Michaił Miłoradowicz

Z Wikipedii

Michaił Andrejewicz Miłoradowicz, hrabia 1813 ros. Михаил Андреевич Милорадович, translacja: Michail Andreevič Miloradovič (ur. 1 października 1770 (71?) w Petersburgu, zm. 27 (27?) grudnia 1825 w Petersburgu) – generał piechoty - 1809 carskiej armii rosyjskiej.

Przodkowie wywodzili się z Hercegowiny. przenieśli sie do Rosji za panowania Piotra I. Miłoradowicz już jako młodzieniec wstąpił do armii w 1880 , brał udział w wojnach przeciw Turkom w 1787 r. i przeciw Polakom w 1794 r. Mianowany do stopnia generała majora w 1798. Służył pod zwierzchnictwem Aleksandra Suworowa, w jego sztabie jako generał dyżurny w kampanii we Włoszech i w Szwajcarii w 1799 . W 1805 r. wykazał dzielnościa się jako generał dywizji i dowódca jednej z dywizji w bitwie pod Austerlitz. W l. w wojnie rosyjsko tureckiej 1806 - 1812 dowódca korpusu. 13 grudnia 1806 opanował Bukareszt, a 1807 odniósł zwycięstwa nad Turkami pod Turbate. W 1808 r. prowadził już samodzielne dowództwo, uderzył na Turków pod Obileszti i pod Giurgiu. W 1810 r. Miłoradowicz został generałem piechoty.

Podczas wojny ojczyźnianej 1812 r. walczył w bitwie pod Borodino, gdzie dowodził prawym skrzydłem 1 Armii. Po bitwie dowodząc aliergarda zabezpieczał manewr rosyjskiej armii pod Tarutino. Razem z Levinem von Bennigsen zaatakował Francuzów 18 października 1812 pod Tarutino i 24 października pod dowództwem Michaiła Kutuzowa Oberbefehl pod kilkoma innymi miejscowościami. W czasie odwrotu armii Napoleona dowodził awangardą wojsk rosyjskich. Uczestnik kampanii zagranicznych 1813 - 1814. 8 lutego 1813 zajął Warszawę, osłaniał potem w bitwa pod Lützen lewą flankę sił sprzymierzonych. Jako dowódca rosyjskiej straży przedniej stoczył bitwy pod Rochlitz, Dreznem, Bischofswerdą i na wzgórzu Kapellenberg, gdzie został wyniesiony do godności hrabiowskiej.

W bitwie pod Bautzen w dniach 20-21 maja kierował awangardą. Walczył z sukcesami pod Kulm, pod Lipskiem i pod La Rothière.

Od 1814 dowódca Korpusu Gwardii Cesarskiej.

Po pokoju w 1818 r. mianowany na gubernatora wojskowego Sankt Petersburga. Podczas antycarskiego powstania dekabrystów 14 grudnia 1825 stał po stronie cara Mikołaja I i został śmiertelnie ranny w Petersburgu.

[edytuj] Bibliografia

Bolszaja Sowietskaja Encykłpedia t. t. 16 Moskwa 1974.