Nieciągłość Mohorovičicia
Z Wikipedii
 |
Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji. Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się, jakie informacje budzą wątpliwości. |
Nieciągłość Mohorovičicia (nieciągłość Moho) – termin geologiczny. Jest to zaledwie kilkusetmetrowa warstwa przejściowa pomiędzy skorupą i płaszczem Ziemi. Leży na różnych głębokościach, pod oceanami średnio na głębokości 5-8 km, natomiast pod kontynentami znacznie głębiej – około 35 km. Pod wysokimi górami może leżeć nawet na głębokościach do 80 km.
Odkryta w 1909 roku przez Andriję Mohorovičicia, chorwackiego meteorologa i sejsmologa, który wykrył skokową zmianę prędkości fal sejsmicznych na tej właśnie głębokości.
Do tej pory nikt jeszcze nie dotarł do nieciągłości Moho. Najgłębsze odwierty na lądzie sięgają 12 km pod powierzchnię (Półwysep Kolski), a na oceanie – około 1 km[potrzebne źródło] pod jego dnem. Na początku drugiej połowy ubiegłego wieku istniała propozycja wywiercenia otworu w dnie oceanu, który sięgałby do nieciągłości (tzw. Projekt MOHOLE), ale z powodu braku środków zaniechano jego realizacji w 1967.
