Nabój .40 S&W
Z Wikipedii
| .40 Smith & Wesson | |
 |
|
| Rodzaj | nabój pistoletowy |
| Kaliber | .40 |
| Średnica | |
| pocisku | 10,16 mm |
| min. łuski | 10,74 mm |
| max. łuski | 10,80 mm |
| kryzy | 10,77 |
| Długość | |
| łuski | 21,59 mm |
| naboju | 28,82 mm |
| Masa | |
| pocisku | 11,52 g |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | 290 m/s |
| Energia pocz. pocisku | 600 J |
.40 Smith & Wesson (.40 S&W, .40 Auto) - amerykański nabój pistoletowy.
[edytuj] Historia
W 1983 roku kalifornijska firma Dornaus & Dixon opracowała pistolet Bren Ten. Strzelał on nową amunicją 10 mm Auto, produkowaną na zamówienie firmy Dornaus & Dixon przez szwedzką firmę Norma AB. Duża długość naboju 10 mm Auto utrudniała przystosowanie do tego naboju istniejących typów pistoletów, a duży odrzut strzelającej nim broni utrudniał sprzedaż.
W 11 kwietnia 1986 roku doszło w Miami w czasie próby aresztowania dwóch przestępców (incydent szeroko znany jako FBI Miami Shootout) zginęło dwóch agentów FBI, a trzech zostało ciężko rannych. Jak wykazała sekcja zwłok obaj przestępcy pomimo otrzymania śmiertelnych ran w pierwszych sekundach starcia (jeden z nich został trafiony w głowę, drugi dwukrotnie w klatkę piersiową), byli zdolni jeszcze przez kilka minut poruszać się i prowadzić celny ogień do agentów.
W efekcie wydarzeń w Miami FBI przeprowadziła w 1988 roku badania kilku naboi. W ich efekcie postanowiono przyjąć do uzbrojenia nabój 10 mm Auto. Ponieważ odrzut] pistoletów strzelających tym nabojem uznano za zbyt wysoki, wersja dla FBI (oznaczona jako 10 mm FBI) opracowana przez firmę Federal miała być elaborowana mniejszą ilością prochu. Razem z nową amunicją zamówiono pistolety SW Model 1006. Pomimo elaboracji mniejszą ilością prochu, odrzut broni strzelającej nabojem 10 mm FBI okazał się nadal zbyt duży. W efekcie w kolejnych partiach amunicji 10 mm FBI ponownie zmniejszono ładunek prochu. Odrzut broni strzelającej zmodyfikowanym nabojem spadł do dopuszczalnego poziomu, ale nabój nadal miał zbyt dużą długość.
W drugiej połowie 1989 roku zakłady Winchester rozpoczęły produkcję amunicji .40 S&W. Nowy nabój powstał przez skrócenie łuski naboju 10 mm Auto. Ładunek prochu był identyczny jak w nabojach 10 mm FBI więc osiągi balistycznej obydwu naboi były identyczne. Dzięki mniejszej długości nowego naboju łatwiejsze było dostosowanie do zasilania nowym nabojem pistoletów projektowanych do zasilania popularnym nabojem 9 x 19 mm Parabellum.
W następnych latach nabój .40 S&W wyparł z użycia nabój 10 mm FBI i jest obecnie obok 9 mm Parabellum i .45 ACP szeroko używany przez amerykańskie oddziały policyjne. Zdobył też dużą popularność wśród użytkowników cywilnych.
