedy stosuje się plazmaferezę i dożylne wlewy immunoglobulin.
Leczenie chirurgiczne polega na usunięciu grasicy (tymektomia), do czego bezwzględnym wskazaniem jest podejrzenie grasiczaka.
[edytuj] Rokowanie
W miastenii jest bardzo zróżnicowane. U niektórych pacjentów dochodzi do samoistnej remisji. W przełomie miastenicznym złe, prowadzące do śmierci w wyniku zajęcia mięśni oddechowych.
[edytuj] Bibliografia
- Miastenia i zespoły miasteniczne. W: Maria H. Strugalska-Cynowska: Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny. Wojciech Kozubski, Paweł P. Liberski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006, ss. 324-334. ISBN 83-200-3244-X.
- Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom II. Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-031-0.