Nefelin

Z Wikipedii

nefelin

Nefelin - minerał z grupy krzemianów szkieletowych, jest skaleniowcem. Jest dość pospolity i szeroko rozpowszechniony.

Nazwa pochodzi od gr. nephele = chmura, mgła (R.J.Hauy - 1800 r.) - wchodząc w reakcję z kwasami powoduje ich mętnienie.

Spis treści

1 Właściwości
2 Występowanie
3 Zastosowanie
4 Bibliografia:
5 Linki zewnętrzne:

[edytuj] Właściwości

Wzór chemiczny - KNa₃(AlSiO₄)₄ (glinokrzemian sodu i potasu)
Układ krystalograficzny - heksagonalny;
Twardość w skali Mohsa - 6 - 6,5
Łupliwość - niewyraźna
Rysa - biała
Przełam - muszlowy
Gęstość - 2,56 - 2,66 g/cm³
Barwa - bezbarwny, różne barwy
Połysk - szklisty, tłusty

Wykształca kryształy słupkowe, tabliczkowe. Tworzy skupienia zbite, ziarniste oraz występuje w formie nieforemnych ziaren.
Jest kruchy, przezroczysty, rozkłada się w kwasie solnym, tworząc żel krzemionkowy.

[edytuj] Występowanie

Występuje w skałach ubogich w krzemionkę; w magmowych skałach alkalicznych (np. sjenitach nefelinowych, fonolitach, bazaltach i lawach zasadowych, w których występuje ze skaleniami potasowymi, augitem, leucytem, sodalitem, oliwinem, apatytem, magnetytem.

Miejsca występowania: Rosja - Półwysep Kola, Ural, Kanada - Ontario, Niemcy - piękne kryształy znaleziono nad jeziorem Laacher w G.Eifel, w Badenii i Saksonii, Włochy - Monte Somma k.Wezuwiusza. Złoża o znaczeniu gospodarczym znajdują się w Norwegii, na Grenlandii.

W Polsce - spotykany w okolicy Bogatyni k.Turoszowa, oraz w cieszynitach okolic Cieszyna, Bielska, Żywca. Występuje też w lawach bazaltoidowych (nefeliny) na terenie Dolnego Śląska.

[edytuj] Zastosowanie

używany w przemyśle szklarskim,
ceramicznym (jako topnik),
gumowym,
tekstylnym,
naftowym,
ma znaczenie naukowe oraz stanowi poszukiwany kamień kolekcjonerski,
znacznie rzadziej służy jako kamień ozdobny.
W jubilerstwie mają zastosowanie najładniejsze okazy (znajdowane w druzach wśród skał magmowych). Bywa szlifowany fasetkowo lub kaboszonowo. Czasami kryształy wykazują efekt kociego oka. Ładnie wykształcone kryształy rzadko przekraczają 1 cm. Najładniejsze pochodzą z Monte Somma we Włoszech.

[edytuj] Bibliografia:

Leksykon Przyrodniczy - Minerały i kamienie szlachetne –„Horyzont” - 2002 r.
W.Heflik, L.Natkaniec – Nowak – Minerały Polski – Wyd. „Antykwa” - 1998 r.
J.Żaba - Ilustrowany słownik skał i minerałów – Videograf II Sp. z o. o - 2003 r.
Atlas mineralogii – G.G.Gormaz , J.J.Casanovas – „Wiedza i życie”1992r.