Modne bzdury
Z Wikipedii
Modne bzdury – książka Alana Sokala i Jeana Bricmonta, powstała jako wyjaśnienie kontekstu i rozwinięcie tzw. sprawy Sokala, traktująca o nadużywaniu, zwykle opartym na ignorancji, języka naukowego przez filozofów i humanistów. Wydana najpierw we Francji w 1997 roku pt. Impostures intellectuelles (Paryż, Odile Jacob), następnie w USA, jako Fashionable Nonsense: Postmodern Intellectuals Abuse of Science (Nowy Jork, Picador, 1998) i w Wielkiej Brytanii jako Intellectual Impostures (Economist Books).
Autorzy przeprowadzają analizę wielu tekstów i pokazują, że intelektualiści powołujący się na teorie z nauk ścisłych wykazują się często wątpliwą erudycją, żeby oczarować czytelnika. Krytykowani autorzy to Jacques Lacan, Alain Badiou, Julia Kristeva, Paul Virilio, Jean-François Lyotard, Gilles Deleuze, Luce Irigaray, Stephen Hawking, Bruno Latour, oraz Jean Baudrillard. Sokal i Bricmont krytykują intelektualistów nie tylko za to, że nie rozumieją teorii, o których mówią, ale także za stwierdzenia, które nie mają żadnego sensu. Np. Luce Irigaray została skrytykowana za stwierdzenie, że mechanika płynów zajmuje się kobiecymi aspektami i dlatego jest mało badana, natomiast "męska" mechanika ciała stałego jest popularną gałęzią fizyki (w rzeczywistości obecnie mechanika cieczy jest dziedziną intensywnie badaną, a mechanika ciał stałych jest już "przebadana"). Stephen Hawking natomiast był poddany krytyce w związku z "filozofią", jaką wprowadza do swoich publikacji.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Bibliografia
Alan Sokal, Jean Bricmont, Modne bzdury. O nadużyciach nauki popełnianych przez postmodernistycznych intelektualistów, (ISBN 83-7337-735-2), Prószyński i S-ka, Warszawa 2004