Molecular Structure of Nucleic Acids

Z Wikipedii

Molecular structure of Nucleic Acids: A Structure for Deoxyribose Nucleic Acid – artykuł autorstwa Jamesa D. Watsona i Francisa Cricka, opublikowany w Nature 25 kwietnia 1953 roku. Była to pierwsza publikacja opisująca odkrycie struktury podwójnej helisy DNA.

Praca Watsona i Cricka była krótkim doniesieniem, opisującym wnioski płynące z analizy obrazów krystalograficznych sodowej soli DNA. Większość danych na których się oparli pochodziła od Maurice'a Wilkinsa i Rosalind Franklin z King's College w Londynie (Crick i Watson podziękowali im w ostatnim akapicie artykułu). Najważniejsze obserwacje Wilkinsa, Franklin i ich współpracowników opublikowano w tym samym numerze Nature^[1][2]. Watson i Crick z doświadczeń Erwina Chargaffa dowodzących stałych proporcji zasad azotowych w DNA wywnioskowali, że zasady tworzą pary (adenina-tymina, guanina-cytozyna), a wysokiej rozdzielczości fotografie dyfrakcji promieni X na kryształach sodowej soli DNA prawidłowo zinterpretowali jako dowody na helikalną naturę cząsteczki DNA. Obok odkrycia alfa-helisy białka przez Paulinga, uczonych zainspirował helikalny model DNA zaproponowany przez Svena Furberga^[3]; w tym błędnym modelu zasady zostały umieszczone na zewnątrz cząsteczki DNA, a nie prawidłowo, do wewnątrz.

Uczeni zdecydowali się na publikację, ponieważ badania nad strukturą DNA prowadził równocześnie Linus Pauling z California Institute of Technology. Pauling wcześniej uprzedził zespół z Cavendish Laboratory w odkryciu struktury helisy alfa białka. Opublikował też błędną pracę w której postulował istnienie potrójnej helisy DNA^[4][5]; Crick i Watson, podobnie jak szef Cavendish Laboratory, Sir Lawrence Bragg, byli zdania, że Pauling jest blisko odkrycia dokonanego przez Cricka i Watsona. Uczeni zapowiedzieli rozwinięcie hipotezy i rok później w publikacji na łamach Proceedings of the Royal Society struktura podwójnej helisy oraz wnioski płynące z reguły parowania zasad zostały szerzej omówione.

Aby zastrzec swoje pierwszeństwo w odkryciu znaczących implikacji dokonanego przez nich odkrycia pod koniec artykułu zamieścili słynne zdanie:

„	It has not escaped our notice that the specific pairing we have postulated immediately suggests a possible copying mechanism for the genetic material. Nie uszło naszej uwadze, że zaproponowane przez nas specyficzne parowanie [zasad] natychmiast sugeruje możliwy mechanizm kopiowania materiału genetycznego.	”
— James D. Watson, Francis Crick

Historię dwuletnich badań prowadzonych w Cavendish Laboratory i współpracy z Wilkinsem i Franklin obaj autorzy pracy przedstawili w autobiograficznych książkach. Pierwszy dokonał tego James D. Watson w The Double Helix (wydanie polskie Podwójna helisa) z 1968 roku; Francis Crick swoje spojrzenie na odkrycie zawarł w książce What Mad Pursuit: A Personal View of Scientific Discovery^[6].

Praca Watsona i Cricka jest jedną z najczęściej cytowanych prac naukowych na świecie. Liczba cytowań przewyższa m.in. liczbę cytowań artykułu Alberta Einsteina z 1905 roku^[7]. W oparciu o Science Citation Index podano, że między 1961 a 2002 rokiem praca Watsona i Cricka była cytowana 2 061 razy, co daje średnio 49 cytowań rocznie^[8]. Autorzy pracy wskazali na bardzo niski wskaźnik "autocytowań" (ang. self-citations) – Watson i Crick tylko dwukrotnie powoływali się na swój artykuł z 1953 roku, podczas gdy normą jest 10% wskaźnik w przypadku prac innych naukowców^[9].

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Crick F. The double heilix: a personal view. Nature. 248, 766-769. 1974. PDF

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Annotated version of Watson and Crick paper. [dostęp 17 sierpnia 2007].
• Molecular Structure of Nucleic Acids - A Structure for Deoxyribose Nucleic Acid - oryginalna praca J. Watsona i F. Cricka w Nature (PDF). [dostęp 27 października 2007].
• Double Helix - 50 years of DNA