Minog rzeczny
Z Wikipedii
| Minog rzeczny | |
 |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarioty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Nadgromada | bezżuchwowce |
| Gromada | minogi |
| Rząd | minogokształtne |
| Rodzina | minogowate |
| Gatunek | minog rzeczny |
| Nazwa systematyczna | |
| Lampetra fluviatilis | |
| (Linnaeus, 1758) | |
 Systematyka w Wikispecies |
|
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Minog rzeczny (Lampetra fluviatilis) - europejski bezżuchwowiec pasożytniczy z rodziny minogowatych, występujący na większości europejskich wybrzeży.
Spis treści |
[edytuj] Wygląd
Minog rzeczny posiada wężowate ciało o długości około 40 centymetrów, z charakterystycznie osadzonymi zębami, tak, że jego otwór gębowy przypomina lejek. Grzbiet i boki są ciemno-niebiesko-szare lub szarozielone, a brzuch srebrzystobiały, ewentualnie nakrapiany szarymi plamkami. Obie części płetwy grzbietowej stykają się u nasady.
Robakowate ciało minoga okrywa miękka skóra, pokryta obficie śluzem. Minog porusza się w wodzie dzieki wężowym ruchom ciała. Płetwy - przednia i tylna grzbietowa i niewielka płetwa ogonowa pełnia funkcję sterowniczą i pomagają w zachowaniu równowagi. Dobrze rozwinięte oczy zakryte są półprzezroczystą powieką. Między nimi znajduje się pojedyńczy otwór nosowy. Wprzedniej części ciała po bokach widnieje z każdej strony po siedem niedużych,okgłych otworów skrzelowych.
Bibliografia Władysław Strojny Nasze zwierzęta, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne
[edytuj] Występowanie
Minog rzeczny występuje w przybrzeżnych wodach europejskich od południowych wybrzeży Norwegii do wybrzeży północnych Włoch. W okresie tarła wpływa do rzek, a w jeziorach Ładoga i Onega tworzy całkowicie słodkowodną odmianę.
[edytuj] Rozród
Minog rzeczny jest bezżuchwowcem wędrownym. W okresie tarła wpływa z morza do rzek. Pozbywa się lęku przed światłem, dzięki czemu może przebywać nawet w najpłytszych wodach. Przemianom ulega wtedy także ciało zwierzęcia: przybiera ono odcień brązowy, w przewodzie zachodzi antrofia, zęby tępieją. Powoduje to zaprzestanie żeru.
Inne fizyczne zmiany u minoga rzecznego zachodzące podczas tarła to powiększenie się płetw grzbietowych oraz rozpulchnienie spodu ciała w okolicy odbytu, a samcom wyrasta tam długa rureczka. Samiec wygrzebuje w podłożu jamę, przyczepia się do karku samicy i owija wokół jej ciała, tak by ich kloaki znajdowały się blisko siebie. Złożone przez samicę jaja są zapładniane, po czym oba minogi zasypują gniazdo. Minogi trą się tylko kilka sekund, przy czym ilość złożonych jaj wynosi od 10000 do 25000. Po tarle osobniki dorosłe giną.
[edytuj] Rozwój
Larwy wylegają się z jaj w ciągu 9-20 dni, w zależności od temperatury. Opuszczają gniazdo po zaniku woreczka żółtkowego. Przez 4-6 lat żyją w tunelach utwardzonych specjalną wydzieliną i wydrążonych w mule. Zagrzebane w ten sposób wyłapują szczątki roślinne i mikroskopijne glony niesione przez wodę. Ślepe larwy mają otwór gębowy wyposażony w dwie mięsiste wargi. Nie posiadają za to aparatu przyssawkowego. Wiosną spływają do morza, gdzie spędzają 2 lata, po czym wędrują znów do rzek, na tarło.
[edytuj] Pożywienie
Larwy żywią się szczątkami roślinnymi unoszącymi się w wodzie, ale dorosłe minogi są pasożytami. Odżywiają się płynami ciała i mięsem drobnych ryb, do których przyczepiają się przyssawką. W jamie gębowej tego bezżuchwowca znajdują się gruczoły uniemożliwiające krzepnięcie krwi.
[edytuj] Połów
Minog rzeczny ma duże znaczenie gospodarcze w rejonie Bałtyku. Jest tam odławiany w dużych ilościach, podczas migracji i jest w niektórych obszarach uważany za wielki przysmak.
[edytuj] Ochrona
W Europie minog rzeczny jest gatunkiem zagrożonym. W Polsce jest pod ścisłą ochroną.
