Napęd tylny
Z Wikipedii
Napęd tylny (RWD - Rear Wheel Drive) – oznacza, że pojazd, zazwyczaj samochód, posiada napędzane tylne koła.
Istnieją trzy podstawowe warianty układu napędowego w pojazdach tylnonapędowych:
- klasyczny (konwencjonalny) – silnik z przodu, napęd na koła tylne (np. stare Fordy, FSO Polonez, Mercedes-Benz, Fiat 125p, BMW)
- silnik z tyłu, napęd na koła tylne (np. Fiat 126p, Zastava 750, VW Garbus, Porsche 911)
- silnik przed (lub nad) tylną osią (tzw. umieszczony centralnie), napęd na koła tylne (Fiat X1/9, Ferrari, Pagani)
Przy większym obciążeniu osi przedniej może zachodzić zjawisko nadsterowności, natomiast w przypadku większego obciążenia osi tylnej podsterowności. Umieszczenie silnika przed tylną osią (centralnie) pozwala na lepsze rozłożenie masy pomiędzy obie osie. Rozwiązanie to pozwala na zachowanie neutralności w prowadzeniu.
[edytuj] Historia
Układ klasyczny był stosowany od zarania motoryzacji w większości aut. Samochody z silnikiem z tyłu pojawiły się dopiero tuż przed II wojną światową, natomiast układ centralny najpierw pojawił się w sporcie samochodowym i do tej pory jest pomyślnie stosowany jako alternatywa napędu na obie osie. Powodem dla którego stosuje się rozwiązania z centralnie umieszczonym silnikiem, jest korzystniejszy rozkład masy pojazdu.
