Natasza Czarmińska
Z Wikipedii
Natasza Czarmińska (ur. 18 maja 1950 w Warszawie, zm. 22 kwietnia 2004 w Warszawie) – wykonawczyni piosenki poetyckiej, poetka, reżyser filmów dokumentalnych.
Spis treści |
[edytuj] Działalność muzyczna
Lauretka kilku nagród VIII Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie w 1971. W kolejnych latach wielokrotnie występowała w Piwnicy pod Baranami, na festiwalach krajowych i zagranicznych. Uczestniczyła m.in. w pierwszym Festiwalu Piosenki Prawdziwej w Gdańsku, ale także kilkakrotnie w festiwalu w Opolu.
Współpracowała z kompozytorami, m.in. Janem Kantym Pawluśkiewiczem, Wojciechem Trzcińskim i Stefanem Brzozowskim; pierwsza wykonawczyni utworów Zbigniewa Herberta w aranżacji muzycznej (Do Marka Aurelego, Późnojesienny wiersz Pana Cogito, Prośba). Wśród artystów, z którymi występowała, można wymienić Jacka Kaczmarskiego, Przemysława Gintrowskiego i Zbigniewa Łapińskiego.
Na recitalach, obok utworów muzycznych, recytowała poezję: m.in. Herberta, Rilkego i Miłosza; sama także pisała wiersze. Występowała w teatrze (Ostatnia wieczerza Janusza Wiśniewskiego, Teatr Ateneum, reż. Marek Grzesiński; monodram własnego autorstwa na podstawie pamiętników Isadory Duncan, reż. M. Grzesiński; musical Pieśń o Drodze, Teatr im. Jaracza w Olsztynie) oraz filmach fabularnych (Sekret Enigmy, Kung-fu, Indeks, Grzechy dzieciństwa).
[edytuj] Dyskografia
W 2004 wydana została jedyna płyta dokumentująca jej twórczość.
Natasza Czarmińska (2004, płyta CD)
- Ostatnia Jednorogini
- Godzina się zniża
- Prośba
- Szewczyk
- Późnojesienny wiersz Pana Cogito
- Do Marka Aurelego
- Une femme
- Legion
- Obudźmy się
- Wiersz księżycowy
- Podróż
- Chose
- Kiedy przyjdziesz do mnie biała
- Kołysanka dla Kleopatry
- Seuil
- Powiedział mi, że nie jest tylko Bogiem
- Nie śpiewaj o mnie
[edytuj] Działalność pozamuzyczna
W 1981 ukończyła reżyserię w Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi i krótko przed wprowadzeniem stanu wojennego wyjechała do Francji. Na emigracji stworzyła wiele filmów dokumentalnych oraz działała w środowiskach wspierających "Solidarność". Prowadziła także studia poznawcze tradycji duchowych różnych kultur oraz medycyny alternatywnej.
Po powrocie do Polski w 1992 wydała m.in. dwie książki dotyczące numerologii – Liczby Losu i Liczby Losu a wolność wewnętrzna, współpracowała z miesięcznikiem "Twój Styl" (eseje numerologiczne) oraz Radiem Zet (audycje o numerologii i wiedzy duchowej). Była także autorką kilku niezrealizowanych scenariuszy telewizyjnych, sporadycznie występowała; krótko przed śmiercią ukazała się płyta z jej nagraniami.
[edytuj] Filmografia
Niektóre filmy dokumentalne:
- Naissance du 3-eme type
- Jestem Żydem, bo tak mi się podoba
- Gdzie indziej
- portrety polskich artystów pracujących w Paryżu, m.in. Agnieszki Holland, Kazimierza Brandysa, Jana Lebensteina, Stanisława Syrewicza
