Niszczyciele rakietowe typu Spruance
Z Wikipedii
| Niszczyciele rakietowe typu Spruance | |
 |
|
| Opis typu | |
|---|---|
| Producent |  Stany Zjednoczone |
| Użytkownicy |  Stany Zjednoczone |
| Wprowadzenie do służby | 1975 |
| Zbudowane okręty | 30 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | 8000 t |
| Długość | 171 m |
| Szerokość | 16,8 m |
| Zanurzenie | 8,8 m |
| Napęd | 4 turbiny gazowe General Electric LM2500 o mocy 80 000 KM napedzające 2 śruby |
| Prędkość | 32 węzłów |
| Załoga | 330 |
| Uzbrojenie | 1x61 wyrzutnie Mk41 systemu VLS wyposażonych w pociski RIM-67 SM-2, BGM-109 Tomahawk lub rakietotorpedy RUM-139 VL Asroc 1 ośmioprowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych RIM-7 Sea Sparrow 1 osmioprowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwokrętowych Harpoon 2 x armata 127 mm 2 x zestaw przeciwrakietowy Vulcan Phalanx 20 mm 2 x potrójne wyrzutnie torped Mk 46 |
| Wyposażenie lotnicze | jeden śmigłowiec Sea King lub dwa Seasprite |
 Galeria w Wikimedia Commons |
|
Niszczyciele rakietowe typu Spruance - to seria 30 amerykańskich niszczycieli rakietowych produkowanych w latach 1973- 1979. W 2005 ostatnia jednostka tego typu została wycofana ze służby w Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych.
[edytuj] Historia
Pod koniec lat 60 w US Navy pojawiło się zapotrzebowanie na nowy niszczyciel przeznaczony do ochrony przed okrętami podwodnymi, wyposażonych w lotniskowce, grup uderzeniowych. Niszczyciele typu Spruance zostały zaprojektowane w celu zastąpienia serii niszczycieli pochodzących z II wojny światowej, typu Allen M. Summer i Gearnig. Zamówienie na 30 okrętów zostało złożone 23 czerwca 1970 w stoczni Ingalls Shipbuilding. Stocznia ta jako jedyna miała budować okręty tego typu, co w założeniu miało obniżyć koszty i przyśpieszyć budowę serii.
Główna funkcją okrętów było zwalczanie okrętów podwodnych z możliwością zwalczania celów powietrznych. Przebudowa której poddano 24 jednostki dodała do możliwości okrętów także zwalczanie celów nawodnych i lądowych. Okręty typu Spruance były pierwszymi dużymi jednostkami US Navy wyposażonymi w napęd składający się z turbin gazowych. Modułowa konstrukcja okrętów ułatwiała montaż wyposażenia i uzbrojenia, a także podatność na modernizacje.
Bazując na typie Spruance opracowano koncepcję budowy śmigłowcowca. Projekt z powodu wysokich kosztów został jednak zarzucony, a zamówioną jednostkę ukończono (USS "Hayler") w standardowej dla niszczycieli konfiguracji.
Opierając się na projekcie okrętów typu Spruance opracowano dla Iranu serię czterech jednostek, które po wybuchu w tym kraju rewolucji zostały przejęte przez US Navy, gdzie nosiły oznaczenie typ Kidd.
Proces wycofywania okrętów ze służby rozpoczął się w 1998, a zakończył w 2005
Rozwiązania techniczne zastosowane na okrętach okazały sie na tyle udane że znalazły zastosowanie na późniejszych jednostkach typu Kidd i Ticonderoga.
[edytuj] Linki zewnętrzne
"Spruance" • "Paul F. Foster" • "Kinkaid" • "Hewitt" • "Elliot" • "Arthur W. Radford" • "Peterson" • "Caron" • "David R. Ray " • "Oldendorf" • "John Young" • "Comte de Grasse" • "O'Brien" • "Merrill" • "Briscoe" • "Stump" • "Conolly " • "Moosbrugger" • "John Hancock" • "Nicholson" • "John Rodgers" • "Leftwich" • "Cushing" • "Harry W. Hill" • "O'Bannon" • "Thorn" • "Deyo" • "Ingersoll" • "Fife" • "Fletcher" • "Hayler"
"Kidd" • "Callaghan" • "Scott" • "Chandler"
